Dawno, dawno temu, za gęstymi borami, pośród pagórków utkanych dywanem kwiatów, leżała kraina tak piękna, że ptaki śpiewały tam melodię radości od świtu do zmierzchu.
na rysunku: Wyspa
Pośród tej krainy, którą ludzie zwali Zieloną Polaną, mieszkał młody pasterz imieniem Jacek. Jacek nie był zwyczajnym pastuszkiem błądzącym z kijem po łąkach – był niezwykle bystry, a serce miał większe niż najwyższa góra, która piętrzyła się na wschodzie. Mówiono nawet, że zna mowę wszystkich istot, które tupią, skaczą lub trzepocą skrzydłami.
na rysunku: Troll
Jego najwierniejszymi towarzyszami były cztery niezwykłe zwierzęta. Pierwsza była sarenka Lila, której oczy lśniły jak dwa bursztyny, a ruchy były lekkie niczym powiew letniego wiatru. Druga, koza Basia, miała niesamowicie mocne rogi i inteligencję rzadko spotykaną u kopytnych.
na rysunku: Koza
Trzeci był kangur Borys, przybysz z dalekich, ciepłych krain – nie tylko był zręczny, ale potrafił podskoczyć wyżej niż sarenka. Najbarwniejsza była papuga Klara, która nie tylko mówiła, lecz umiała naśladować głos każdej istoty w okolicy. Razem stanowili wyjątkową drużynę, a każdy dzień spędzony w słońcu na zielonych wyspach i łąkach był dla nich powodem do śmiechu i zabawy.
na rysunku: Łąka
Pewnego ranka, kiedy słońce jeszcze nie wpełzło na szczyty drzew, Jacek usłyszał dziwny szmer dochodzący zza wzgórza. Gdy wszyscy spojrzeli na horyzont, ich oczom ukazała się wielka, czarna chmura. Wkrótce z cienia wypełzła ogromna postać – to był Troll, znany jako Groźny Grzegorz.
na rysunku: Kangur
Był olbrzymi, z futrem jak mchy w lesie i oczami świecącymi złowieszczym blaskiem. Gniewnie tupał po ziemi, a każdy jego krok sprawiał, że kamyki podskakiwały.
Zły Troll od dawna był postrachem krainy: kradł dzieciom ciasteczka, płoszył leśne zwierzęta i zastraszał mieszkańców pobliskich wiosek.
na rysunku: Jeleń
Tym razem pojawił się, żeby zawładnąć Zieloną Polaną.
Jackowi zadrżało serce, lecz nie okazywał strachu. Wiedział, że musi chronić swoich ukochanych przyjaciół i całą krainę.
na rysunku: Papuga
Zatem tego samego dnia rozpoczęły się przygotowania do walki, jakiej jeszcze nie widziała Zielona Polana.
Jacek zebrał swoje zwierzęta wokół wielkiego, rozłożystego dębu. Zaczął szkolić swoich przyjaciół, wykorzystując talenty każdej istoty: sarenka Lila ćwiczyła podskoki – jej zadaniem było mamić trolla zwinnością . Koza Basia hartowała rogi na kamiennych głazach, przygotowując się do frontalnego starcia. Kangur Borys trenował wysokie skoki i szybkie uniki, a papuga Klara ćwiczyła najgłośniejszy krzyk, od którego nawet lisy chowały się w norkach.
Wieczorem wszyscy spędzili czas przy ognisku, dzieląc się opowieściami i dodając sobie odwagi . Jacek spojrzał w rozgwieżdżone niebo i poczuł, że nie jest sam – gwiazdy jakby mrugały do niego porozumiewawczo.
Gdy nadszedł dzień bitwy, cała łąka błyszczała rosą, a powietrze pełne było napięcia. Zły Troll pojawił się z gromkim śmiechem, potrząsając swoją ciężką maczugą . – Jak śmiesz stawać mi na drodze, niedoświadczony pasterzu? Zmiotę was jak liście na wietrze! – ryknął groźnie.
Jacek stanął spokojnie przed nim, a jego głos był pewny:
– W Zielonej Polanie nie ma miejsca dla łotra! Opuść te ziemie lub zmierz się z naszą drużyną!
Walka rozpoczęła się. Sarenka Lila śmignęła jak błyskawica, krążąc wokół trolla, którego oczy nie mogły jej śledzić . Koza Basia z rozpędem uderzyła w ciężkie łydki trola, wywołując okropny ryk bólu. Kangur Borys skakał wokół, sprytnie unikając groźnych ciosów maczugi, a w odpowiedniej chwili szarżował potężnymi nogami. Papuga Klara wydała z siebie taki przeraźliwy pisk, że echo rozeszło się aż po najdalszych wzgórzach .
Troll coraz słabszy i zdezorientowany, gubił się w szale tańca zwierząt. Wtedy Jacek wykazał się wielką mądrością: wiedział, że każdy troll panicznie boi się wody. Szeptem nakazał swojej drużynie podprowadzić Groźnego Grzegorza w stronę Jeziora Lustrzanej Tęczy – jeziora, którego wody były czyste jak łzy szczęśliwego dziecka .
Wspólnym wysiłkiem udało się zagonić trolla na piaszczysty cypel. Fale zaczęły obmywać jego stopy. Olbrzym wpadł w popłoch, wybuchając przerażonym okrzykiem . – Litości! – zawołał, cała jego odwaga prysła. – Nie chcę już być zły!
Jacek spojrzał na trolla łagodnie, choć stanowczo:
– Każdy może się zmienić, jeśli tego pragnie. Ale musisz obiecać, że już nigdy nikogo nie skrzywdzisz .
Troll opadł na piasek i zapłakał rzewnie. Obiecał poprawę i przy całej drużynie złożył przysięgę, że będzie pomagał innym, a w miarę potrzeby stanie nawet na straży Zielonej Polany.
Od tej pory Grzegorz, dawny Zły Troll, stał się lubiany przez wszystkich . Pomagał budować mosty, naprawiać drogi, a nawet opiekował się najmłodszymi zwierzętami. Jacka i jego przyjaciół szanowano jako bohaterów. Zielona Polana stała się oazą szczęścia, gdzie każdy – nawet kiedyś zbłąkany troll – znalazł przyjaciela i swój dom .
Tak właśnie kończy się opowieść o pasterzu Jacku i jego drużynie – dowód na to, że mądrość, odwaga i serdeczna współpraca mogą pokonać nawet największe zło, a serce otwarte na wybaczenie jest kluczem do prawdziwego szczęścia.
