Krasnoludek i Wampir: Wielka Przygoda w Zaczarowanej Krainie

Dawno, dawno temu, na skraju ogromnego, szemrzącego lasu, w maleńkim domu pod korzeniem rozłożystego dębu mieszkał krasnoludek Kuba.
na rysunku: Jeleń Kuba był krasnoludkiem nie byle jakim: miał kręcone, ognistorude włosy, piegowaty nos i błyszczące oczy koloru dojrzałych borówek. Zawsze był ciekawy świata, więc całymi dniami przemierzał leśne ścieżki, zbierając tajemnicze grzyby i ucząc się od ptaków leśnych melodii. Pewnego mglistawego poranka, gdy rosa połyskiwała jeszcze na pajęczynach, Kuba znalazł pod starym dębem zrolowaną mapę przewiązaną sznureczkiem z kory brzozowej.
na rysunku: Królik Był to pergamin stareńki i powichrowany, a na nim narysowano kolorowe symbole: staw pełen kaczek, rozległą pustynię, zagajnik jelenich tropów i, na końcu, cudowną, mieniącą się w słońcu krainę, w której mieszkają zwierzęta wszelkiego rodzaju—kaczki, jelenie, lwy i króliki rozbawione wśród kwietnych łąk. Kuba poczuł dreszczyk emocji i postanowił wyruszyć w tę niezwykłą podróż. Zapakował do małego plecaczka: dwa bochenki chleba z orzechami, garść suszonych malin, manierkę z magiczną wodą ze srebrnej studni oraz nóż, który dostał od dziadka krasnoluda.
na rysunku: Kaczki Nie zapomniał też swego zielonego beretu z koniczynką na szczęście. Las był tego dnia jak olbrzymia katedra przyrody: promienie słońca filtrowały się przez sklepienie liści, ptaki urządzały koncert, a spod krzaków wybiegały ciekawskie wiewiórki. Nagle, gdy Kuba przystanął przy niewielkim stawie, dostrzegł gromadkę kaczek.
na rysunku: Wampir Najstarsza, kaczka Pelagia, wypłynęła naprzód i z cichym chlapaniem przywitała krasnoludka. "Słuchaj uważnie, Kubusiu, w głębi tego lasu kryje się wiele niebezpieczeństw—zaplątane korzenie, głodne kuny i stare sidła myśliwych. Uważaj na swoje krokuszki!" Kuba podziękował kaczkom za przestrogę i poczęstował je malinami, zyskując sobie ich sympatię.
na rysunku: Las Potem ruszył dalej, coraz głębiej w las, aż wreszcie drzewa przerzedziły się, a przed nim rozciągnęło się morze złotego piasku. To była pustynia! Słońce zionęło żarem, a piasek parzył stopy przez zielone krasnoludzie trzewiki. Na szczęście, w oddali zauważył stadko jeleni, które akurat ćwiczyły wspinanie się na niewysokie piaskowe wydmy.
na rysunku: Lew Jelenie—zwinne, o rogach połyskujących jak srebro—okazały się bardzo mądre. Pokazały Kubie, jak z kaktusów uzyskać wodę i nauczyły, jak omijać piaskowe wiry, w których lubią spać piaskowe żuki. Kuba w zamian opowiedział im bajkę o swoim domu pod korzeniem i pokazał, jak robić orzeźwiający napój z suszonych malin i liści mięty.
na rysunku: Pustynia Wdzięczne jelenie pomogły mu odnaleźć cienki przesmyk prowadzący wśród wydm do zielonego, ukwieconego lasu. Las ten, zupełnie inny niż poprzedni, był równocześnie dostojny i pełen życia. Pachniał konwaliami i świeżo ściętą trawą, wszędzie fruwały motyle w kolorach tęczy . Tym lasem opiekowały się lwy—niezwykłe lwy; złote, mądre, o łagodnych oczach i miękkich grzywach pachnących słońcem. Najstarszy lew, Arkadiusz, zaryczał radośnie na widok krasnoludka: "Szukasz, mój drogi, magicznej krainy zwierząt? Przejdź przez wijący się pod gęstymi paprociami tunel—tam znajdziesz to, czego szukasz." Kuba zanurzył się więc wśród paproci, wędrował przez tunel spleciony z gałązek i pajęczyn, aż powietrze zaczęło pachnieć miodem i świeżym deszczem, a światło zrobiło się kolorowe jak witraże . Oczom krasnoludka ukazała się magiczna kraina: szerokie łąki, stawy pełne rozbawionych kaczek, jelenie przeskakujące przez strumyki, lwy harcujące z królikami wśród kwiatów. Wszystkie zwierzęta przyjęły Kubę jak dawno wyczekiwanego przyjaciela. Uczył się z nimi, bawił, śmiał i poznawał tysiące sekretów przyrody: jak rozmawiać z wiatrem, jak rozpoznawać cień lisiej łapy na trawie, jak przytulić jeża bez kłucia . Pewnego wieczoru, gdy niebo przybrało kolor śliwkowy, a księżyc unosił się wysoko, w krainie zapanował niepokojący chłód. Z ciemności wyłonił się wampir—blady, wysoki, o czarnych jak otchłań włosach i oczach połyskujących krwistą czerwienią. Jego peleryna szeleściła jak skrzydła nietoperza, a długie zęby błyszczały w blasku księżyca . Wampir Azar pragnął zdobyć krainę i zamienić barwne zwierzęta w swoje cienie-sługi. Kuba był przerażony, ale nigdy nie był tchórzem. Zebrał wszystkie zwierzęta na naradę pod wielkim dębem . Przez całą noc wymyślali plan. Kaczki rozpoznawały ślady wampira i ostrzegały innych przed niebezpieczeństwem. Jelenie zbudowały wielkie, lśniące zwierciadło ze stłuczonych bursztynów i wody . Lwy, ze swą siłą i odwagą, miały osaczyć napastnika, a króliki—zwinne i sprytne—miały uniemożliwić mu ucieczkę. Gdy Azar wpadł w pułapkę, lwy rzuciły się na niego, jelenie uniosły zwierciadło ku słońcu, by odbić na wampira jaskrawe światło. Krzyk Azara był straszny, ale kaczki chóralnie przemówiły zaklęcie odwagi i ochrony . Króliki, szybkie jak błyskawica, oplątały wampira magiczną liną z leśnych pnączy. W cieniu odbitego światła Azar zniknął—po nim został tylko czarny, maleńki cień, który z czasem wyblakł zupełnie. Nastała radość, muzyka i śmiech . Zwierzęta urządziły wielkie święto na leśnej polanie; Śpiewano, tańczono, ucztowano przy blasku tysiąca świetlików. Krasnoludek Kuba został honorowym opiekunem krainy, a jego imię powtarzano z szacunkiem—bo to on nauczył wszystkich, że wspólna praca, odwaga i przyjaźń zwyciężą każde zło. I tak w magicznej krainie harmonia i radość trwały, a historia Kuby opowiadana była dzieciom przez długie, leśne wieczory, dając im otuchę i nadzieję . A czy Ty, kochana wnuczko, chciałabyś też przeżyć magiczną przygodę? Wystarczy, że zamkniesz oczy, posłuchasz serca i wsłuchasz się w szelest liści za oknem.. .