Czarodziej, Wampir i Zwierzęta z Magicznej Góry – Bajka o Odwadze i Przyjaźni

Dawno, dawno temu, na skraju świata, stała wysoka, poskręcana niczym smoczy grzbiet góra.
na rysunku: Królik Jej szczyt przesłaniały mgły, a zbocza porastał gęsty, starożytny las. Nazywano ją Magiczną Górą, bo zamieszkiwały tam stworzenia, jakich nie widziano nigdzie indziej – mądre jelenie, kolorowe motyle o skrzydłach mieniących się tysiącem barw i sowy, które potrafiły rozwiązywać zagadki. Jednak najważniejszym mieszkańcem góry był czarodziej Leopold.
na rysunku: Koń Leopold miał długą, srebrną brodę, oczy błyszczące jak krople rosy i płaszcz utkany z blasku porannej zorzy. Leopold był dobry i łagodny. Każdego dnia pomagał swoim zwierzęcym przyjaciołom.
na rysunku: Wiewiórka Potrafił uleczyć chore łapki, sprawić, by źródełko nigdy nie wyschło, a nawet rozśmieszyć smutne jeże, rzucając dla nich świetliste zaklęcia przypominające fruwające orzeszki. W jego przytulnym domku pełno było śmiechu – a mieszkał tam nie sam! Wśród jego gości byli: królik Florek, zawsze tryskający pomysłami, krowa Mela – o sercu większym niż cała łąka, zwinna wiewiórka Nutka i dumny koń Arystoteles, który znał wszystkie legendy tego miejsca. Pewnej księżycowej nocy, gdy wiatr zamiatał ściółkę leśną, spokój na Magicznej Górze został zakłócony.
na rysunku: Wampir Z najciemniejszych chmur wyłonił się postrach nocnych stworzeń – wampir Vlad. U jego czarnego płaszcza wiły się nietoperze, a jego oczy jarzyły się czerwienią jak zachodzące słońce. Vlad był zły i spragniony nie tylko krwi, lecz także magii tego miejsca.
na rysunku: Las Marzył, by cała góra pokryła się wiecznym cieniem, w którym mógłby panować. Wieść o przybyciu Vlada rozeszła się po lesie z szybkością błyskawicy. Zwierzęta drżały po kątach, bały się wyjść na polanę, a ptaki śpiewały żałosne pieśni.
na rysunku: Krowa Królik Florek, znany z odwagi i sprytu, nie dał się jednak przestraszyć. Zwołał naradę pod starym dębem – każdy przyniósł coś do jedzenia, by dodać sobie otuchy: Mela ser i mleko, Nutka orzeszki, a Arystoteles opowieść o dawnym bohaterze. Kiedy zabrali głos, postanowili zaufać Leopoldowi – bo któż, jak nie on, miałby ich wybawić ze strachu? Ruszyli więc w barwnym pochodzie na szczyt góry.
na rysunku: Góra Po drodze las rozświetlały ogniki, nad głową trzepotały świetliki, a świergoczące ptaki towarzyszyły im, jakby chciały dodać otuchy. Dotarli do domu czarodzieja, gdzie płomień w kominku snuł opowieści na ścianach. Leopold wysłuchał zaniepokojonych przyjaciół, pokiwał powoli głową i zagłębił się w grube, magiczne księgi . Noc upływała, lecz czarodziej nie sypiał – szukał rozwiązania, przeglądał zaklęcia, aż w końcu znalazł odpowiedni sposób. Wiedział, że Vlad nienawidzi światła słonecznego bardziej niż czegokolwiek – i że żadna zwykła latarka mu nie zaszkodzi. Postanowił więc stworzyć lusterko o magicznej mocy: mogło chwytać nawet promień słońca zaklęty w bursztynie i odbijać go z potężną siłą . Pracował przez świt i dzień cały. Pomagały mu zwierzęta – Nutka przynosiła dzikie srebro z głębokich dziupli, Mela ofiarowała kropelkę mleka, bo przecież wszelka magia wymaga odrobiny dobroci, a Arystoteles znalazł rzadką roślinę, której kwiaty otwierają się tylko przy pierwszym brzasku. W końcu, gdy złote słońce zaczynało chylić się ku zachodowi, magiczne lusterko było gotowe . Biło od niego blaskiem nadziei i odwagi. O świcie następnego dnia, mądry królik Florek ustalił plan. Wszyscy wiedzieli, że Vlad czai się w głębi starego wąwozu, gdzie nawet światło księżyca ledwo docierało . Królik miał udawać, że zabłądził i przerażony biegał w ciemności. Kiedy Vlad wychynie z mroku, Nutka miała rozpraszać go gradem orzeszków, a Mela z Arystotelesem strzegli drogi ucieczki. Plan był ryzykowny, lecz zwierzęta ufały sobie i czarodziejowi . Kiedy Vlad pojawił się w wąwozie, szeroko rozpostarł pelerynę, ale królik, mimo zatrwożonego serduszka, nie dał się złapać. W ostatnim momencie, Nutka zrzuciła mu na głowę orzechowy deszcz – Vlad zaskoczony, zamachnął się, a wtedy, nagle, cały wąwóz rozjaśnił się tysiącem świateł. Leopold pojawił się wśród mgieł, jakby sam był promieniem słońca . Zwierzęta ustawiły błyszczące lusterko tak, by przechwycić światło i skierować je na wampira. Gdy promień magii odbił się od szkła, rozszedł się po wąwozie błyskawicznie – Vlad zakrzyknął, próbując ukryć się pod peleryną, lecz nie miał gdzie uciec. Blask był zbyt mocny, zbyt czysty, zbyt radosny . Wampir zaczęł się kurczyć, a jego peleryna zamieniła się w stado nietoperzy, które ze strachem frunęły daleko poza granice Magicznej Góry. Vlad zniknął, aż zostało po nim tylko echo żalu gdzieś na starych urwiskach. Las rozbrzmiał śmiechem – Florek skakał z radości, Nutka śmiała się, a Mela i Arystoteles urządzili radosne galopy wokół polany . Leopold spojrzał na przyjaciół z dumą, głaszcząc brodę, a w oczach miał szczęście. Zwierzęta z całej góry przybyły na wielką ucztę, by uczcić wygraną – śpiewały, tańczyły i dziękowały czarodziejowi i małemu, dzielnemu królikowi za odwagę. Minęły lata, lecz przygoda ta przetrwała w pieśniach wszystkich mieszkańców lasu . I choć mrok czasem zaglądał między konary, na Magicznej Górze już nikt się go nie bał, bo każdy wiedział, że razem – przy odrobinie mądrości, odwagi i przyjaźni – można rozgonić nawet najczarniejszy cień. A gdy nastaje wieczór, a księżyc cicho oświetla polany, zwierzęta śpią spokojnie pod skrzydłami opieki Leopolda, śniąc o nowych, szczęśliwych dniach. I tak właśnie kończy się ta bajka, moja kochana wnuczko, i kto wie – może kiedyś sama spotkasz na ścieżce czarodzieja, który rozjaśni ci mrok blaskiem swej dobroci ...