Dawno, dawno temu, daleko stąd, gdzie gorące słońce malowało złote pasy na pustyni, a wiatr śpiewał wśród wielkich, szarych skał, rozpościerało się niezwykłe królestwo Aridia.
na rysunku: Pszczoła
W samym sercu tej rozgrzanej krainy znajdowała się oaza, klejnot pełen zieleni i życia, otulony błękitnymi stawami i palmami sięgającymi nieba.
W Aridii rządziła królowa Samira, słynąca z mądrości i łagodności. Była dobrą władczynią – jej oczy zawsze ciepło patrzyły na poddanych, a serce biło w rytmie matczynej troski o wszystko, co żyje.
na rysunku: Pies
Jej królestwo rozbrzmiewało śmiechem dzieci, melodiami ptaków oraz pluskiem ryb w czystej wodzie oazy.
Ale nie tylko ludzie byli mieszkańcami tej magicznej krainy. Tuż przy pałacu królowej swoje domki i norki miały niezwykłe zwierzęta – każde z nich cechowało się wyjątkowym darem.
na rysunku: Szop pracz
Była Pszczoła Muszka, malutka i szybka niczym błysk światła, zawsze bacznie obserwująca świat z lotu swoich delikatnych skrzydeł. Obok niej żyła Panda Mila, o futrze miękkim jak świeży śnieg, niezwykle silna, a przy tym uprzejma, zwinna i pomysłowa. Szop Chrupek lubił bawić się w chowanego z cieniami i często znikał wśród gęstwiny liści, nikt bowiem nie potrafił kamuflować się lepiej od niego.
na rysunku: Olbrzym
Najwierniejszym przyjacielem wszystkich był jednak Pies Burek – odważny strażnik, który kochał dzieci równie mocno jak swoją królową.
Pewnego popołudnia, gdy niebo przybrało kolor soczystej mandarynki, do Aridii dotarło niespokojne echo. Królowa otrzymała wieść o złym olbrzymie, Imburze, który wędrował przez okoliczne ziemie wraz ze swą furią.
na rysunku: Klif
Gdzie stąpnęła jego stopa, tam ziemia pękała, rośliny usychały i ze strachu uciekali mieszkańcy. Szeptano, że z jego ramion sterczą kamienne głazy, głos dudni jak burza, a serce..
na rysunku: Panda
. serce skrywa ponoć wielką tajemnicę.
Królowa Samira, choć odważna i mądra, wiedziała, że sama nie zdoła go powstrzymać.
na rysunku: Oaza
Zwołała więc naradę w cieniu palm, na wielkim zielonym liściu usiadły razem zwierzęta.
„Moje kochane przyjaciółki i drogi Burku – przemówiła królowa – wiecie, że nie jesteśmy najpotężniejsi, ale naszą siłą są spryt, miłość i współpraca. Potrzebuję waszej pomocy . Razem możemy ochronić nasz dom.”
Zwierzęta spojrzały po sobie, każde gotowe zrobić wszystko, by ochronić oazę. Pszczoła Muszka rozprostowała skrzydełka i zarumieniła się z dumy:
– Polecę wysoko i zbadam, gdzie ukrył się olbrzym . Będę was prowadzić i ostrzegać, gdy tylko coś zauważę!
Panda rozpromieniła pyszczek:
– Na ścieżce, przez którą olbrzym dotrze do oazy, zbuduję pułapkę z młodych, wytrzymałych bambusów. Przewiążę je mocno i ukryję – będzie myślał, że to przysmak, a złapie się w sidła!
Szop cicho zerknął spod liścia, oczka mu błyszczały:
– Słyszałem legendę, że olbrzym nosi przy sobie magiczny kamień ukryty w klifie – to z niego czerpie swą przerażającą siłę. Skradam się, wspinam, chowam ... Spróbuję go wykraść .
Burek szczeknął i postawił się na baczność:
– Nie puszczę żadnego nieprzyjaciela ani złej energii do naszej królowej! Będę czuwał i bronił tego domu do ostatniego tchu!
Plan ułożyli dokładnie niczym puzzle, każdy element był ważny. Rankiem, gdy w powietrzu unosiły się białe, lekkie obłoczki, rozpoczęła się ich misja. Pszczoła wzbiła się w górę i z lotu ptaka zobaczyła ślady jak kratery w piasku . Połączyła się z resztą sygnałem dźwięcznego bzykania, prowadząc ich przez wydmy.
Panda Mila zwinęła najsilniejsze, soczyste łodygi bambusów, tworząc potężną pajęczynę pułapki. Było to dzieło tak pomysłowe, że nawet najprzemyślniejsze zwierzęta zawstydziłyby się prostotą wobec jej kunsztu . Z ukrycia obserwowała, jak olbrzym sunie w jej kierunku, zwabiony aromatem świeżego bambusa.
Szop Chrupek tymczasem pomykał wśród drzew, wdrapując się na klif, gdzie w ciemnej, zimnej jaskini czuł pulsujący blask magicznego kamienia. Ledwo unikając ostrych kolców i żądliwych chrząszczy, przemykał się, aż kropla potu zaszkliła mu futerko . Wyciągnął łapki i powoli, trzymając się cienia, zabrał kamień tak, że nikt nie zauważył.
W tym czasie Burek krążył wokół oazy, pilnując każdego zakamarka. Był czujny jak nigdy, z nosem do ziemi wykrywał najlżejszy szelest .
Nagle nadciągnęła burza piaskowa – olbrzym pojawił się większy niż przypuszczano, jego oczy błyszczały złowrogo, włosy przypominały kępy uschniętych trzcin. Gdy tylko postawił nogę na polance, wybiegła mu naprzeciw zachęcająca ścieżka bambusa. Bez wahania rzucił się ku lahapującej pułapce… i nagle uwięzły mu nogi! Panda Mila natychmiast przywiązała go najmocniejszą wstęgą, jaką znała natura .
Szop tymczasem, ogarnięty napięciem, rzucił magiczny kamień prosto w głęboką przepaść, gdzie rozbłysnął fioletem i już nigdy nie wrócił w ręce zła.
Olbrzym, pozbawiony mocy, stał się nagle zwykłym, onieśmielonym stworzeniem. Jego groźny głos zadrżał, a oczy nabrały wyrazów smutku i skruchy . Królowa Samira podeszła do niego powoli, otoczona przyjaciółmi i szeleszczącymi liśćmi palm:
– Zło można przemienić w dobro, jeśli się tego naprawdę zapragnie. Użyj swojej siły dla nas, dla tego miejsca. Stań się opiekunem naszych ogrodów i nowym przyjacielem oazy .
Imbur zgodził się z wdzięcznością. Od tamtej pory dzień i noc dbał o zieleń, podnosił powalone palmy, sadził rośliny i nosił wodę – a dzieci śmiały się razem z nim, nawet Pszczoła i Szop już nie bały się jego kroków.
Królestwo Aridia rozkwitało bardziej niż kiedykolwiek . Wszyscy nauczyli się, że współpraca, dobroć i troska przemieniają świat. A kiedy pojawiała się tęcza nad oazą, była ona znakiem nadziei i przyjaźni wszystkich mieszkańców.
Zasnęłaś już, złota główko? Niech ta opowieść uniesie cię do snów pełnych mądrej królowej, dzielnych zwierząt i magii odkupienia . Dobranoc!
