Dawno, dawno temu, kiedy gwiazdy świeciły jeszcze jaśniej, a magiczne stworzenia zamieszkiwały rozległe knieje i głębokie jeziora, istniało królestwo ukryte za siedmioma wzgórzami i wartką, srebrzystą rzeką.
na rysunku: Jeleń
W samym sercu tego królestwa rósł las tak stary, że nawet najstarsze drzewa szeptały między sobą w zapomnianym przez ludzi języku. To właśnie tam, na skraju leśnej polany, w zarośniętej bluszczem chatce mieszkała dobra wiedźma Wanda.
Wanda nie była taka, jak można by pomyśleć o typowej czarownicy.
na rysunku: Las
Miała zmarszczki wokół ciepłych, błękitnych oczu, a w jej siwych włosach często plątały się liście i drobne kwiatki. Dzień w dzień uczyła się od natury: znała każdy śpiew ptaka, potrafiła rozmawiać z motylami i leczyć chorych leśnych pacjentów. Wszystkie zwierzęta — od najmniejszych myszy po dumnego orła — przychodziły do niej po radę i pomoc.
na rysunku: Lew
Niestety, w tej samej krainie, głęboko pod ciemnoniebieską taflą jeziora ukrytego wśród skał, żył Oskar — ośmiornica gigant, której rozmiary przerażały nawet najodważniejszego żubra. Oskar miał ciemnofioletową skórę błyszczącą w księżycowym świetle i oczy przypominające dwa topielcze, zielonkawe szmaragdy. Przez wiele lat samotności i niezrozumienia zamienił swoje serce w skorupę, a duszę ogarnęła złość.
na rysunku: Królik
Uwielbiał płatać figle — czasem bardzo groźne — mieszkańcom lasu i jeziora, siejąc strach i niepokój.
Pewnego pochmurnego popołudnia Wanda wyszła na przechadzkę wśród omszałych drzew. Napotkała na swej drodze przepięknego, kasztanowego konia o imieniu Fryderyk.
na rysunku: Koń
Fryderyk drżał z przerażenia; jego nozdrza poruszały się niespokojnie, a bursztynowe oczy były pełne łez.
— Kochana Wando — rżał żałośnie — Oskar znowu sprawia kłopoty! Wystraszył moją przyjaciółkę sarnę, zamącił ryby w stawie i przestraszył nawet rodzinę dzikich wilków!
Wanda pogładziła Fryderyka po grzywie i spojrzała na niego z troską.
— Nie możemy pozwolić, żeby zły Oskar gnębił innych — powiedziała stanowczo.
na rysunku: Olbrzymi Kalmar
— Potrzebuję pomocy od mądrych i odważnych przyjaciół.
Wkrótce zebrała swoją drużynę. Do odważnego konia Fryderyka dołączył Lwi Król Ludo, którego grzywa lśniła jak zachodzące słońce, sprytny jeleń Julek o porożach rozłożystych jak korony drzew oraz filuterna króliczka Malwinka, znana ze swej przenikliwości i tajemnych nor pod korzeniami starych dębów.
na rysunku: Klif
Cała piątka usiadła wokół rozpalonego ogniska, a iskry tańczyły w nocnym powietrzu. Dyskutowali długo, szukając rozwiązania. Królik podsunął sprytny pomysł zmylenia Oskara podziemnymi tunelami, lew chciał przekonać go siłą odważnego ryku, jeleń postanowił wykorzystać swój spryt, by zaprowadzić drużynę najkrótszą ścieżką na wysokie klify, gdzie rzekomo krył się Oskar .
Wędrówka przez las nie była ani łatwa, ani bezpieczna. Stąpali po śliskich korzeniach, brodzili przez płytkie strumienie i wspinali się na skaliste wzgórza. Każdy nowy dzień przynosił im wyzwania i wspólne lekcje: koń nauczył przyjaciół jak skakać przez wykroty, lew — jak być odważnym przed nieznanym, jeleń pokazał, jak przemykać niezauważenie pod osłoną cienistych paproci, a królik — jak znaleźć bezpieczne schronienie lub odkryć tajemnicze przejścia .
