Krasnoludek Kuba i Przygoda w Magicznej Krainie Zwierząt

Dawno, dawno temu, za siedmioma lasami, za siedmioma górami, w krainie oplatanej srebrną mgłą, mieszkał maleńki krasnoludek Kuba.
na rysunku: Pustynia Miał czerwony kapelusz, bujną rudą brodę i zawsze pogodny uśmiech. Jego chata kryta mchem stała na skraju zapomnianego lasu, gdzie drzewa szeptały swoje sekrety nocą, a skrzydlate wróżki tańczyły wokół źródła ukrytego w puszczy. Pewnego ranka, kiedy rosa migotała w promieniach słońca niczym tysiąc drobnych diamentów, Kuba wybrał się na spacer pośród świerków i paproci.
na rysunku: Królik Gdy wędrował ścieżką pokrytą miękkim, zielonym dywanem mchu, jego wzrok przykuł dziwny błysk wśród liści. Odsunął je delikatnie i znalazł starą, magicznie rzeźbioną skrzynkę, skrzącą się subtelnym światłem. W środku była nie­zwykła, wielobarwna mapa z ruchomymi rysunkami i wirującymi gwiazdkami.
na rysunku: Kaczki Mapa prowadziła do tajemniczej krainy zwierząt – miejsca, gdzie kaczki mądrzejsze od niejednego czarodzieja grały w szachy z jeleniem, lwom powierzano trudne sądy, a króliki szyły peleryny z pajęczyn i rosy. Krasnoludek poczuł w sercu zew przygody – nie mógł oprzeć się pokusie poznania tak cudownej krainy, więc natychmiast spakował plecak: chlebek z makiem, słoik malinowego dżemu, manierkę wody źródlanej, latarenkę i kilka przydatnych sznurków oraz swojego magicznego fujarka, na którym grywał przy ognisku. Las był przepełniony dźwiękami: szmer liści, kląskanie sójek, kołysanie sosen.
na rysunku: Las Nagle zza krzaków wyfrunęły kaczki – puchate, brązowe i ciemnozielone na głowach. Ćwierkały coś do siebie i pływały w stawie, lśniącego jak lustro. Krasnoludek Kuba ukłonił się nisko, a kaczki, nadergrzeczne i przebiegłe, opowiedziały mu o tajemnicach lasu.
na rysunku: Lew – Idź ostrożnie, Kuba, bo w głębi czają się mgławiczne wilki, a stary most na strumieniu jest omotany pajęczynami zaraz obok groty nietoperzy – przestrzegły go. Krasnoludek podziękował z całego serca i ruszył dalej, wyposażony w cenne wskazówki i nową porcję odwagi. Nie minęło wiele czasu, gdy drzewa zaczęły stopniowo rzucać coraz mniejszy cień, aż ziemia stała się złotą falą gorącego piasku.
na rysunku: Wampir Przeszedłszy przez Gaj Syczących Wierzb, Kuba wyszedł na rozgrzaną pustynię. Słońce piekło tak mocno, że powietrze mieniło się od miraży. W oddali, tuż pod kaktusem wyciekającym sokiem, spotkał grupę jeleni – wysokich, majestatycznych, z aksamitnymi rogami błyszczącymi od słońca.
na rysunku: Jeleń Jelenie właśnie urządzały Turniej Sprytu: próbowały wygrzebać korzenie wodnych roślin, żeby ugasić pragnienie. – Krasnoludku, przyłącz się – zawołały. Kuba, choć zmęczony, nie mógł odmówić . Nauczył jelenie, jak ostrożnie przebijać kaktusy swoimi delikatnymi rogami, by czerpać z nich chłodną wodę jak z malutkich źródełek. Jelenie w rewanżu poradziły mu, by ukrywać się przed żarem słońca w cieniu wielkich głazów i podarowały złotą podkówkę na szczęście. To one wskazały mu dalej drogę – przez Srebrny Kanion aż do bramy Magicznej Krainy Zwierząt . Na granicy pustyni, gdzie piasek przechodził w miękką, zieloną trawę, Kuba znalazł się w zaczarowanym lesie. Bramy strzegły potężne lwy – ich grzywy lśniły jak bursztyn, a oczy miałe przenikliwe i spokojne. Lwy były opiekunami i sędziami wątpliwości mieszkańców . Gdy Kuba podszedł bliżej, Lew Mądry zapytał: – Wędrowcze, czego szukasz w naszej krainie? – Przygody, nauki i przyjaciół – odpowiedział odważnie Kuba. Lew uśmiechnął się i przeszedł przed nim, torując drogę przez gęste zarośla pachnące miodem i szałwią. W końcu krasnoludek ujrzał bajeczną krainę: wielobarwne kwiaty wiły się w tańcu wraz z motylami nad kryształowymi stawami . Po polanach goniły się króliki w atłasowych kubraczkach, a sokoły śpiewały arie razem z żabami. Kuba był oczarowany! Uczył się od kaczek rozwiązywania zagadek, od jeleni poznawał sekrety dalekich wypraw i cierpliwości, króliki uczyły go szybkości i zwinności, a lwy – odwagi i szacunku dla innych. Mijały dni pełne przygód, aż pewnego wieczoru, gdy nad krainą rozciągał się fioletowy zmierzch, nastało wielkie niebezpieczeństwo . Nieoczekiwanie, z cienia wysunęła się postać wysoka i szczupła, otulona peleryną z plisowanej nocy. Jego twarz była biała jak kreda, a usta – cienkie i sine. To był wampir – dręczyciel legendarny, którego czerwień oczu tonęła w ciemności . Wampir pragnął podbić krainę, zamieniając jej mieszkańców w swoich sługusów i okryć świat okrutnym mrokiem. Kuba nie wahał się ani chwili. Zebrał wszystkie zwierzęta na tajnej naradzie pod Dębem Tysiąclecia . – Razem jesteśmy silni – rzekł stanowczo. Kaczki podpowiedziały, że należy wywabić wampira do światła, jelenie zorganizowały polowanie na promienie słoneczne – zbudowały wielkie lustro z łusek szklanych rybek i tęczowych kamyków. Lwy stanęły zwartą drużyną na grobli, by zastąpić mu drogę ucieczki, a króliki – najlepsze na świecie skoczki – zgromadziły liny i pętle . Gdy wampir próbował wedrzeć się do miasta, krasnoludek i zwierzęta zastawili na niego pułapkę. Odbite promienie słońca raziły stracha w oczy, lwy powaliły go na ziemię swą siłą, a króliki z szybkością błyskawicy unieruchomiły go linami splecionymi z pajęczyny. Wampir, oślepiony, osłabiony i zaplątany, musiał obiecać, że opuści te tereny na zawsze – i zniknął w mroku jak cień o świcie . Cała kraina świętowała to zwycięstwo długimi dniami: były tańce przy rozświetlonych lampionach, piosenki echem wracające spod wodospadu i fioletowe maliny z bitą śmietaną na deser. Kuba został bohaterem. Lata mijały, a opowieść o odwadze, mądrości i przyjaźni krążyła wśród mieszkańców, ucząc kolejne pokolenia, że gdy łączą siły i ufają sobie nawzajem, mogą pokonać największe nawet przeciwności . I tak magiczna kraina zwierząt pozostała już na zawsze spokojnym, szczęśliwym miejscem, a krasnoludek Kuba co noc, wraz ze swoimi nowymi przyjaciółmi, gwizdał na fujarku opowieść o wielkiej wyprawie – żeby nikt nie zapomniał, czym jest prawdziwa odwaga.