Dawno, dawno temu, za siedmioma górami, za siedmioma lasami, w krainie, gdzie rosa na liściach świeciła się jak szmaragdy, a chmurki sunęły leniwie po lazurowym niebie, mieszkał malutki elf o imieniu Emil.
na rysunku: Jeż
Miał on włosy jasne jak promienie księżyca, zwinne rączki i oczy czarne niczym mokka podana w porcelanowej filiżance. Emil był nie tylko sprytny i odważny, ale też wyjątkowo uprzejmy i zawsze gotów do pomocy – w każdej chwili można było liczyć na jego ciepły uśmiech.
Nie był jednak sam.
na rysunku: Borsuk
Jego najlepszymi przyjaciółmi były zwierzęta – każde inne, każde niezwyczajne. Błyskawica, jego koń, miał grzywę tak gęstą i lśniącą, że nawet sroki jej zazdrościły. Koń ten biegał szybciej niż wiatr, a kiedy w pełnym galopie przemierzał leśne polany, aż trawa świstała pod jego kopytami.
na rysunku: Złota rybka
Innym kompanem był mały, ale niezwykle odważny jeż Kolczasty – zadziorny i zawsze gotów stanąć w czyjejś obronie, choć nie większy od jabłka. Mądrala, borsuk o szlachetnym futrze, znał tysiące opowieści i miał głowę pełną pomysłów – był nie tylko sprytny, ale też umiał rozwiązać każdą łamigłówkę. I wreszcie – złota rybka, która mogła przepływać przez najmniejsze szczeliny i szeptać sekrety ukryte pod powierzchnią wody.
na rysunku: Ogr
Pewnego dnia, gdy słońce zaszło za dębowym laskiem, a nad łąkami zawisła miękka mgła, do Emila przyleciał kruk z przesłaniem. Opowiedział mu o tajemniczej wyspie leżącej hen, na otwartym morzu, gdzie kryły się ruiny pradawnego miasta. Wyspę otaczał cień – krążyły opowieści, że mieszka tam zły ogr, który na swoje potworne kaprysy terroryzuje okoliczne krainy.
na rysunku: Wyspa
Mieszkańcy pobliskich wiosek żyli w strachu, bo ogr porywał zwierzęta, burzył mosty i gromadził kosztowności, śmiejąc się złowieszczo na cały świat.
Mały elf nie mógł pozwolić, by strach panował w jego magicznej krainie. Postanowił wyruszyć na owianą tajemnicami wyspę i pokonać ogra.
na rysunku: Koń
Zabrał swoich wiernych przyjaciół. Udali się do portu o świcie, gdzie na wodzie kołysał się malutki statek ze skrzypiącym masztem i żaglami przypominającymi skrzydła motyla. To Emil dzierżył ster, Błyskawica postawił kopyto na pokładzie, Kolczasty usadowił się w beczce po jabłkach, a Mądrala zajął miejsce na mostku obserwacyjnym.
na rysunku: Ruiny
Złota rybka płynęła za nimi w specjalnym, malutkim akwarium, które zaczarowała wróżka – mogła nim w każdej chwili wskoczyć do morza i podpowiedzieć, jak płynąć.
Podróż przez fale była pełna przygód: raz fale wzbiły się tak wysoko, że stateczek aż zatańczył na grzbiecie wodnej góry, innym razem spotkali ławicę kolorowych meduz, które posłały im świetlisty znak – strzeżcie się, bo na wyspie czeka was niebezpieczeństwo!
Kiedy dotarli do brzegu, ich oczom ukazała się wyspa przesiąknięta tajemnicami. Przez porosłe bluszczem bramy weszli w las, gdzie rosły drzewa starsze niż czas, a podziemia ruin skrywały inskrypcje zapisane językiem zapomnianych elfów . Pośród popękanych kolumn, stłuczonych waz i mozaik połyskujących po deszczu, nasi bohaterowie zbierali fragmenty legend – tu złota broszka należąca do królowej sprzed setek lat, tam lampka zrobiona z muszli morskich.
Wędrówkę przerwały niespokojne odgłosy – sapanie, burczenie, hurgot, na który zadrżała ziemia. W samym sercu labiryntu ruin ziała ogromna jaskinia . W środku siedział on – ogr o skórze szarej jak chmury przed burzą, łapach wielkich jak beczki z miodem i oczach pełnych gniewu… oraz samotności. Jego śmiech niósł się po grocie niczym grzmoty.
Emil zebrał drużynę, by obmyślić plan . Przyjaciele szeptali: „No dobrze, jak pokonać ogra, co jest tak silny, że drzewa mu się kłaniają?”. Postanowili nie walczyć siłą, lecz sprytem.
Błyskawica ruszył pierwszy – jego galop był jak błysk burzy . Zakręcił wokół jaskini, wzniecając tumany pyłu i hałasu. Ogr, zdenerwowany, wypadł na zewnątrz i zaczął gonić konia, który lawirował z gracją motyla. Kolczasty, skorzystawszy z zamieszania, wtoczył się tuż pod nogi olbrzyma, a jego kolce połyskiwały złoty blaskiem – ogr co chwilę musiał podskakiwać, by nie nadepnąć na kolczastego łobuza .
W tym samym czasie, Mądrala i złota rybka poczęli kopanie i zalewanie głębokiej pułapki tuż przy wejściu do jaskini. Złota rybka, zataczając kręgi w powietrzu, zrosiła wodą wejście do jamy, robiąc z niego śliską pułapkę. Na koniec Emil rzucił ogrowi błyszczącą kulkę – pamiątkę po pradawnym królu, której ogr łapczywie zapragnął . Kiedy ogr pochylił się po skarb, jego stopy ześlizgnęły się, a wielki stwór runął w dół, prosto do wody!
Ogr próbował wyjść, ale wciągały go wiry i mokry żwir, a Mądrala ze swym przyjacielem jeżem natychmiast zasypali wejście kamieniami. Wtedy stała się rzecz cudowna – mistyczny dym uniósł się w górę, a zaklęcie strachu, które ogr rozpylił na całej wyspie, prysło jak bańka mydlana. Mieszkańcy wyspy: nierozpoznani do tej pory, bo schowani w cieniu, elfowie i fauny, krasnoludki i ptaki, wybiegli z kryjówek, świętując wolność .
Wdzięczni za bohaterski czyn, mieszkańcy urządzili ucztę, jakiej świat nie widział. Z sufitu jaskini zwieszały się lampiony z kolorowych liści, złota rybka śpiewała pieśni oceanu, Mądrala opowiadał anegdoty, a Kolczasty wygrał konkurs na najzabawniejsze sztuczki. Emil ze wzruszeniem patrzył, jak wyspa promienieje szczęściem i nadzieją .
Z pomocą nowych sojuszników miasto odbudowało się – powstały nowe domy, mosty i ogrody różane. Przez wiele lat opowiadano historię o małym elfie, który dzięki odwadze, sprytowi i przyjaźni pokonał zło – nie mieczem, ale umysłem i dobrym sercem.
A gdy na niebie błyskała zorza, a w oddali mieniły się gwiazdy, Emil i jego drużyna żegnali wyspę, gotowi wyruszyć na kolejne przygody, bo gdziekolwiek roznosiły się wieści o potrzebie, tam pędzili…
I tak kończy się opowieść o elfach, zwierzętach i niezwyciężonej mocy przyjaźni .
