Dawno, dawno temu, gdzieś poza granicami zwyczajnych ludzkich snów, rozciągała się kraina o nazwie Czarodziejski Zwierzyniec.
na rysunku: Koń
Było tam wszystko, o czym tylko mógłby zamarzyć młody czarodziej: tajemnicze, mgliste lasy, szmaragdowe jeziora, lśniące wodospady i wzgórza pełne miękkiej, jak obłoki, trawy. W tej niezwykłej krainie mieszkał chłopiec o oczach bystrych jak sokół i imieniu Kacper. Kacper odziedziczył dar magii po swojej prabaci – słynnej czarodziejce znanej z tego, że potrafiła rozmawiać ze zwierzętami i rozumieć mowę wiatru.
na rysunku: Ciemny Czarodziej
Kacper był jednak młody i pełen pytań. Każdego świtu z wypiekami na twarzy rozgryzał kolejne tajemnice zaklęć. Pewnego dnia, gdy rosa połyskiwała na zielonym mchu, a leśne promyki złote splotły się w koronach drzew, Kacper podczas spaceru natrafił na zwalone drzewo, za którego korzeniami ukryte było wejście do mrocznej, starej jaskini.
na rysunku: Jaskinia
Zapach wilgoci i chłód powietrza pieściły jego policzki, gdy wszedł do środka. Na końcu jaskini, pod gęstą pajęczyną i stertą liści, spoczywała księga o okładkach z czarnego, połyskującego drewna. Gdy Kacper otworzył księgę, litery zatańczyły mu przed oczami.
na rysunku: Las
Były w niej zaklęcia tak potężne, że aż powietrze drżało od ich siły. Należała kiedyś do złego czarnoksiężnika, którego imienia nikt nie odważył się wypowiedzieć na głos.
Chłopak czuł, że nie wolno mu korzystać z mrocznej magii, lecz musiał pojąć jej sekrety, by bronić krainy przed złem.
na rysunku: Ważka
Świadom ryzyka, postanowił udać się do swego najwierniejszego przyjaciela, Ignacego – starego, barwnego papuga, który za młodu przemierzył pół świata i słyszał o magii więcej niż niejeden mag.
Papuga Ignacy mieszkał na najwyższej gałęzi rozłożystego dębu. Miał pióra lśniące jak tęcza po letnim deszczu i spojrzenie dojrzałe, pełne zrozumienia.
na rysunku: Papuga
Gdy Kacper opowiedział mu o księdze, Ignacy zamruczał starą inkantację i powiedział, że prawdziwa siła magii tkwi w sercu i przyjaźni z innymi, a nie w samych zaklęciach.
Tak zaczęła się wielka wyprawa. Na leśnym potoku, tam gdzie woda szumiała jak dziecięcy śmiech, poznali Błyskawicę – niebieską ważkę o skrzydłach połyskujących srebrzystymi żyłkami.
na rysunku: Delfin
Błyskawica, szybka jak myśl, nauczyła Kacpra zaklęcia szybkości, dzięki któremu mógł biegać po rosie, nie zostawiając śladów. Gdy słońce najwyżej stanęło na niebie, Kacper ujrzał Fale – delfina, który pomykał w strumieniu o wodzie czystej niczym kryształ. Fala za pomocą bąbelkowego śmiechu pokazała mu, jak oddychać pod wodą i rozmawiać z rybami, rakiem czy nawet pluskającą żabką .
Kolejna przygoda czekała w lesie, gdzie wśród szeleszczących liści galopował Wiatr – koń o grzywie długiej niczym len, którym zachwycał się nawet sam księżyc. Jego sierść, w świetle zachodzącego słońca, mieniła się raz błękitem, raz fioletem, a innym razem złotem. Wiatr pokazał Kacprowi jak skakać z gałęzi na gałąź, omijać pułapki i unikać niewidzialnych pajęczyn .
Razem stworzyli niezwykłą drużynę – przez mokradła przemykali z żabą Melodią, która swoim śpiewem uspokajała mroczne duchy bagien. Pośród leśnych duktów nauczyli się od wiewiórki Szyszyli sprytu i zręczności, a od sowy Przemądrzałej – znajdowania ukrytych ścieżek w labiryntach czasu.
Tak oto, dzień po dniu, Kacper rozumiał coraz więcej o świecie, a serce rosło mu od szczęścia i przyjaźni . Jednak Zły Czarnoksiężnik, przez magiczne lustro, dowiedział się o spotkaniach i planie magicznych przyjaciół. Sprosił do swojej twierdzy czarne wilki, ochrypłe nietoperze oraz mglistych czarodziei – strażników mrocznych zaklęć. Nakazał im schwytać magiczne zwierzęta i zamknąć je w wieży, gdzie światło słońca nigdy nie docierało .
Gdy wieść o nieszczęściu dotarła do Kacpra, wiedział, że nadszedł czas prawdziwej odwagi. Ruszył w stronę czarnej, poszarpanej góry – tam właśnie stała twierdza czarnoksiężnika, spowita wichrami, otoczona fosą pełną zaczarowanej mgły. W korytarzach czatowały pułapki: znikające schody, obrazy plujące iskrami, lśniące portale prowadzące donikąd . Ale Kacper nie był sam – obok niego cicho trzepotała Błyskawica, głośno chichotał Ignacy, a Fala błysnęła śmiechem nawet w kropli deszczu.
Pokonali straszne stwory i rozplątali magiczne supły w pajęczynach zła. Każdy przyjaciel użył swej wyjątkowej umiejętności – Wiatr rozgonił mroczne mgły kopytem, Fala zmieniła kraty wieży w strumyki, po których przyjaciele mogli się ślizgać na wolność, a Ignacy użył najpiękniejszych zaklęć-przysłów, by odwieść czarnoksiężnika od złych myśli . Kacper, zbierając magię odwagi, zaprzągł do działania potężne zaklęcie, które zjednoczyło wszystkich w wielki, świetlisty snop światła. Nawet najmniejsze zwierzątko, myszka Zefirka, dodała od siebie odrobinę nadziei.
Pod wpływem tej potęgi zły czarnoksiężnik runął na kolana . Jego mroczna moc wyparowała niczym rosa pod promieniami słońca, a twierdza rozpadła się na tysiąc drobnych zniczy, które uleciały na wiatrach wolności.
Wrócili do krainy radośnie, śmiejąc się i opowiadając sobie niesamowite historie przy ognisku, gdy nad głowami rozpościerała się droga mleczna pełna uśmiechniętych gwiazdek. Kacper zrozumiał, że być mistrzem magii to nie czarować najpotężniejsze zaklęcia, ale być dobrym przyjacielem, odważnym sercem i mądrym opiekunem wszystkich istot .
I Ty, kochana wnuczko, pamiętaj: prawdziwa magia to dobro, które masz w sobie – i przyjaźń, która potrafi rozświetlić nawet najciemniejsze miejsca. Dobranoc, mój mały odkrywco, niech Czarodziejski Zwierzyniec przyśni Ci się dziś radośnie!
