Dawno, dawno temu, za siedmioma jeziorami i dziewięcioma wzgórzami, rozciągała się cudowna Kraina Zwierząt.
na rysunku: Żyrafa
To miejsce było tak niezwykłe, że rzeka wijeła się przez złociste łąki, aż spotykała się z chłodną, srebrzystą tundrą otuloną wiecznym śniegiem. Słońce świeciło tam łagodnym światłem przez całą dobę, a w nocy polarny zorza malowała na niebie kolorowe wstążki.
W tej magicznej krainie mieszkała wróżka Zuzia, istotka drobna jak ziarenko, lecz o sercu większym niż całe morze.
na rysunku: Indyk
Mimo swego niewielkiego wzrostu posiadała moc większą niż stu olbrzymów – umiała rozumieć mowę wszystkich zwierząt i uzdrawiać rany tylko delikatnym dotknięciem swojej różdżki zrobionej z najdelikatniejszej pajęczyny. Zuzia codziennie malowała warkoczyki wodzie, sadziła kwiaty na polanach i szeptała ukołysane wiatrem opowieści, żeby każde zwierzę w krainie wiedziało, jak żyć w zgodzie z innymi.
Pewnego ranka, gdy mgła jeszcze leniwie spoczywała nad rzeką, Zuzia wybrała się na spacer do lasu tuż przy brzegu.
na rysunku: Borsuk
Wilgotna trawa oplatała jej stópki, a ptasie śpiewy mieszały się z szumem strumyka. Nagle usłyszała szloch. Skierowała się za dźwiękiem i dostrzegła Bartka – brązowego borsuka, który ukrywał się pod rozwalonym daszkiem własnego domku.
na rysunku: Tundra
Nad nim górował ogromny, niezgrabny cień. To był Cyklop.
Cyklop był postrachem okolicy.
na rysunku: Rzeka
Miał jedno wielkie oko jak księżyc, długie ramiona, a na jego grzbiecie rosły zadziorne czarne włosy. Jego głos przypominał grzmoty, a stąpał tak głośno, że ziemia aż drżała. Cyklop szukał głupkowatych rozrywek, nie rozumiejąc, że jego siła potrafi wyrządzić wiele szkód.
na rysunku: Szop pracz
Tym razem próbował przewrócić dom Bartka, bo uznał, że fajnie byłoby mieć pod ziemią własną piwnicę na zguby.
Bez chwili namysłu Zuzia podleciała do Cyklopa, świecąc jak małe słoneczko. – Proszę, nie niszcz tego domu – rzekła łagodnie, unosząc się na wysokość jego nosa.
na rysunku: Cyklop
Jej głos był łagodny, a skrzydełka iskrzyły jak promienie słońca. – Bartek jest moim przyjacielem. Każdy powinien mieć swoje bezpieczne miejsce do życia, nawet Ty, Cyklopie .
Cyklop wpatrywał się w nią przez dłuższą chwilę. Jego brew pomarszczyła się, a olbrzymie oko zrobiło się jakieś mniej groźne. – Hmmm, zgoda, – burknął w końcu . – Ale tylko jeśli nauczysz mnie, jak być tak mądrym i lubianym jak Ty i Twoi przyjaciele. Nigdy nikt nie chciał mi nic pokazać.
Zuzia uśmiechnęła się szeroko, a złoto-miodowe włosy zadygotały od radości . – To wspaniale! Nauczymy Cię wszystkiego, co ważne w naszej krainie – obiecała.
Tak rozpoczęła się wielka przemiana Cyklopa. Zuzia zaprowadziła go do Rysia, szopa pracza, który mieszkał w poskręcanym drzewie po drugiej stronie łąki . Rysio, choć niewielki, słynął z pomysłowości i szybkości. Pokazał Cyklopowi, jak zbierać słodkie orzechy i soczyste jagody, bardziej smakowite od kamieni, którymi Cyklop kiedyś rzucał do rzeki dla zabawy.
