Czarodziej i Zły Czarnoksiężnik: Przygoda w Magicznym Świecie Zwierząt (Wersja Babciowej Bajki)

Dawno, dawno temu, gdy gwiazdy były bliżej ziemi, a magia przeplatała się z codziennością jak warkocz w długich włosach wróżki, istniała kraina zachwycająca barwami i zapachami tak niezwykłymi, że nawet motyle zatrzymywały się, by ją podziwiać.
na rysunku: Las Zwano ją Magicznym Światem Zwierząt. Mieszkał w niej młody czarodziej, Kacper o oczach zielonych jak wczesna trawa i włosach lśniących niczym aksamitne runo lisa. Kacper był nie tylko rozumny i pracowity, ale przede wszystkim – ciekawy świata.
na rysunku: Ciemny Czarodziej Jego serce zawsze biło szybciej w obecności cudów, których jeszcze nie zrozumiał, a umysł wciąż pragnął rozwiązywać nowe zagadki. Pewnego ciepłego poranka, gdy rosa jeszcze srebrzyła się na pajęczynach, Kacper postanowił ruszyć do Starego Lasu. Mówiło się o nim, że jest domem pradawnych tajemnic i magicznych istot, lecz mało kto miał odwagę zapuszczać się między jego mszyste drzewa.
na rysunku: Papuga Idąc ścieżką, Kacper usłyszał cichy śpiew wiatrów przeczesujących gałęzie i śmiech niewidzialnych chochlików. Nagle, jakby prowadzony niewidzialną ręką, odkrył wejście do jaskini ukryte za wielkim paprociowym liściem. Pachniało tam starością, pieczonymi kasztanami i czymś jeszcze – odrobiną niebezpieczeństwa.
na rysunku: Delfin Z bijącym sercem wszedł do środka. W jaskini przywitał go półmrok rozpraszany blade światło kryształów rosnących z sufitu. Kacper dostrzegł starą, oprawioną w czarne skóry księgę spoczywającą na kamiennym podwyższeniu.
na rysunku: Koń Z cichutkim szeptem otworzył ją i ujrzał zapisane szponiastym pismem zaklęcia oraz rysunki przerażających stworzeń. To była księga złego czarnoksiężnika, o którym krążyły legendy – potężnego, zimnego jak lód wśród zim i chytrzejszego niż lis wśród nor. Chociaż korciło go, by sięgnąć po moc księgi, Kacper wiedział, że prawdziwa magia płynie nie z czarów, a z serca.
na rysunku: Ważka Ostrożnie zamknął księgę i postanowił szukać mądrości u swojego przyjaciela – papugi Ignacego. Ignacy był najstarszym i najmądrzejszym z latających istot w całym Magicznym Świecie. W jego pawich piórkach kryły się kolory poranków i zachodów, a mowa była pełna zagadek i opowieści.
na rysunku: Jaskinia Kiedy Kacper zjawił się u Ignacego, papuga przekręciła zabawnie głowę i skrzywiła dziób w uśmiechu: „Widzę, mój młody przyjacielu, że dziś nosisz na ramieniu cień niepokoju. Czyżby pojawiło się nowe wyzwanie?” Kacper opowiedział o księdze, a Ignacy natychmiast rozwinął starą mapę krainy. Obaj zaczęli studiować tajemniczą księgę . Przewracając kolejne strony, poznawali zarówno mroczne sztuczki czarnoksiężnika, jak i słabości jego magii. „Aby go pokonać,” rzekł Ignacy, „potrzeba nam nie tylko odwagi, ale i sprytu oraz sojuszników, którym bije magiczne serce.” Ruszyli więc razem na spotkanie niezwykłych stworzeń . Pierwszą nową przyjaciółką została Błyskawica – smukła ważka, której skrzydełka mieniły się feerią błękitów, zieleni i srebnych smug. Umiała latać tak szybko, że powietrze wokół niej świstało niczym bicze piorunów podczas burz. Błyskawica nauczyła Kacpra, jak lekko unosić się nad ziemią, jak pokonać przeszkody z