Przygody wróżki Zuzi i Cyklopa w niezwykłej Krainie Zwierząt

Dawno, dawno temu, gdy gwiazdy na nocnym niebie tańczyły blaskiem pośród rozedrganych zorzy, tam, gdzie spokojna rzeka leniwie przytulała się do lodowej tundry, rozciągała się niezwykła kraina, pełna magicznych stworzeń i najprawdziwszych cudów natury.
na rysunku: Żyrafa W tej odległej krainie mieszkała mała wróżka o imieniu Zuzia. Miała skrzydełka lśniące kolorami porannej rosy i sukienkę utkane z płatków koniczyny. Codziennie latała nad łąkami, rozmawiała ze śpiewającymi ptakami i podziwiała padający śnieg, przypominający cukrową watę, która otulała całą ziemię.
na rysunku: Indyk Zuzia była nie tylko piękna, ale i bardzo mądra. Kochała pomagać wszystkim, którzy znaleźli się w potrzebie i najbardziej ze wszystkiego marzyła, by nau­czyć każde zwierzątko w krainie żyć w zgodzie i przyjaźni. Nosiła w kieszonkach maleńkie fiolki z odrobiną magicznego pyłu – gotowa podarować odrobinę szczęścia każdemu, kto jej potrzebuje.
na rysunku: Rzeka Pewnego ranka, podczas wędrówki brzegiem srebrzystej rzeki, Zuzia usłyszała żałosny płacz. Pod gęstym, omszałym krzakiem ukrywał się Bartek, borsuk o futrze szarym jak dym, którego oczka błyszczały jak dwa czarne koraliki. Przerażony Bartek drżał, bo na środku polany, zupełnie niespodziewanie, stanął przed nim ogromny Cyklop – stwór o jednym, wielkim jak księżyc oku.
na rysunku: Borsuk Cyklop miał skórę jak gruba, popękana kora i dłoń wielkości dorodnej dyni. Tupał nogami, aż ziemia podskakiwała, i próbował rozgrzebywać norę Bartka. "Ej, ty, przestań!" – zawołała Zuzia, szybując wysoko nad ich głowami i rozsypując wokół siebie iskrzący się pyłek.
na rysunku: Tundra Głos miała dźwięczny jak zaklęty dzwoneczek. "To dom mojego przyjaciela – każdy zasługuje na bezpieczne miejsce, nawet borsuczek, który tak kocha swoje podziemne królestwo." Cyklop mruknął z niezadowoleniem, przewrócił się ciężko na ziemię i popatrzył na Zuzię z niedowierzaniem.
na rysunku: Cyklop Był przyzwyczajony do tego, że wszyscy boją się jego wielkiego oka i mrocznego wzroku. Jednak odwaga wróżki i dobroć, która biła od niej jak ciepło ogniska, zawstydziły go. "Dobrze, wróżko, nie będę burzył domu borsuka," burknął, "ale w zamian chcę nauczyć się czegoś, czego jeszcze nie wiem o tym świecie.
