Dawno, dawno temu, za górami i lasami, w krainie przesyconej magią, słońce codziennie witało świat złotym uśmiechem, a powietrze aż dźwięczało od cichych zaklęć, mieszkał młody czarodziej, Kacper.
na rysunku: Las
Miał włosy jak rozczochrane promienie słońca i oczy jasnoniebieskie jak najczystsze leśne jeziora. Kacper bardzo kochał swoją krainę – Świat Zwierząt Magicznych, gdzie każde stworzenie kryło w sercu odrobinę czaru – i pragnął stać się prawdziwym mistrzem magii, by chronić jej spokój przed cieniem zła.
Pewnego ranka, gdy rosa jeszcze lśniła na paprociach, a ptaki śpiewały najpiękniejsze pieśni, Kacper wybrał się na wędrówkę do Lasu Wiecznego Szumu.
na rysunku: Ciemny Czarodziej
Kroki prowadziły go coraz głębiej, pod stare, omszałe drzewa, aż natrafił na coś niezwykłego: wejście do jaskini, w której wiatr nucił stare, zapomniane pieśni. Gdy wszedł ostrożnie do środka, czuł się, jakby przekraczał granicę snu i jawy.
W mroku kryła się stara księga – ogromna, oprawiona w czarną, poprzecieraną skórę, z wyrytymi na okładce runami.
na rysunku: Ważka
Kacper poczuł dziwny dreszcz; serce podpowiadało mu, że ta księga należała kiedyś do mrocznego czarnoksiężnika, który dawno temu próbował zawładnąć tą magiczną krainą. Czarodziej wiedział, że nie wystarczy siła i odwaga, by bezpiecznie obchodzić się z taką mocą – potrzebna była jeszcze mądrość. Delikatnie wsunął księgę do plecaka i ruszył po radę do swojego najstarszego przyjaciela – papugi Ignacego.
na rysunku: Delfin
Ach, Ignacy! To nie była zwyczajna papuga – jego upierzenie mieniło się wszystkimi kolorami tęczy, a oczy błyszczały jak dwa szmaragdy. Siedział na gałęzi przed swoim domem wysoko nad ziemią i, gdy tylko zobaczył Kacpra, wesoło zakrzyknął: „Witaj, chłopcze! Czy znalazłeś coś ciekawego?”
Usiedli więc na starym pieńku i długo studiowali starą księgę. Ignacy przekręcał strony łapą, mrucząc pod nosem stare zaklęcia.
na rysunku: Koń
Odkryli, że czarnoksiężnik pragnie znowu odbudować swoją potęgę, zaklinając magiczne zwierzęta i osłabiając krainę Kacpra.
Nie mogąc stracić czasu, ruszyli na spotkanie niezwykłym sojusznikom.
Pierwszym była ważka Błyskawica – jej skrzydła iskrzyły się błękitnym światłem, jakby była zrobiona z kawałka letniego nieba.
na rysunku: Papuga
„Jeśli chcesz przemknąć przez świat niewidzialny jak wiatr, musisz ufać swoim ruchom i oddechowi,” szepnęła tajemniczo, ucząc Kacpra śmigać pośród drzew tak cicho, jak cień obłoku.
Później wędrowali do Błękitnej Zatoki, gdzie spotkali wesołego, figlarnego delfina Falę. Skakała nad powierzchnią wody, a krople unosiły się wokół niej jak tańczące kryształki.
na rysunku: Jaskinia
Fala nauczyła Kacpra oddychać pod wodą i rozumieć mowę długich, podwodnych pieśni.
Głęboko wśród drzew ukrywał się Wiatr – koń, któremu grzywa zmieniała barwy wraz z zachodem słońca. Był silny jak burza i łagodny jak poranny wiatr . Pokazał Kacprowi, jak wspinać się na najwyższe konary i stąpać po nich lekko jak liść, nie budząc śpiących ptaków.
Podróż Kacpra była pełna niesamowitych spotkań: skrzydlaty lis, który śnił sny o odległych, gwiezdnych światach; owca Zefira, która tańczyła wśród chmur, i sowa Nocna Pieśń, przewidująca przyszłość w mruganiu gwiazd. Każde nowe zwierzę powierzało mu cząstkę swojej magii i odwagi .
Wieść o jego planach dotarła jednak do mrocznego czarnoksiężnika. Wysoko w czarnej wieży zbudowanej z cieni i cierni zaklęć, szeptał: „Nie pozwolę im zjednoczyć sił!” Wysłał po swoich sługach: czarne kruki z oczami jak węgielki, lisy cienia i kociego ducha, które miały pojmać zwierzęcych przyjaciół Kacpra.
Pewnej nocy, gdy niebo rozdarł odgłos błyskawicy, Kacper, Ignacy i ich armia magicznych towarzyszy pod osłoną gwiazd przekradli się do twierdzy, gdzie czarnoksiężnik więził niewinne stworzenia . Każdy z nich musiał przejść własną próbę: lśniące, ruchome lustra wodziły na pokuszenie, fałszywe drogi prowadziły w ślepe zaułki, a smugi czarnego dymu próbowały ich rozproszyć.
Jednak zwierzęta ufały sobie, a ich talenty – szybkość, spryt, wytrwałość, znajomość magii – połączyły się w potężną siłę. Uwolnili zaklęte w klatkach sowy, żaby, wilki i wszystkie inne magiczne istoty, których magia była uwięziona przez złego czarodzieja .
W izbie najwyższej wieży czekał czarnoksiężnik, otoczony wirującą burzą czarów. Jego peleryna szeleściła złowrogo, oczy lśniły jak dwa kawałki lodu. „Jesteście odważni, ale za mali, by mnie pokonać!” – zakrzyknął i posłał w ich stronę kłęby mrocznej mgły .
Kacper wyciągnął jednak księgę i wspólnie z Ignacym zaintonowali pradawne zaklęcie – błękitna mgła przyjaźni, zielone wiatraki odwagi i złote błyski mądrości połączyły się w jedno. Zwierzęta stanęły w kręgu, a ich moce utworzyły świetlistą barierę, która odbiła wszystkie złe czary i spętała czarnoksiężnika bezpiecznym więzem światła.
Wieża rozpadła się na setki drobnych gwiazd, a czarnoksiężnik został wygnany tam, gdzie nie może już nikomu zaszkodzić . Kacper i jego przyjaciele powrócili do krainy, gdzie czekało na nich wielkie święto – na leśnej polanie roztańczone zające, śpiewające ptaki i nawet Fala, która zatańczyła na kroplach rosy.
Kacper zrozumiał, że największa magia pochodzi z serca, przyjaźni i odwagi, a razem można przezwyciężyć najstraszliwsze zło. Od tej pory chronił swoją krainę – już jako mistrz magii, ale przede wszystkim – jako najlepszy przyjaciel wszystkich magicznych zwierząt .
A Ty, kochana wnuczko, pamiętaj: nawet jeśli jesteś mała, masz w sobie ogromną siłę – i Twoja przyjaźń jest prawdziwsza od najpotężniejszego zaklęcia!
Dobranoc, mały odkrywco. Niech śnią Ci się najpiękniejsze magiczne przygody!
