Dobra Wiedźma i Zły Goblin: Przygoda w Dolinie Zwierząt

Dawno, dawno temu, za siedmioma górami i siedmioma lasami, gdzie poranne mgły leniwie otulały łąki jak puchate kołderki, rozpościerała się malownicza Dolina Zwierząt.
na rysunku: Kocię Dolina była jak bajkowy ogród: zielone pagórki usiane polnymi kwiatami, pośród których rozlewał się błękitny strumyk, a nad nim trzepotały skrzydłami kolorowe motyle. W rozłożystych konarach starych dębów ptaki śpiewały swoje radosne arie, a w trawie figlowały króliczki. Kraina ta była domem dla wielu zwierząt: dumnego koguta o pierzu niczym ogniste pióropusze, mruczka kotka o futerku miękkim jak puch, czarującej żyrafy sięgającej wysoko po najsłodsze gałązki akacji i potężnego niedźwiedzia, mistrza leśnych polanek.
na rysunku: Żyrafa Na wzgórzu Doliny Zwierząt stał zamek, ozdabiany mozaiką z mufek i luminescencyjnych kwiatów, który był domem Dobrej Wiedźmy – Starościny Meluzyny. Wiedźma Meluzyna miała twarz łagodną i pogodną, a oczy lśniły jak dwa szmaragdy. Nosiła suknie utkane z pajęczej nici i pelerynę uszytą z liści koniczyny.
na rysunku: Dolina W sercu niosła ocean dobroci i troskliwości o każde, nawet najmniejsze stworzonko. Jej magiczny ogród pełen był uzdrawiających ziół i kryształów o tajemnych mocach. To ona dbała, by w Dolinie zawsze panowały zgoda, uśmiech i przyjazna atmosfera.
na rysunku: Zamek Jednakże pewnej burzliwej nocy, gdy pioruny tańczyły na niebie, a wiatr śpiewał posępne pieśni, w cieniu opustoszałego młyna pojawił się Zły Goblin – Rotkip. Był maleńkim, zielonym stworem o żółtych oczkach jak dwa świecące paciorki, spiczastych uszach i nosie tak krzywym, że przypominał ogonek świnki. Rotkip był sprytny i chytry, ale w sercu nosił cień zazdrości.
na rysunku: Kogut Chciał za wszelką cenę posiąść moc i mądrość Dobrej Wiedźmy, lecz nie znał drogi do szczęścia, więc postanowił siać niezgodę wśród mieszkańców doliny. Rankiem, gdy kogut Maurycy, najpiękniejszy śpiewak doliny, obudził wszystkich przepiękną pieśnią, zawitał do Doliny Rotkip. Przemykając się wśród traw, udawał najróżniejsze zwierzęta – raz był mruczkiem kotkiem, innym razem spoglądał z ukrycia niby słodka żyrafa.
na rysunku: Goblin Wkrótce zwierzęta, które dotąd zawsze dzieliły się wszystkim, zaczęły słyszeć dziwne plotki i pomówienia: – Słyszałam, że kotek po kryjomu zjada ciasteczka spod poduszki niedźwiedzia! – szepnęła żyrafa. – Kogut zaś podobno nie chce już budzić wszystkich świtem, bo mu się nie chce! – mruknął niedźwiedź, ziewając szeroko. Rozpoczęły się kłótnie, szeptane oskarżenia, zniknęły wspólne zabawy.
na rysunku: Niedźwiedź Nad Doliną zawisły chmury smutku, a nawet żaby przestały rechotać ze śmiechu. Lecz czujna Wiedźma Meluzyna wyczuła mrok w powietrzu. Wyjęła z szafy swój magiczny szemrzący zwój, by zobaczyć, co dręczy jej ukochanych przyjaciół . Zobaczywszy podstęp Goblina, przywołała wszystkie zwierzęta do zamkowego ogrodu, gdzie pachniało tymiankiem i miodem. – Kochani moi, coś złowrogiego próbuje zniszczyć naszą przyjaźń! – powiedziała miękkim głosem. – Ale gdy tylko połączymy serca i będziemy działać razem, pokonamy zło! Zwierzaki raz-dwa się zorientowały, jak łatwo dały się podejść podstępnym plotkom . Zespołowo zaczęły snuć plan, jak pozbyć się Rotkipa: Kogut Maurycy miał o świcie zaśpiewać swoją najpotężniejszą pieśń, tak donośną, by obudzić nawet śpiocha Goblina. Kotek Tofik, znany ze swej giętkości i przebiegłości, miał bezszelestnie podkraść się do kryjówki Goblina i wykraść mu magiczną różdżkę. Żyrafa Malwa, stróż doliny dzięki swojej bujnej szyi, miała rozglądać się ze swej wieży i ostrzegać innych, gdyby Rotkip próbował uciec . Niedźwiedź Gustaw trenował się w zapasach, by w razie potrzeby schwytać niesfornego przybysza. Plan ruszył o świcie. Najpierw Kogut Maurycy wzniósł swój melodyjny głos wysoko ponad las, a nuty jego pieśni rozsypały się po dolinie jak kolorowe cekiny . Rotkip, zaskoczony, nie zdążył zamaskować swojej nory. Wtedy Kotek Tofik, cicho jak podmuch wiosennego wiatru, podkradł się i zamachał ogonem tuż przed nosem Goblina. Zanim Rotkip zrozumiał podstęp, Tofik zwinął mu różdżkę i pobiegł do zamku . Malwa, czujna jak nigdy, dostrzegła, jak Rotkip próbuje przemknąć do lasu. Szybko nadała sygnał – listkiem na wietrze. Niedźwiedź Gustaw wybiegł mu naprzeciw, ustawiając się niczym strażnik na moście . Goblin ze strachu zatrząsł się cały i zaczął błagać: – Proszę, dajcie mi spokój! Nigdy już nie będę mieszał w Dolinie Zwierząt! Meluzyna spojrzała mu głęboko w oczy: – Daję ci drugą szansę, oj, daję. Ale tylko pod warunkiem, że opuścisz naszą dolinę i znajdziesz inną ścieżkę dla siebie – taką, która nie krzywdzi innych. Rotkip, zrozumiawszy błąd, opuścił Dolinę Zwierząt i już nigdy nie powrócił . Od tej pory radość i harmonia wróciły do doliny. Zwierzęta doceniły, jak ważna jest szczerość i jak łatwo można wpaść w sidła plotki. Gdy tylko padał deszcz, wszyscy zasiadali wokół ogniska w zamku Meluzyny, dzieląc się opowieściami i miodowymi ciasteczkami, a kotek Tofik mruczał najpiękniejsze kołysanki na świecie . A jeśli pewnego wieczoru usłyszysz gdzieś w oddali echo clapotu kopyt żyrafy i cichutki śpiew koguta, pamiętaj – prawdziwa przyjaźń potrafi przepędzić każde zło, a dobro powraca do tych, którzy je dzielą! A teraz, skarbie mój, zamknij oczka i śnij kolorowe sny o dzielnych zwierzątkach i cudach w Dolinie Zwierząt. Dobranoc, kochanie!