gracją i szybkością . „Magia to nie tylko zaklęcia – to również umiejętność poruszania się z lekkością liścia niesionego wiatrem!” śmiała się ważka. Następnie bohaterowie odwiedzili spokojną zatokę, gdzie poznali delfinę Falę. Fala była nie tylko piękna, jej skóra połyskiwała w słońcu jak srebrne monety zatopione na dnie morza, ale i niezwykle mądra . Zanurzyli się razem w wodzie, a Fala nauczyła Kacpra oddychać pod wodą, rozumieć język fal i śpiewu ryb. „Pamiętaj, nigdy nie bój się zanurzyć w nieznane. To tam czekają prawdziwe skarby!” Potem zawędrowali do Rezerwatowej Kniei, gdzie spotkali konia Wiatra . Wiatr był piękny jak tęcza po burzy: jego sierść skrzyła się tysiącem barw. Biegał szybko, ale też zrobił z Kacpra wytrawnego wędrowca – nauczył go, jak słuchać szumu liści, śledzić tropy i wspinać się wysoko w korony drzew. Do wesołego orszaku dołączyła również Zefirka – pruśna wiewiórka, która skradała się cicho jak mysz i zawsze wiedziała, gdzie rosną najpyszniejsze orzechy . Dzięki niej Kacper odkrył, że nawet najmniejsze stworzenia mogą mieć ogromne moce. „Nie rozmiar, lecz odwaga i serce czynią kogoś wielkim!” powtarzała Zefirka. Niestety, zło też nie spało . Czarnoksiężnik dowiedział się o magicznej gromadce i w senną noc wypuścił swe czeluści różnorakie stwory: kruki mroku, cienie-cyganeczki i kolczaste wilki bez cienia. Złapały one Falę, Błyskawicę i innych przyjaciół, a potem uwięziły ich w zamczysku z czarnych kamieni na wzgórzu Skowyczących Duchów. Kacper i Ignacy podeptali własny strach i ruszyli ich ratować . Po drodze korzystali ze wszystkich nauk – przemieszczali się cicho jak Zefirka, gonili przez las jak Wiatr i śmigali znad traw jak Błyskawica. W zamku czarnoksiężnika czekały korytarze pełne pułapek: zapętlające się schody, ściany oplatające jak parkany z węży, pokoje wypełnione gęstą mgłą. Kacper, pamiętając nauki Fali o zanurzeniu się w nieznane, odnalazł drogę do więzienia przyjaciół – pod podłogą ukryta była stara studnia z mglistą wodą . Kiedy wszyscy znów byli razem, zjednoczyli swe moce i wypowiedzieli magiczne zaklęcie: przyjaźń, odwaga i serca pełne szczerości. Fala rozproszyła mrok swym śpiewem, Błyskawica przecięła zasłonę cienia, Wiatr uniósł klucz do więziennej bramy, a Ignacy napisał w powietrzu runę światła. Wściekły czarnoksiężnik próbował ich powstrzymać, rzucając gromy i burze z ciemności swego serca . Lecz wtedy Kacper wypowiedział najważniejsze słowa: „Nie mam władzy nad wszystkimi czarami, lecz serce moje jest silniejsze niż twoja złość!” Po tych słowach wszystkie siły dobra i magii zjednoczyły się. Czarnoksiężnik wykrzyknął z wściekłości i znikł, rozpuszczając się w powietrzu jak cienie o poranku. Gdy wrócili do nowo rozświetlonego Magicznego Świata Zwierząt, świętowali całą noc . Las rozbrzmiewał śmiechem, morze śpiewało, a gwiazdy mieniły się jeszcze jaśniej, dziękując bohaterom za odwagę. Kacper już wiedział, że prawdziwa moc nie tkwi w zaklęciach, lecz w sercu każdego z nas i w sile przyjaźni. Moja kochana wnuczko, niech ta opowieść uleci do snu razem z tobą – nie zapominaj, że magia naprawdę istnieje, a jeśli tylko mocno wierzysz i masz wokół siebie przyjaciół, możesz pokonać każde zło . Dobranoc, mała czarodziejko.