Później Cyklop poznał Turka, dumnego indyka z wielkim upierzonym ogonem, który mówił głośno i często śmiesznie się potykał . Turek nauczył Cyklopa rozumieć uczucia innych zwierząt, cierpliwie tłumacząc mu, jak słuchać i kiedy mówić. Śpiewali razem chórem pieśń o przyjaźni podczas wiosennych festynów.
Największe wrażenie zrobiła na Cyklopie Żaneta – żyrafa z długą szyją, delikatnymi rzęsami i łatami jak plamy kawy na mleku . Żaneta pokazała Cyklopowi, jak troszczyć się o drzewa i delikatnie czyścić ich liście, a każdą roślinę traktować jak dar. Poznał wtedy, że nawet największa siła może służyć dobru.
Z każdym dniem Cyklop stawał się coraz łagodniejszy . Pracował z Bartkiem nad odbudową nory, zbierał owoce z Rysiem, plotkował z Turkiem, a z Żanetą podlewał nawet najmniejsze roślinki. Ptakom budował mostki nad strumykiem ze znalezionych gałęzi, a myszom pomagał naprawiać norki. Wszyscy byli zadziwieni jego postępami, a Zuzia była z niego bardzo dumna .
Jednak pewnego dnia w zimnej poświacie północnego słońca Cyklop usłyszał, jak spod lodowych skał dochodzą podejrzane hałasy. To była grupa ciemnych, przerażających stworzeń – cienie o krzywych pazurach i lodowatych oczach – które postanowiły zniszczyć Krainę Zwierząt i zamienić ją w lodową pustynię.
Cyklop nie zawahał się ani chwili . Pobiegł przez lasy na krótkich nogach, a ziemia dudniła pod jego stopami. Najpierw zawiadomił Bartka borsuka, który natychmiast zaczął kopać sieć tajnych podziemnych korytarzy, w których zwierzęta mogły się ukryć i poruszać bezpiecznie. Rysio zorganizował pułapki z gałązek i orzechów, sprytnie ukryte wśród mchów i liści, których ciemne stwory nie były w stanie zauważyć . Turek zebrał chór zwierząt, który donośnym śpiewem i tupaniem odstraszał napastników. Żaneta przeprowadziła najmniejsze i najsłabsze zwierzątka przez rwącą rzekę, nieść każdego z nich na swym grzbiecie.
Cyklop zaś stanął na froncie . Jego wielkie oko rozświetliło się ciepłym błyskiem, a głos, który kiedyś budził trwogę, teraz stał się silny i pewny, dający otuchę. Kierując się sercem, poprowadził zwierzęta, a swoim przyjaznym usposobieniem przekonał nawet kilka ciemnych stworów, by zrezygnowały ze złych zamiarów i szukały nowego, lepszego życia.
Bitwa była długa, lecz dzięki współpracy i odwadze mieszkańców krainy ciemność została pokonana . Słońce ponownie rozświetliło polany, a zorza zatańczyła najbardziej barwny taniec, jaki kiedykolwiek widziano.
Zuzia ogłosiła wielką ucztę. Zwierzęta przyniosły najlepsze dary: miód, orzechy, leśne jagody i świeże liście . Tańczyły sowy, ryjówki śpiewały na sopelkach, a Turek grał na trawie. Gdy wszyscy zebrali się, Cyklop ukłonił się nisko i podziękował wszystkim, a szczególnie Zuzi. Stał się nie tylko silniejszy, lecz przede wszystkim szczęśliwy – bo w końcu miał prawdziwych przyjaciół .
Od tego czasu w Krainie Zwierząt żyło się jeszcze weselej, a wieczorne opowieści Zuzi rozchodziły się po norach, gniazdach i legowiskach aż po horyzont.
I tak dzięki dobroci, mądrości i odwadze nawet najgroźniejsze serce może się zmienić. Kraina Zwierząt przez długie lata cieszyła się pokojem i harmonią, a Cyklop do końca swoich dni opowiadał historie, które zaczynały się tak: „Dawno, dawno temu spotkałem pewną wróżkę, która zmieniła mój świat…”
Koniec .
