Elf Ratownik i Zła Wróżka

Dawno, dawno temu, za wysokimi górami i szerokimi rzekami, istniało magiczne królestwo zbudowane z promiennych łąk, gęstych, szumiących lasów i kryształowych jezior.
na rysunku: Foka W samym sercu tego bajkowego kraju, pod ogromnym dębem, mieszkał elf o imieniu Ratownik. Nie był to zwyczajny elf – jego serce było większe niż najstarszy dąb, a dusza promieniała tak jasno, jak gwiazda polarna podczas zimowej nocy. Ratownik słynął z odwagi, mądrości i nieprzemijającego optymizmu, a ci, którzy go spotkali, nigdy nie zapominali ciepła jego uśmiechu, który potrafił rozjaśnić nawet najbardziej pochmurny dzień.
na rysunku: Kocię Pewnego ranka, gdy rosa jeszcze połyskiwała na źdźbłach trawy, do Ratownika dotarły wieści o nieszczęściu, które spadło na sąsiedni las. Mieszkańców dręczyła zła wróżka, Fiona, szeptana w strachu po zakamarkach leśnych ścieżek. Ta wróżka pojawiła się jak czarna chmura – jej włosy przypominały płomienie, a oczy błyszczały jak rubiny w mroku.
na rysunku: Zła Wróżka Fiona była potężna i kapryśna – zmieniała kwiaty w kolce, rozpraszała stada ptaków, a poranek zamieniała w ciemność, która tłumiła śpiewy skowronków. Nie mogąc zignorować cierpienia niewinnych zwierząt, Elf Ratownik zwołał naradę. Z kufra pod łóżkiem wyciągnął swój mądry, srebrzysty płaszcz, utkany ze światła księżyca, który potrafił czynić go niewidzialnym, oraz zaklęty miecz z wygrawerowanymi runami – świecący, gdy tylko zło było blisko.
na rysunku: Las Ale wiedział, że nawet z tymi magicznymi artefaktami sukces zależy od przyjaźni i współpracy. Pierwszy, na kogo natknął się podczas swej wyprawy, był Świnka – różowa, pulchna, z oczami jak dwa inteligentne paciorki. Ona znała każdy sekretny zakamarek lasu i miała nos do tropienia niebezpiecznych miejsc.
na rysunku: Świnia Ratownik złożył jej przysięgę: po zakończonej misji zaprowadzi ją do utopijnego zakątka, gdzie będzie mogła chrumkać bez strachu przed złą magią. Świnka uśmiechnęła się szeroko, przewracając oczami, i ruszyła z nim, stukając raciczkami o miękką ściółkę. Następnie, przy leśnej rzece, trysnęła woda i z pluskiem pojawiła się Wydra – smukła, brązowa, z wąsami jak drgamce, zawsze pełna energii i pomysłów.
na rysunku: Lew Była mistrzynią prędkości i potrafiła przedostać się przez najmniejsze szczeliny. Elf Ratownik obiecał jej dom na brzegu rzeki – z gałązek i liści, w którym każdy dzień miałby być świętem. Oczy wydry zabłysły radośnie i natychmiast dołączyła do wyprawy.
na rysunku: Las Na polanie, pod koroną starego dębu, dumnie wygrzewał się Lew – złotogrzywy, potężny, z głosem, który mógłby zatrząść górami. Znał opowieści o złej wróżce, a na dźwięk jej imienia zaryczał, aż ptaki zerwały się z gałęzi. Ratownik obiecał mu miejsce lidera – królewski tytuł i szacunek całej Puszczy . Lew dumnie podniósł głowę i zgodził się wyruszyć, krok jego był ciężki, lecz serce miękkie jak puszysty obłok. Ostatnim przyjacielem została urocza, drapieżna i filuternie spoglądająca spod krzaczka Kicia – srebrne futerko lśniło w promieniach słońca, a w oczach błyskały zielone iskierki. Była zwinna, szybka i miała pazurki ostre jak igiełki świerku . Ratownik obiecał jej baryłkę świeżych rybek i hamak utkany z mchu, gdzie mogłaby wypoczywać w cieniu sosen. Kicia zamruczała z zadowoleniem i wskoczyła Ratownikowi na ramiona, mrucząc melodię odwagi. Wspólnie, wśród śpiewu ptaków i ukradkowych szeptów wiatru, drużyna szła głębiej w mroczne partie lasu, gdzie słońce wydawało się nie zaglądać . Drzewa pochylały się, skrzecząc cichym szeptem, a mgła wiła się wokół kostek. W samym sercu tego cienia, tam, gdzie nawet najdzielniejsze zwierzęta nie zaglądały, czaiła się Fiona. Jej suknia była utkana z pajęczyn, a w dłoni trzymała różdżkę, z której kapała czarna rosa . Ratownik i jego przyjaciele przygotowali się, każdy na swój sposób. Świnka zaproponowała podstęp: rozstawiła pułapki z leśnych ziół, na które Fiona była uczulona. Wydra przebiegła wokół, płatając figle, by rozproszyć jej uwagę . Lew ryknął – z lasu popłynęła fala echa, a drzewa zatrzepotały liśćmi. Kicia skoczyła, drapiąc wróżkę w piętę – Fiona zachwiała się, a wtedy Ratownik, niewidzialny dzięki płaszczowi, podkradł się blisko i jednym, pewnym ruchem magicznego miecza dotknął jej cienia. Wróżka Fiona zaskrzeczała, czarny dym uniósł się, a wokół niej zaczęły wirować światła . Krzyknęła zaskoczona, opadając na miękkie mchy. Ogień w jej oczach wygasł, czarna magia jak mgła rozwiała się i zniknęła bez śladu. Las zazielenił się na nowo, kwiaty zakwitły, a ptaki zaczęły śpiewać najpiękniejsze melodie, których nikt nie słyszał od lat . Każde stworzenie – od najdrobniejszego chrabąszcza po największego jelenia – wybiegło świętować uwolnienie. Ratownik, wierny obietnicom, spełnił życzenia przyjaciół: Świnka zamieszkała w pachnącej słomą zagrodzie, otoczonej pędrakami i jabłonkami. Wydra zbudowała norę tuż przy wartkim nurcie, gdzie mogła pluskać się bez końca . Lew stał się prawdziwym królem lasu – szanowany, mądry i sprawiedliwy, a Kicia każdej nocy zasypiała w miękkim hamaku, mrucząc z rozkoszy po pysznym posiłku. Tak oto Elf Ratownik i jego niezwykli kompani zapisali się na zawsze w historii leśnych opowieści. Ich przygoda przekazywana była z pokolenia na pokolenie, a każde dziecko szeptało przed snem: Odwaga, przyjaźń i dobro zawsze zwyciężą – nawet nad najpotężniejszą magią! A Ty, kochanie, pamiętaj – czasem wystarczy podać komuś pomocną dłoń, a dobro do nas powróci . Dobranoc, śnij kolorowo!