Dawno, dawno temu, tam gdzie kończy się błękitna tafla oceanu, a zaczyna nieprzebyta puszcza, wśród koralowych lagun i szumiących palm, leżała tajemnicza wyspa Akilina.
na rysunku: Żyrafa
Wyspa była okrągła jak koło i otaczało ją wielkie jezioro, lśniące w słońcu niczym rozlana tafla srebra. Pośród wysokich traw, pnączy i kwitnących krzewów mieszkały tam różnorodne zwierzęta: dostojne sarny, rozgadane papugi, mądre szympansy i łagodne żyrafy, które wydawały się sięgać głową gwiazd.
W samym sercu wyspy, na wzgórzu porośniętym magiczną, błękitną trawą, stał zamek z jaśminowego kamienia.
na rysunku: Wyspa
Rezydowała w nim królowa Lysandra. Była piękna jak poranek i mądra jak księżycowa noc, a jej włosy lśniły złotem jak światło wschodzącego słońca. Słynęła z łagodności, a jej śmiech rozganiał chmury w pochmurne dni.
na rysunku: Papuga
Pod jej panowaniem wyspa tętniła szczęściem, a wszyscy mieszkańcy czuli się bezpieczni i kochani.
Pewnej nocy, gdy nad wyspą tańczyły setki gwiazd, przez taflę jeziora przemknął cień. To zły nekromanta Mordrag, przywoławszy chmurę cieni, przybył na wyspę z dalekiego, zimnego świata.
na rysunku: Nekromanta
Chciał zawładnąć jej królestwem i zmienić tętniące życiem miejsce w mroczną krainę pełną strachu i niewoli. Złe moce, które mu towarzyszyły, szumiały złowrogo wśród liści i wzbudzały niepokój nawet w najodważniejszych z mieszkańców.
Królowa Lysandra, czując nadciągające niebezpieczeństwo, zebrała naradę w swojej sali tronowej.
na rysunku: Małpa
Zjawiły się cztery najdzielniejsze i najbystrzejsze zwierzęta: Dama Sarna - szybka jak wiatr, Pan Żyrafa - strażnik widnokręgu, Małpa Mądrala - wynalazca o bystrym umyśle i Papuga Plotkara - najwybitniejsza tajniaczka wyspy. Sala zapełniła się szeleszczącymi skrzydłami, cichym tupotem i szmerem szeptów.
Królowa przemówiła: "Nadchodzi cień, który niczym nocne ptaki przemyka przez nasze lasy.
na rysunku: Jezioro
Lecz razem, dzięki naszym talentom i odwadze, ochronimy nasz dom." Zwierzęta złożyły przysięgę lojalności i już tej nocy ruszyły do akcji.
Dama Sarna sunęła przez gęste zagajniki, jej kopyta ledwie muskały ziemię.
na rysunku: Jeleń
Przemierzała nocą wyspę, omijając pułapki zastawione przez sługi nekromanty: plączące się cienie, głosy kuszące z mgły, złudne światła w ciemnych ostępach. Pewnego świtu dostrzegła tajemnicze świecące ślady prowadzące do starej świątyni, porośniętej lianami. To tam Mordrag uwił sobie gniazdo .
Pan Żyrafa, wędrując przez trawiaste stepy, wypatrzył z wieży zamku dziwne, poskręcane sylwetki krzątające się nad jeziorem. Około południa usłyszał, jak wśród trzcin nekromanta knuje atak na spokojną osadę przy południowym brzegu. Dzięki jego czujności mieszkańcy mogli przygotować się do obrony .
Małpa Mądrala, siedząc wysoko na figowcu, rozrysowywała na liściach plan strategiczny. Zaproponowała pozorną ucieczkę mieszkańców, podczas gdy sami schowają się w podziemnych tunelach. W odpowiednim momencie wyjdą z ukrycia i ogłuszą przeciwnika, wykorzystując szyszki napełnione śpiącym pyłem .
Papuga Plotkara, rozgadana i wścibska, dowiedziała się od nocnych nietoperzy, że moc nekromanty pochodzi z pradawnego amuletu zawieszonego na jego szyi. Bez niego stanie się bezbronny jak dziecko. "Kra! Królowa! Musisz zdobyć amulet! Tylko gąszcz tajemnic i łamigłówek oddziela Cię od niego!" – Papużka z trzepotem skrzydeł przyniosła wieści królowej .
Królowa Lysandra zebrała drużynę i pod osłoną nocy ruszyli do świątyni. Droga była niebezpieczna: długie korytarze pełne lepkich pajęczyn, podziemne strumienie, które trzeba było przeskakiwać po ruchomych kamieniach, zagadki na kamiennych drzwiach, a nawet zaklęte obrazy, które ożywały, gdy próbowało się otworzyć skrzynię ze skarbami.
Dama Sarna przewodziła przez splątane ścieżki, używając swojego zmysłu orientacji, Małpa Mądrala rozwiązywała łamigłówki wyryte na starożytnych drzwiach, Pan Żyrafa z daleka dostrzegał czyhające duchy, a Papuga Plotkara podpowiadała, gdzie ukrywają się zaklęcia ochronne rozstawione przez nekromantę .
Wreszcie, po wielu trudach, dotarli do sali tronowej Mordraga. Stał tam, pośród wirujących cieni, śmiejąc się złowrogo. Królowa Lysandra, uzbrojona w odwagę i wsparcie przyjaciół, rzuciła wyzwanie . "Twoja magia nie pokona naszej przyjaźni i jedności!" – zawołała, przekradając się bliżej, gdy jej sojusznicy odwracali uwagę nekromanty. W odpowiedniej chwili zerwała amulet i poczuła, jak powiew ciepłego powietrza wypiera mroźny chłód z sali.
Moc amuletu rozproszyła cienie, a Mordrag, pozbawiony swej siły, zmalał, aż wreszcie przybrał postać smutnego starca . Przebaczono mu, bo królowa wiedziała, że zło rodzi się często z samotności. Mordrag, wzruszony łaską, zobowiązał się już nigdy więcej nie używać złej magii i w zamian pomagać w pracy w ogrodach wyspy.
Wyspa Akilina znowu rozbłysła radością . Zwierzęta świętowały, tańcząc i śpiewając pod gwiazdami. Dama Sarna poprowadziła taniec wśród kwitnących orchidei, Pan Żyrafa grał na liściach jak na harfie, Małpa Mądrala rozdawał swoje słynne orzechowe pierogi, a Papuga Plotkara opowiadała dowcipy i śmieszne historie z wyprawy.
A królowa Lysandra? Siedziała na swoim tronie, otoczona szczęściem mieszkańców i wiedziała, że dzięki odwadze, dobroci i sile przyjaźni żadne zło nie straszne jej królestwu .
I tak kończy się opowieść o królowej Lysandrze i jej dzielnych przyjaciołach, o zwycięstwie światła nad cieniem, i o tym, że razem – zawsze jesteśmy silniejsi. I niech te słowa zostaną w twoim sercu, moje kochanie, na zawsze.