Wieczorem, kiedy usiedli wokół trzaskającego ogniska u podnóża klifu, Wanda wrzuciła do garnka kilka ziół. Magiczny zapach wypełnił powietrze, a gwiazdy wydawały się bliższe niż zwykle.
— Jutro czeka nas najtrudniejsze zadanie . Pamiętajcie: zwyciężymy tylko razem — szepnęła cicho, patrząc w płomienie.
Gdy rankiem dotarli na szczyt, stanęli przed szeroką przepaścią. Wanda zarzuciła na ramiona swój fioletowy szal, a z jej czarodziejskiego kostura wytrysnęły srebrzyste promienie . Materia powietrza zaczęła się wić i pleść — aż wyrosła z niej tęczowa, migocząca kładka unosząca się nad otchłanią.
Po drugiej stronie, na ogromnym, omszałym kamieniu, spał Oskar. Jego macki poruszały się leniwie, szeleszcząc po żwirze niczym suche liście . Grzbiet miał pokryty wodorostami, które lekko falowały na wietrze.
Drużyna ustaliła ostatnie szczegóły planu. Fryderyk krążył wokół Oskara, stąpając tak lekko, że kamienie zgrzytały tylko odrobinę . Lew Ludo wyrwał się naprzód, prezentując swoją potężną sylwetkę, a jego ryk rozległ się echem po klifach i jeziorze, budząc nawet gniazda śpiących ptaków. Julek, bystry jeleń, uderzył raz i drugi porożami w ziemię, tworząc wibracje, które przestraszyły Oskara i zmusiły go do wysunięcia macki. Malwina, zwinna króliczka, przebiegła przez plątaninę macek i zaczęła podgryzać je tu i ówdzie, sprytnie ją dezorientując .
Wanda nie pozostała w tyle — wypowiedziała uroczyste zaklęcie: "Serce niech miękkie się stanie, złość rozpuści w nieznane!” W jej rękach rozbłysła kula łagodnego, zielonkawego światła, która opadła na Oskara, łagodząc gniew i budząc zdumienie w olbrzymim stworku.
Oskar ocknął się, otwierając szeroko swoje szmaragdowe ślepia. Na widok zgromadzenia poczuł najpierw wściekłość, potem strach, aż w końcu — czystą rozpacz .
— Proszę, nie róbcie mi krzywdy — wyszeptał z trudem, a w jego głosie drgała skrucha. — Nie wiedziałem, jak prosić o przyjaźń. .. Chciałem tylko, żeby ktoś mnie usłyszał.
Wanda postanowiła dać mu szansę . Położyła delikatną dłoń na jednej z macki i spojrzała ciepło w jego oczy.
— Wszyscy popełniamy błędy, Oskarze. Najważniejsze, żeby chcieć się zmienić i naprawić wyrządzone szkody . Jeśli wykażesz się dobrocią, możesz liczyć na naszą przyjaźń.
Oskar, wzruszony i wdzięczny, od tej pory zaczął pomagać mieszkańcom lasu. Skręcał koryta dla strumyków, naprawiał tamy bobrom, przenosił zranionych ptaków w bezpieczne miejsce . A Wanda, jej dzielni przyjaciele i Oskar często wieczorami opowiadali sobie historie na polanie pod gwiazdami, śmiejąc się do rozpuku.
Od tamtej pory w leśnej głuszy już nigdy nie zapanował strach. Zwierzęta wiedziały, że razem są silniejsze, a szczera rozmowa potrafi zdziałać cuda . Wanda i jej przyjaciele żyli długo i szczęśliwie, a każdy, kto odwiedzał ich magiczny las, mógł usłyszeć opowieść o tym, że nawet najgroźniejszy olbrzym zasługuje na odrobinę zrozumienia.
