Rycerz Walenty, Wampir Wadim i Przyjaciele ze Zwierzęcego Królestwa

Dawno, dawno temu, za siedmioma rzekami, wśród szumiących lasów i rozświetlonych słońcem łąk, rozciągała się niezwykła kraina zwana Zwierzęcym Królestwem.
na rysunku: Statek To miejsce, w którym magia splatała się z codziennością, a przyjaźń i dobroć były ważniejsze od najpotężniejszych czarów. W tej barwnej krainie mieszkał rycerz Walenty – człowiek o dobrym sercu, rozsądnych myślach i żelaznej odwadze. Jego zbroja lśniła w promieniach porannego słońca, a czerwony płaszcz powiewał dumnie nawet przy lekkim wietrze.
na rysunku: Jeż Ludzie opowiadali o nim legendy przy wieczornym ogniu, szepcząc z uznaniem o jego uczciwości i trosce o słabszych. Lecz nawet w tak pięknym miejscu zdarzały się kłopoty. Od jakiegoś czasu po okolicy krążyły pogłoski o wampirze – straszliwym, nocnym stworze, który przemykał między drzewami i siał niepokój wśród mieszkańców.
na rysunku: Wiewiórka Nazywał się Wadim. Plotki mówiły, że był bezwzględny i groźny, a jego rubinowe oczy błyszczały każdego, gdy tylko księżyc wychylał się zza chmur. Pewnego ciepłego ranka Walenty ruszył do lasu, by odwiedzić swoich przyjaciół w zwierzęcym królestwie.
na rysunku: Złota rybka Ptaki śpiewały mu nad głową, łanie witały skinieniem łagodnych głów, a wiatr pieścił liście na drzewach. Nagle spomiędzy paproci wybiegła malutka, ruda wiewiórka – Wanda. Ogonek miała nastroszony, a oczy wielkie jak dwa orzechy.
na rysunku: Wampir – Walenty! – zawołała z trwogą. – Henryk! On..
na rysunku: Krowa . on wpadł do jeziora! Bez ciebie sobie nie poradzę! Jeż Henryk był znany ze swojego zamiłowania do przygód i zawsze wpadał w tarapaty – tym razem zaczaił się na ważkę, poślizgnął na mokrej trawie i wylądował z pluskiem w wodzie. Nie zwlekając, Walenty ruszył za Wandą.
na rysunku: Jezioro Przebijali się przez wysokie trawy i błotnisty brzeg, aż dotarli do jeziora. Na wystającej, pochylonej wierzbie wisiał Henryk, kurczowo trzymając się cienkiej gałązki. Woda była głęboka i zimna, wokół chlupały szczupaki i kręciły się złote oczka żab . Rycerz, nie myśląc długo, położył na ziemi tarczę, która lśniła jak lustro, i wspiął się na nią z gracją baletnicy. Wędrując na czworakach, dotarł aż do brzegu, lecz dalej nie mógł już sięgnąć.