Królowa Bohaterka i Zła Wróżka — Opowieść o Odwadze, Przyjaźni i Nadziei

Dawno, dawno temu, za siedmioma górami i siedmioma rzekami, w krainie, którą porastały kwitnące łąki, tajemnicze lasy i migocące jeziora, żyła Królowa Bohaterka.
na rysunku: Zła Wróżka Była prawdziwą władczynią z bajki: mądra, dobra, a jej serce biło rytmem współczucia i troski o każde stworzenie w królestwie. Jej włosy lśniły jak jedwabiste promienie księżyca, a oczy – głębokie i ciepłe – potrafiły rozproszyć nawet największe smutki. Królowa nie była sama.
na rysunku: Pustynia Miała wiernych towarzyszy – przyjaciół o odważnych sercach i wyjątkowych talentach. Sarna, zwinna i czujna, dostrzegała niebezpieczeństwo tam, gdzie inni widzieli spokój. Morski Kieł, pradawny delfin z głębi jeziora, znał sekrety wód i umiał rozmawiać z falami.
na rysunku: Jeleń Łoś – silny, lecz łagodny olbrzym, potrafił znieść największe ciężary bez skargi. Chomik natomiast, choć niewielki ciałem, posiadał umysł równie sprytny, jak najstarsi mędrcy dynastią myszowatych. Pewnego dnia, gdy niebo nad królestwem rozświetlała tęcza, a lasy wypełniał świergot ptaków, nagle zrobiło się ciemno.
na rysunku: Chomik Z zachodnich szczytów zsunęła się mgła, niosąc z sobą cienistą sylwetkę — Złą Wróżkę. Jej twarz była piękna, lecz jej oczy błyszczały jak dwa kawałki lodu. Suknia szeptała złośliwymi zaklęciami, a długie palce rozsiewały cienie grubsze niż mrok nocy.
na rysunku: Jeleń Miała jedno pragnienie: zamienić królestwo w krainę rozpaczy. Rzuciła więc klątwę, przez którą wszystkie kwiaty zaczęły więdnąć, a radość mieszkańców przeradzała się w smutek. Królowa Bohaterka zebrała swych przyjaciół w Sali Luster, gdzie mądre obrazy przodków szeptały wskazówki.
na rysunku: Klif — Nie możemy pozwolić, by zło zwyciężyło. Musimy odnaleźć sposób, by złamać zaklęcie! Pierwszym wyzwaniem była podróż na Wysokie Urywisko. To miejsce obrosło legendą, bowiem na szczycie mieszkał Smok Mądrości.
na rysunku: Mors Gdy dotarli, drogę przecięły im chmury lawendy, przez które Sarna przemykała jak cień, a Morski Kieł otaczał wszystkich bańkami wody przeciw pyłkowi. Smok pojawił się dostojnie, mając łuski błyszczące jak szlifowane szafiry, i rzekł głosem jak burzowe grzmoty: — Musicie zdobyć Amulet Odwagi z ukrytego miejsca na końcu świata. Tylko on pokona moce Złej Wróżki . Lecz zdobycie go wymaga sprytu, wiary i przyjaźni. Przyjaciele ruszyli dalej, aż dotarli na Pustynię Szeptów. Ogrzane słońcem piaski wpadały do butów, a wiatr szeptał zagadki, od których można było zwątpić we własne myśli . Pragnienie męczyło całą drużynę, lecz Łoś niósł ich na grzbiecie, sierścią chroniąc przed słońcem. Po dniach wędrówki znaleźli oazę, pełną szmaragdowych liści i czystej wody. Pośród paproci leżała marmurowa tablica, a na niej wyryta zagadka: „Tam, gdzie słońce zstaje, a morze śpiewa z piaskiem, Stamtąd wschodzi nadzieja, zamknięta w złotym blasku .” Sarna zastrzygła uszami i podzieliła się domysłem. — To plaża na końcu zachodniego lasu! Tam spotyka się dzień z nocą, a morze z ziemią! Podróż przez góry, poprzetykane wodospadami, przez mroczne gęstwiny i szumiące rzeki ciągnęła się tygodniami. Każdego dnia Morski Kieł oprowadzał ich przez rwące prądy, Chomik znajdował w skałach ukryte przejścia, a Łoś torował drogę przez gęste paprocie . W końcu, gdy słońce gasło powoli w migotliwym morzu, dotarli na złocistą plażę. Piasek iskrzył się jak skarby królestwa, a wśród fal ukryta była ogromna, ozdobna skrzynia. Chomik wszedł do środka zamka, odprężył sprężyste łapki i otworzył wieko . W środku leżał Amulet Odwagi, spleciony z tęczowych włosów syren i pereł morskich. Królowa założyła amulet, który rozjarzył się blaskiem gorętszym niż najjaśniejsza gwiazda. Poczuła siłę nieznaną dotąd nikomu, a odwaga spłynęła na całą drużynę . Nadszedł dzień ostatecznej próby. Całe królestwo zebrało się na wzgórzach otaczających pałac– twarze dzieci i starców rozjaśniała nadzieja. Zła Wróżka unosiła się nad ziemią, a jej cień sunął wśród tłumu . W oczach miała strach, ale i gniew. Rzucała zaklęcia, od których szarpały się drzewa, a mgła gęstniała. Wtedy Królowa, otoczona przyjaciółmi, stanęła naprzeciw Wróżki . Amulet w jej dłoniach rozbłysł, a jasność wyparła czerń z serca Złej Wróżki. Mieszkańcy królestwa, biorąc się za ręce, poczuli jak łączy ich niezwykła więź. Zła zniknęła, a wraz z nią wszelkie cienie . Królowa Bohaterka, jej przyjaciele i wszyscy mieszkańcy świętowali zwycięstwo, śpiewając i tańcząc pod gwiazdami. Zamek znów zabłysnął, a harmonia powróciła do każdego zakątka ziemi. Od tego czasu mówiono, że zło nie ma szans tam, gdzie panuje odwaga, mądrość i prawdziwa przyjaźń . A Królowa i jej drużyna żyli długo i szczęśliwie, zawsze gotowi, by pomagać słabszym. Tak kończy się bajka o Królowej Bohaterce i Złej Wróżce, pełna przygód, magii i światła niesionego przez dobroć serca.