na rysunku: Szop pracz Może od ciebie, może od twoich przyjaciół. Bo choć jestem wielki i silny, często czuję się samotny jak księżyc na niebie." Tak się zaczęła niezwykła przygoda . Zuzia zaprosiła Cyklopa do swojego kolorowego świata. Najpierw poznali Rysia, szopa pracza, którego puchata kitka była tak puszysta, że można było się w niej ogrzać nawet podczas najzimniejszego wiatru. Rysio miał kieszenie pełne żołędzi i leśnych jagód i nauczył Cyklopa, jak zbierać jedzenie tak, by nie niszczyć przy tym roślin i nie zabierać go innym . Następnie razem powędrowali do Turka, indyka o złotych piórach i donośnym głosie. Turk nauczył Cyklopa, jak słuchać i mówić spokojnie z innymi mieszkańcami tundry – bo przecież nie każdą sprawę trzeba rozwiązywać tupiąc i krzycząc. Gdy Cyklop pierwszy raz usiadł w kręgu ptaków, zająców i lisów, poczuł się dumny i szczęśliwy, że może być częścią tej leśnej rodziny . Na końcu spotkali Żanetę, żyrafę, tak wysoką, że nawet najwyższe gałęzie drzew dotykała z łatwością. Żaneta pokazała Cyklopowi, jak ważne jest dbanie o rośliny – podlewanie korzeni, ochrona młodych drzewek i nie łamanie gałęzi dla zabawy. Cyklop zaprzyjaźnił się ze wszystkim zwierzętami, choć czasami jeszcze zapominał, jaką ma siłę i czasem zdarzało mu się niechcący złamać gałązkę, ale wszyscy byli dla niego wyrozumiali . Z każdym dniem Cyklop stawał się coraz bardziej opanowany i serdeczny. Uczył się, jak cieszyć się przyjaźnią, nie tylko swoją potęgą. Zuzia obserwowała z dumą przemianę olbrzyma, a ich wspólne śniadania na polanie stały się prawdziwym, codziennym świętem . Jednak pewnego wieczora, kiedy niebo rozświetlały już tylko gasnące zorze, zza wzgórz nadleciała chmura paskudnych cieni – złe stworzenia o wiecznie głodnych oczach i ostrych szponach, które złowrogo syczały, snując złe plany. Chciały wystraszyć i rozgonić mieszkańców krainy zwierząt, zabrać wszystko, co im się podobało i zniszczyć harmonię, którą tak długo budowali. Cyklop, który teraz czuł się odpowiedzialny za nowych przyjaciół, natychmiast zebrał wszystkich na naradę przy zaczarowanym kamieniu . Bartek borsuk rozpoczął kopanie najdłuższego i najbezpieczniejszego tunelu w całej historii tundrowej ziemi – pozwolił on zwierzętom podróżować niezauważenie pod samym nosem złych stworów. Rysio szop pracz przygotował sprytne pułapki z gałęzi, żołędzi i piasku – każda pułapka była tak wymyślna, że złe stwory wpadały w nią nic nie podejrzewając. Turk nauczył wszystkich mieszkańców, jak krzyczeć jednym głosem: tak głośno, żeby echo odbijało się od najdalszych gór, a złe stwory uciekały ze strachu . Żaneta zaś pomogła przy budowie mostu przez szeroką rzekę. Część zwierząt jej pomocą mogła uciec na drugą stronę, a część wręcz przeciwnie – sprytnie przechytrzyć wrogów. Współpraca, spryt i niezwykła odwaga sprawiły, że złe stworzenia, zaskoczone jednością i pomysłowością zwierząt, zrejterowały, zostawiając krainę Zwierząt w spokoju . Cyklop, który pierwszy stanął na linii obrony, po raz pierwszy w życiu poczuł ciepło w sercu – nie z powodu swojej siły, ale dzięki wspólnej pracy i odwadze, na którą zdobył się dla przyjaciół. Po tych wydarzeniach Zuzia postanowiła urządzić wspaniałą ucztę. Magiczne światła wisiały między drzewami, potraw było tyle, że jeszcze długo potem opowiadano o nich legendy: leśne jagody w karmelu, roztopione płatki śniegu w czekoladzie i napar z malinowego mchu . Zwierzęta tańczyły polkę na łące, śpiewały pieśni wdzięczności dla wróżki i Cyklopa – już nie tego złego, lecz dobrego Olbrzyma o jednym oku, które teraz jaśniało szczęściem. Cyklop podziękował Zuzi z całego serca. "Gdyby nie ty i twoi przyjaciele, nigdy bym nie zrozumiał, jak pięknie jest być częścią tej wielkiej, leśnej rodziny . Już nigdy nie będę samotny." Od tego czasu cała kraina kwitła pod opieką mądrej wróżki i nowych przyjaciół. Wszyscy zgodnie mieszali się przy wspólnych zajęciach, a nawet Cyklop uczył innych, jak dbać o swoje domy i chronić słabszych . Świat Zuzi stał się dzięki temu jeszcze jaśniejszy, bo wiedziała, że nawet najgroźniejszy olbrzym może zmienić się dzięki miłości, życzliwości i szczy­pie magii. I tak, kochanie, kraina zwierząt żyła długo i szczęśliwie w zgodzie, a Cyklop już zawsze był mile widzianym gościem na każdym leśnym przyjęciu. Bo tam, gdzie jest przyjaźń, nie straszny nawet największy cień . Koniec.