Dobroczynna Czarownica i Zły Demon — O Dolinie Odwagi i Magii

Dawno, dawno temu, gdy słońce wschodziło nad zieloną doliną migoczącą od rosy, a tęcze igrały między stokrotkami i makami, istniało miejsce wyjątkowe.
na rysunku: Pies Kwiaty w tej dolinie były większe niż gdzie indziej, a każdy miał inny, cudowny zapach. Rzeka szumiała leniwie, wijąc się jak srebrna wstążka między wzgórzami, a ptaki wyśpiewywały melodie tak piękne, że echem odbijały się aż w błękitnych górach. To właśnie tutaj żyła czarownica Agata — czarownica nie taka jak wszystkie inne.
na rysunku: Demon Agata była staruszką łagodną niczym zmierzch, a jej włosy, białe jak mleko, upinały się same pod wpływem czaru w ślimaki i sprężynki. Mieszkała w domku z piernika na skraju zagajnika, gdzie jej ogród mienił się całą paletą barw, a wokół rosły krzaki pełne jadalnych soczystych jagód. Agata była nie tylko czarownicą, lecz i opiekuńczą babcią dla wszystkich istotek i roślin doliny.
na rysunku: Statek Miała serce otwarte jak księga i ręce, którymi potrafiła uzdrowić nawet najstarszego żuka. W tej samej dolinie mieszkała wesoła gromadka przyjaciół. Świnka Amelia była ciekawska i odważna, jak przystało na prawdziwą przywódczynię.
na rysunku: Świnia Jej różowy, zadarty nosek zawsze pierwszy odnalazł co pysznego i co ciekawego. Mobilny piesek Borys miał uszka niczym satynowe łopatki i tak czuły węch, że wyczuwał burze na dzień przed ich nadejściem. Zręczna wiewiórka Klara miała rude futerko jak liście w październiku i łapki sprawniejsze niż niejeden bohater ze snów.
na rysunku: Dolina Chomik Maks natomiast był najmniejszy, lecz jego serduszko biło najgłośniej i zawsze służył swoim przyjaciołom pomocą. Pewnego dnia, gdy słońce tańczyło wysoko na niebie i motyle igrały ze ślimakami, powietrze w dolinie nagle zgęstniało. Nad ich głowami zaszumiało donośnie, aż aż wiatr zatrzepotał liśćmi.
na rysunku: Wiewiórka Z chmur, spowitych brunatnym pyłem, wyłonił się ogromny, mroczny statek. Nie był to zwykły okręt, lecz latająca twierdza, ociekająca niebieskawym dymem i pokryta upiornymi runami. Z głośnym hukiem wylądował na polanie, aż wszystkie kwiaty przygięły się do ziemi.
na rysunku: Chomik Ze statku wyłonił się Demon Zgorzel. Był wysoki i chudy jak cień. Jego oczy jarzyły się purpurowym żarem, a peleryna powiewała na złowieszczym wietrze . Każdy jego krok przynosił chłód i strach — nawet najdzielniejsze źdźbła trawy drżały z przerażenia. Demon chciał zapanować nad doliną i zamienić ją w krainę mroku, gdzie już nigdy nie byłoby śmiechu ani światła. Gdy tylko Agata poczuła złośliwą obecność, zwołała zwierzęcych przyjaciół do domku na naradę . Przy ciepłym, rumianym kominku zaczęła szeptać plany: – Nie pokonamy Zgorzela siłą, ale sprytem i współpracą. Potrzebne nam będą nie tylko czary, ale i wasze wyjątkowe talenty – powiedziała. Najpierw Agata, z odrobiną śmiechu, machnęła różdżką nad zwierzętami . Kwiatowe płatki zatańczyły w powietrzu, a potem — rzecz niesłychana — świnka, piesek, wiewiórka i chomik zaczęli mówić ludzkim głosem! Borys podskakiwał cały szczęśliwy, Amelia pomyślała: „Teraz nikt nas nie powstrzyma!” Amelia, sprytna jak zawsze, przypomniała sobie, że demony uwielbiają ciastka, lecz nie znoszą magicznych ziół. Wymyśliła więc mistrzowski plan: upiec ciasteczka tak pyszne, by Zgorzel nie mógł się im oprzeć, ale dodać do nich tajemnicze rośliny, które odbiorą mu siły. Borys z węchem niczym najczulszy radar odnalazł w lesie rzadkie, niezwykłe zioła: kropidło migotliwe i liście ciszobłysku, które tylko raz na sto lat zakwitają podczas pełni księżyca . Klara wdrapała się zwinnie na najwyższe gałęzie, by zebrać puchate kwiaty i najmniejsze nasionka. Chomik Maks pilnował, aby każdy składnik był doskonale zmielony oraz mieszał szczyptę słodyczy z odrobiną magii. W kuchni unosił się aromat cynamonu, wanilii i kapłonki, a Agata szeptała zaklęcia, aby ciastka nie tylko były pyszne, ale i śmiejące — każdy, kto zje chociaż jedno, staje się spokojniejszy i ... bezbronny . Kiedy cały plan był gotowy, Agata stworzyła złudzenie: nad statkiem Zgorzela pojawiły się dwugłowe, ziejące ogniem smoki. Dym snuł się po pokładzie, a smoki warczały przeraźliwie. Zgorzel, który choć straszył innych, sam panicznie bał się smoków (nikt o tym nie wiedział, poza babcią Agatą!), wybiegł na pokład, cały drżący . W samym środku zamieszania nasi bohaterowie, niczym pod osłoną magicznego kurzu, podbiegli pod statek i podrzucili tam całe kosze jeszcze ciepłych ciasteczek. Demon nie mógł się powstrzymać — zaczął pożerać jedno po drugim. Wkrótce jego krtań zrobiła się ciężka, uszy przestały słyszeć szepty cieni, a jego oczy przygasły . Kiedy już był bez sił, Agata, trzymając swój lśniący kij z gałązek derenia, weszła na pokład wraz z całą bandą. – Tę dolinę chronią przyjaźń, dobroć i iluzje piękniejsze niż ciemność! — krzyknęła Agata. Zwierzęta związały demona naparstkami pelargonii, a Agata otworzyła magiczne przejście do cienia, powtarzając starożytną inkantację . Zgorzel, osłabiony siłą przyjaźni i słodyczą ciasteczek, został odprawiony daleko, na zawsze poza ich świat. Nad doliną znowu zajaśniało słońce, a powietrze wypełnił śpiew ptaków i radosne śmiechy. Od tego dnia Agata, Amelia, Borys, Klara i Maks stali się bohaterami wszystkich opowiadań . Na rynku wybudowano kolorową fontannę, w której dzieci kąpały się latem, a każdy nowy dzień był wypełniony zabawą i opowieściami o niezwykłym zwycięstwie. Nocą, gdy księżyc świecił jasno, a wiatr szeptał w liściach, dolina wyciszała się, a najmłodsi zasypiali słuchając historii o tym, jak dobro i przyjaźń pokonały największą ciemność. Pamiętajcie, kochane dzieci, prawdziwa magia tkwi w odwadze, mądrości i tym, by zawsze trzymać się razem . Bo jak mawiała Agata: „Serce zjednoczone z innymi jest silniejsze niż największy z demonów.. . Dobranoc, śnijcie pięknie!”