Dawno, dawno temu, kiedy świat był jeszcze młody i pełen cudów, za siedmioma lasami i siedmioma górami leżała malownicza kraina, o której śpiewały wiatry i szeptały strumyki.
na rysunku: Cyklop
W tej krainie, wioska o nazwie Szmaragdowa Zatoka rozłożyła się na brzegu jeziora tak czystego, że można było w nim dostrzec własne odbicie, a nawet mrugnięcie wesołego słoneczka.
W Szmaragdowej Zatoce mieszkał młody samuraj o imieniu Kazimierz, znany wszystkim z odwagi, ale też wielkiego serca. Kazimierz nie był zwykłym wojownikiem – był strażnikiem równowagi tej magicznej okolicy.
na rysunku: Koala
Każdego ranka budził się pod śpiewające chóry pawich piór i dźwięki bawiących się wilczych szczeniąt. Pośród szeptów paproci i wijących się bluszczy Kazimierz trenował swoje umiejętności nie tylko w walce, ale i w roztropności oraz zrozumieniu dla innych istot.
Niestety, nad tą szczęśliwą krainą zawisł cień.
na rysunku: Wilk
W nieprzebytych lasach i nad nurzającą się srebrną rzeką pojawił się Cyklop – ogromny, czarnooki stwór, który swoim groźnym spojrzeniem obracał drzewa w pył, a głosem wzbudzał burze. Przestraszone zwierzęta uciekały, a rzeka nosiła tylko smutne śpiewy. Kazimierz wiedział, że nie może pozwolić na to, by nieszczęście zapanowało nad jego ukochaną ziemią.
na rysunku: Delfin
Pewnego świeżego ranka, gdy mgły tańczyły nad wodą niczym leśne rusałki, Kazimierz osiodłał swego wiernego konia o imieniu Błyskawica. Ten rumak miał maść białą jak mleko i grzywę tak czarną jak noc rozświetlona gwiazdami, a jego kopyta wydawały miękki odgłos nawet na kamieniach. Wyruszyli w podróż, by stawić czoła Cyklopowi.
na rysunku: Rzeka
Pierwszym, kogo spotkali na swej drodze, był stary wilk o imieniu Grom. Jego futro było siwe jak popiół, a w oczach lśniła mądrość dawnych lat. Wilk nauczył Kazimierza wsłuchać się w rozgwieżdżone niebo i czytać wilgotne ślady na ziemi.
na rysunku: Jezioro
Pokazał mu, jak wiatr niesie zapachy i jak odgadnąć, kto przechodził przez las, nawet jeśli liście unoszą się tylko delikatnie.
Wkrótce dotarli do brzegów szerokiej rzeki, gdzie srebrne ryby igrały wśród fal. Tam pojawił się delfin – zwierzę bardzo nietypowe w tej krainie, ale dzięki magii światów przeskoczył z oceanu do rzeki, by pomóc śmiałkom.
na rysunku: Paw
Delfin imieniem Plusk zaprosił Kazimierza pod wodę. W tajemniczych jaskiniach pod nurtem rzeki samuraj dostrzegł niezwykłe światła i przepiękne skarby: muszle świecące jak lampiony i szafiry, które tkały wodne istoty. Plusk nauczył Kazimierza, jak oddychać pod wodą i być czujnym na to, co ukryte pod powierzchnią .
Na drugim brzegu, wśród rozłożystych eukaliptusów, spotkali koalę o imieniu Melisa. Melisa była mistrzynią wspinaczki. Jej futerko połyskiwało w słońcu, a ruchy były zwinne, pewne i lekkie . Z wesołym uśmiechem pokazała Kazimierzowi, jak skakać z konara na konar, jak równoważyć się na cienkiej gałązce i jak widzieć świat z perspektywy ptaka. Dzięki temu samuraj mógł przekroczyć niebezpieczną głębię rzeki, dotykając tylko napowietrznych ścieżek splecionych z koron drzew.
Wreszcie, wśród paproci i kwiatów jak kolorowe wachlarze, przysiadł paw o imieniu Azur . Azur miał pióra w barwach błękitów, turkusów, a każdy ruch jego ogona rozświetlał las tęczowym blaskiem. Mądry paw nauczył Kazimierza, jak wykorzystywać piękno i światło do tworzenia niezwykłych iluzji. Razem z Azurem samuraj ćwiczył rzucanie świetlnych obrazów na skały i drzewa, aż opanował sztukę oszukiwania oka nawet największego potwora .
Po długiej, pełnej nauk i przygód podróży, śmiałek i jego przyjaciele dotarli do przerażającej jaskini Cyklopa. Jej wejście zakrywały sople lodu, a ze środka dochodził głuchy, złowrogi pomruk. W głębi jaskini Cyklop drzemał, ale jedno wielkie, groźne oko rozglądało się czujnie nawet przez sen .
Kazimierz, skryty w cieniu, wspomniał naukę przyjaciół. Poruszał się cicho jak wilk, przemykał wodnymi korytarzami, unikał pułapek, lawirując na gałęziach tuż pod sklepieniem jaskini, aż wreszcie przywołał magię pawich piór. Jaskinia wypełniła się kolorowymi błyskami, które zmyliły Cyklopa . Potwór zaczął gonić ułudę, a wtedy Kazimierz, z całym spokojem, odwagą i szlachetnością, zamachnął się mieczem i zadał mu cios prosto w serce.
Potwór upadł, a kraina rozświetliła się blaskiem wdzięczności. Las znów wydał się zielony, zwierzęta powróciły do swoich domów, a rzeka zaczęła szumieć wesołe melodie . Kazimierz, nie szukając oklasków, wspiął się z Błyskawicą na wzgórze i tam czekał, aż mieszkańcy wioski ruszyli, by go powitać. Nie tylko ludzie tańczyli i śpiewali na jego cześć, lecz także wilki wyły z radości, delfin skakał przez srebrne fale, koala wspinała się wysoko, a paw rozświetlił noc tysiącem gwiaździstych piór.
Od tej pory legenda Kazimierza rozchodziła się na skrzydłach wiatru po całym świecie . Ludzie i zwierzęta pamiętali, że każda trudność, choćby groźna jak Cyklop, może być pokonana dzięki odwadze, mądrości, wierze w przyjaciół i otwartemu sercu. Dlatego, kochane dzieci, jeśli kiedyś, gdzieś za siedmioma wzgórzami i siedmioma lasami, napotkacie wyzwanie, z uśmiechem pamiętajcie o Kazimierzu. Bo odwaga rośnie, gdy dzielimy ją z drugim sercem .
I tak żyli długo, szczęśliwie, a legenda trwała i rosła większa z każdym opowiadaniem – aż do dziś.
