Dobroczynna Czarownica Wanda i Tajemnica Magii Warlocka

Dawno, dawno temu, za siedmioma lasami, siedmioma tundrami i siedmioma mórzami, rozciągała się przepiękna kraina, w której przyroda śpiewała różnymi głosami: fal szepczących o tajemniczych podróżach, szumiących igieł, które dotykały podniebnych chmur i tundrowych mchów, pulsujących w zimnym porannym świetle.
na rysunku: Krab W tej niezwykłej krainie, niczym perła wśród zroszonych pajęczyn, mieszkała Wanda – dobroczynna czarownica, znana z ciepła, uśmiechu i serdecznego serca. Jej chatka, utkana z szyszek, rybackich sieci i oszronionych gałązek, stała na skraju lasu, gdzie tundra stykała się z morzem. Każdego ranka, gdy słońce ozłacało szczyty fal, przychodzili do niej mieszkańcy – sarny z potarganymi nogami, ryby z pogubionymi łuskami i ptaki, które zapomniały śpiewać.
na rysunku: Czarnoksiężnik Wanda nie tylko leczyła ich rany, ale także naprawiała złamane serca, rozjaśniała smutne myśli i rozwiązywała dylematy, jakich dorosłym nawet nie śniło się mieć. Jednak, daleko w głębi gór, gdzie mgły snuły się jak białe węże, mieszkał Warlock – zły czarodziej o oczach zimnych jak lód i sercu twardym jak skała. Warlock nie cierpiał serdeczności i jasności, jaką niosła ze sobą Wanda.
na rysunku: Kangur Jego własny cień często kształtował się w czarne ptaki, huczące na wietrze. Zazdrościł Wandzie nie tylko mocy, ale i szacunku mieszkańców. W swoim mrocznym legowisku, pełnym poskręcanych korzeni i połyskliwych kamieni, Warlock wykuł podstępny plan: chciał skraść Wandzie radość i zawładnąć krainą.
na rysunku: Tundra Pewnego popołudnia, gdy niebo przykryły chmury jak kołdra babci, Wanda wyruszyła na spacery po przezroczystej, pokrytej szronem tundrze. Idąc wśród obrastających srebrnym porostem głazów, usłyszała przeszywające serce westchnienie. To mały krab Karol, siedząc na pękniętej muszli, płakał cichutko, by nikt go nie zauważył.
na rysunku: Jaskinia Wanda przysiadła obok i otuliła go miękką peleryną. „Cóż ci tak doskwiera, maluszku?” – zapytała łagodnie. Wtedy Karol ze ściśniętym serduszkiem wyjawia, że jego magiczna muszla, klucz do rozmów ze wszystkimi mieszkańcami krainy i morza, zniknęła w tajemniczych okolicznościach.
na rysunku: Małpa Wanda uniosła brwi z troską i uśmiechnęła się ciepło. „Nie martw się, razem ją odnajdziemy.” Ruszyli w drogę, mijając roztańczone wśród porannych mgieł wrzosy i przyjacielskie ślimaki.
na rysunku: Tropikalna rybka Lecz zanim opuścili tundrę, natrafili na Szymona – szympansa zamieszkującego drzewa rosnące tu, gdzie kończy się ziemia, a zaczyna się marzenie. Szymon, w okularach utkanych z gałązek, był najmądrzejszym mieszkańcem lasu, zbierającym opowieści i ziarna mądrości, niczym rzadkie jagody. Szymon przyłączył się do wędrówki, snując historie o mieszkańcach krainy i wyjawiając, że widział czarną sylwetkę Warlocka, skradającego się z czymś błyszczącym w łapkach . Przyjaciele od razu zrozumieli, że muszą przechytrzyć niebezpiecznego czarodzieja i przywrócić dobrobyt ich światu. Podczas przeprawy przez torfowiska napotkali Kasię – niesamowitego kangura, który wielkimi susami, niczym puchowy ptak, przeskakiwał głębokie rozpadliny. Kasia była szybka, zręczna, a jej ciepło i odwaga rozświetliły ponury dzień . Razem przechodzili przez labirynty traw, wspinali się na wzgórza i brodzili w siąpiącej mgle, aż dotarli do tajemnej jaskini Warlocka. Jej wejście zasłaniały kolczaste krzewy, a drzwi utkane były z pajęczyny i skrzypiących gałązek. Wanda poprosiła wszystkich o ciszę – stanęli w kręgu, łapiąc się za łapki i pazurki . Gdy weszli do jaskini, światło ich odwagi rozpraszało ciemność jak promień słońca nocą. Wewnątrz czuć było chłód i słychać cichy chichot Warlocka. W głębi, wśród dymiących kadzielnic i lśniących klejnotów, siedział Warlock . Ten widok nie przestraszył jednak śmiałków. Czarodziej uniósł różdżkę, mamrocząc zaklęcia – wiry klątw zatańczyły dokoła nich jak wściekłe wichry. Ale Wanda, ściskając przyjaciół za ręce, szeptała słowa magii, w których była miłość, przyjaźń i siła serca . Klątwa odbiła się od nich, niczym promień słońca od tafli morza, i trafiła prosto w Warlocka, zamieniając go w cień, który musiał uchodzić przez najciemniejsze korytarze jaskini. Na ołtarzu wśród innych zdobytych skarbów leżała magiczna muszla Karola, błyszcząca jak gwiazda na śniegu. Wanda podniosła ją wysoko, a echo jej głosu poniosło się przez krainę . Wśród innych klejnotów znajdowali zgubione przedmioty i drobiazgi mieszkańców: pierścień foki, złoty dzwonek leminga, skrzydło wróbla i perłę lisicy. Uniesieni radością, przyjaciele ruszyli do wioski. Tam czekał na nich tłum wdzięcznych mieszkańców . Krab Karol znowu mógł rozmawiać z każdym stworzeniem – opowiedział wszystkim historie o odwadze, przyjaźni i mocnych uściskach łapek. Szymon nauczył innych, jak szukać odpowiedzi w opowieściach, a Kasia pokazywała skoki, które podnosiły na duchu. Wanda oddała skarby i rozjaśniła serca wszystkim . Zły Warlock zaś nigdy już nie powrócił – nie odważył się stanąć wobec światła tak wielkiego, płynącego z dobrych serc i zgody. Wanda wiedziała, że w tej krainie, jak i na całym świecie, zawsze znajdą się smutki do ukojenia, marzenia do spełnienia i serca, które trzeba otulić ciepłem. A gdy wieczór zapadł, a księżyc potoczył się po starych chmurach niczym srebrny orzech, cała kraina zasnęła . Wanda otuliła przyjaciół puchową chmurką, a nad nimi czuwali już tylko śniący o przygodach strażnicy gwiazd. Bo przecież każdy bohater musi czasem pospać, by następnego dnia, odważnie i z uśmiechem na ustach, powitać nowe, jeszcze piękniejsze przygody. Dobranoc, kochana wnuczko!