Dawno, dawno temu, za siedmioma rzekami i siedmioma lasami, leżało Królestwo Srebrnej Rosy, w którym nawet zwyczajny poranek był jak utkany z bajki.
na rysunku: Koń
W tym cudownym miejscu słońce lśniło na szczytach drzew, rosa błyskała jak diamenty, a mądre, przemawiające ludzkim głosem zwierzęta cieszyły się pokojem i harmonią. Na wysokim wzgórzu, w pałacu oplecionym pachnącymi różami, mieszkała ich ukochana władczyni – Królowa Mirena. Była piękna niczym wiosenny kwiat i mądra jak stara sowa.
na rysunku: Oaza
Jej ciepły uśmiech rozpraszał smutki, a sprawiedliwe rządy przynosiły urodzaj na pola i szczęście wszystkim stworzeniom.
Królowa Mirena miała czworo najwierniejszych przyjaciół: zadziorną, sprytną Kozę Elżbietę, roztropną Żabę Olimpię, prędkiego i odważnego Konia Walentego oraz oddanego Psa Gustawa. Razem stanowili drużynę, która nie lękała się żadnej przygody ani wyzwania.
na rysunku: Koza
Pewnego poranka w pałacowych komnatach rozległ się szum niepokoju. Nad morzem, tuż za granicami królestwa, pojawił się potężny i zły potwór. Była to Gigantyczna Kałamarnica – stworzenie tak wielkie, że cień jej macki kładł się na ziemi niczym chmura burzowa.
na rysunku: Klif
Kałamarnica mąciła wodę, zatapiała statki, a śmiałków próbujących pokonać ją pożerała jednym chapnięciem.
Królowa, wiedząc, że musi chronić swój lud, zebrała przyjaciół i zwołała naradę w Wielkim Sali Złotych Listków. Koza Elżbieta, zawsze śmiała, zarżała:
– Pani, musimy odnaleźć sposób na pokonanie tej okropnej bestii!
Żaba Olimpia zadumała się, a jej szeroko otwarte oczy zabłysły:
– Słyszałam o trzech magicznych przedmiotach, które mogą pomóc nam w tym zadaniu.
na rysunku: Pies
Lecz ukryte są w odległych i niebezpiecznych miejscach.
Koń Walenty tupnął kopytem:
– Ruszajmy zatem! Przyjaźń i odwaga nas poprowadzą!
Gustaw, psi przyjaciel, szczeknął radośnie i już merdał ogonem na myśl o przygodzie.
Wyruszyli w podróż pełną słońca, z plecakami pełnymi suszonych moreli i odrobiną nadziei.
na rysunku: Żaba
Pierwszym przystankiem była oaza – tajemniczy zakątek ukryty pośród pustyni, gdzie palmy sięgały nieba, a chłodna woda kryształowo odbijała płynące po niebie obłoki. Tam spotkali innych mieszkańców: przedsiębiorczą wiewiórkę Karolcię, rozśpiewaną Papugę Klarę, dostojnego Żółwia Filipa i groźnego, lecz szlachetnego Lwa Leona. Każdy z nich zapragnął dołączyć do wyprawy, ofiarując swe unikalne umiejętności.
na rysunku: Olbrzymi Kalmar
Razem pod osłoną księżyca poprowadziła ich Koza Elżbieta do ukrytej studni, gdzie, stukając raciczką, odnalazła Złoty Kompas. Kompas nie tylko wskazywał kierunek, lecz umiał pokazywać drogę do najgłębszych pragnień serca.
Kierowani jego błyszczącą igłą, przemierzali nieskończone piaszczyste bezdroża . Słońce prażyło, a fale ciepłego wiatru niosły pył, lecz Żaba Olimpia uczyła, jak zbierać rosę o świcie, by się nie odwodnić. Papuga Klara skracała czas opowieściami o dalekich lądach, a Lew Leon dbał o bezpieczeństwo nocą. Wspólna praca, pomysłowość i zaufanie rosły z każdym dniem .
Wreszcie dotarli na wysokie, surowe wybrzeże. Strome klify sterczały nad huśtającą się rozgłośnie taflą morza. Tam, w legowisku z kości i ziół, spoczywała Srebrna Harfa . Jednak nie było to miejsce puste – pilnował jej Smok Igor, olbrzymi, ze smoczym nosem dymiącym i łuskami jak srebrne monety.
Królowa Mirena wezwała wszystkie zwierzęta na naradę:
– Smok nie jest naszym wrogiem. Może samotność uczyniła go zgorzkniałym? Spróbujmy zamiast walki ofiarować mu przyjaźń .
Wiewiórka Karolcia upiekła dla niego orzechowe ciasteczka, Żółw Filip przyniósł opowieść o pradawnych smokach, a Koń Walenty zagrał piękną melodię na znalezionej gałęzi. Smok Igor rozrzewnił się, łzy popłynęły mu po łuskach, polubił nowych znajomych i oddał Srebrną Harfę.
Ostatni etap wyprawy prowadził daleko, na tajemniczą wyspę Zefirii . Tam, pomiędzy połyskliwymi grotami i wodnymi ogrodami, rosło Bursztynowe Lekarstwo – kwiat, którego płatki mogły uzdrowić najgorsze zło. Do wyspy mogli jednak dostać się tylko ci, którzy udowodnili prawdziwą jedność i mądrość.
Przez burzliwe morze prowadziły ich śpiewające Syreny i wesołe Delfiny, a każda fala uczyła ich pokory i współpracy . Na wyspie każde zwierzę oddało coś cennego: Koza Elżbieta swoje zaufanie, Żaba Olimpia swą nadzieję, Lew Leon odwagę, a Królowa Mirena swe wielkie serce. Bursztynowe Lekarstwo rozkwitło na ich oczach!
Ze wszystkim, co zdobyli, stanęli wreszcie na brzegu groźnego morza, naprzeciw Gigantycznej Kałamarnicy. Niebieskie macki wychynęły z głębin, a w blasku błyskawicy potwór ryknął: – Nikt mnie nie pokona!
Wtedy Królowa wyjęła Złoty Kompas, poprowadziła drużynę przez fale, zagrała na Srebrnej Harfie kołysankę o dobru i przyjaźni, a Bursztynowym Lekarstwem dotknęła macki Kałamarnicy . Magia rozświetliła potwora – w jego oczach pojawiły się łzy i uśmiech. Okazało się, że był niegdyś mądrym opiekunem mórz, lecz złość i samotność uczyniła go bestią.
Przemieniona Kałamarnica odtąd strzegła brzegów i stała się przyjacielem królestwa . Mirena, jej zwierzęcy druhowie i nowi przyjaciele wrócili do Królestwa Srebrnej Rosy, witani przez tłumy radosnych mieszkańców.
Od tego dnia każdy wiedział, że odwaga, mądrość, a przede wszystkim życzliwe serce potrafią pokonać największą ciemność. A dzieci zasypiały słuchając tej historii, marząc o własnych, niezwykłych przygodach .
I ja Ci tę bajkę opowiedziałam, ukochana wnuczko, a gdy oczy ci się zamykają, śnij o przyjaźni, która rozjaśni każdy mrok.
Koniec.
