Zaczarowana Wyspa, Dolina Mądrych Zwierząt i Przygody Dobrej Wiedźmy oraz Zgorzknika

Dawno, dawno temu, jeszcze zanim ludzie nauczyli się podróżować po szerokich morzach, istniała pośrodku Błękitnego Oceanu wyspa tak niezwykła, że nawet najstarsze syreny nie znały wszystkich jej tajemnic.
na rysunku: Sowa Wyspa była otoczona pasem mieniących się turkusów fal, na których słychać było śpiew wiatrów i skrzek tęczowych ptaków. Wśród bujnych lasów, ukwieconych polan i srebrzystych strumieni żyły stworzenia, o jakich najśmielszym podróżnikom się nie śniło – od maleńkich, migoczących ważek, po majestatyczne jelenie z porożem lśniącym jak kryształ. W sercu tej magicznej wyspy mieszkała dobra wiedźma Wanda.
na rysunku: Wilk Miała ona siwe włosy upięte w gruby warkocz, dobrotliwe oczy barwy mchu i dłonie pachnące ziołami. Jej chatka stała otoczona fioletową mgiełką lawendy u stóp starego dębu, który ponoć pamiętał czasy, gdy gwiazdy schodziły na ziemię podczas letnich przesileń. Wanda umiała leczyć zwierzęta tylko samym dotykiem dłoni – wystarczyło, że zaśpiewała cicho pieśń uzdrawiania, a najmniejsza łapka, skrzydło czy pyszczek natychmiast powracały do zdrowia.
na rysunku: Krowa Nieopodal chatki Wandy, w cieniu gór, rozpościerała się Dolina Mądrych Zwierząt – miejsce, gdzie czworo najważniejszych i wyjątkowych mieszkańców wyspy dbało o harmonię jej świata. Była tu Sówka Sybilla: drobna, srebrnopióra strażniczka leśnej mądrości, która znała skrytki każdego orzechowego ptaka oraz rozumiała mowę roślin. Żabka Felicja, zielona jak poranna trawa i szybka jak błyskawica w burzy, potrafiła skakać przez szerokie rozpadliny i była mistrzynią rozwiązywania wodnych zagadek.
na rysunku: Zły Czarownik Wilk Hubert, o miękkiej szarej sierści, miał doskonały słuch, węch i wyczucie niebezpieczeństwa, nigdy nie dawał się zaskoczyć. I wreszcie – Krowa Melania, o pełnych ciepła oczach i wielkim sercu, przygotowywała najsmaczniejsze mleko na całej wyspie, którym leczyła smutki i niepokoje wszystkich mieszkańców. Niestety, nie wszystkie stworzenia życzyły wyspie dobrze.
na rysunku: Dolina Poza horyzontem, na szczycie zamglonej góry, żył mag o imieniu Zgorzknik. Mimo że kiedyś był wesołym czarodziejem, z czasem pozwolił, by zazdrość i zgryzota zatruły mu serce. Usłyszawszy o niezwykłych mocach Dobrej Wiedźmy i sile zgranej Doliny Zwierząt, powziął podły plan – zapragnął rządzić wyspą, gdzie wszyscy byli szczęśliwi bez jego udziału.
na rysunku: Wyspa Pewnego ranka, gdy słońce lśniło w kroplach rosy, Wanda jak zwykle opiekowała się chorym króliczkiem. Gdy tylko podeszła do cienistego zakątka lasu, zza krzaków wynurzył się ciemny kształt. To Zgorzknik, z oczami błyszczącymi jak dwa kawałki węgla, wycedził przez zęby mroczną inkantację i wystrzelił smugę szarej mgły w stronę Wandy.
na rysunku: Żaba Nim zdążyła się odwrócić, jej ciało zesztywniało i zamieniła się w posąg z niebieskawego kamienia, a echo jej śpiewu zawisło nad wyspą niczym smutny wiatr. Jednak Zgorzknik wiedział, że Dolina Mądrych Zwierząt może być jego zgubą. Rzucił więc kolejne zaklęcie, które sprawiło, że zwierzęta zapomniały o własnych mocach . Sówka nie mogła już odczytać gwiazd, Żabka nie pamiętała, że potrafi skakać na niewyobrażalne odległości, Wilk zgubił wyostrzone zmysły, a Krowa czuła się osamotniona i bezradna. W Dolinie zapanował chaos. Zdezorientowane zwierzęta, czując, że wydarzyło się coś strasznego, postanowiły działać . Po naradzie w cieniu starego orzecha wyruszyły na poszukiwanie starej, legendarnej Sowy Przodków – najmądrzejszej istoty na wyspie, która jak szeptano, potrafiła zgłębiać przeszłość i przywracać utracone wspomnienia. Podróż okazała się pełna przygód i niespodzianek. Zwierzęta musiały przebyć rwącą rzekę, nad którą wisiał tylko lichy mostek z paproci i gałęzi . Żabka Felicja, choć niepewna siebie, postanowiła spróbować; zaryzykowała pierwszy skok, stawiając łapki na śliskim pniu. Udało się! Za jej przykładem ruszyła reszta, co pomogło im uwierzyć w siebie. W dalszej wędrówce trafili do Czarnego Boru, gdzie słychać było cienie starych strachów . Wilk Hubert, mimo lęku, podprowadził przyjaciół wytyczając bezpieczną ścieżkę, a Krowa Melania, widząc, że Sówka bardzo się denerwuje, tuliła ją ciepłym pyskiem. Z każdym kolejnym krokiem, w chwilach kryzysu, zwierzęta odkrywały, że jednak coś w nich wciąż świeci – latarnia prawdziwych darów. W końcu, po dniach pełnych prób, stanęli na szczycie skalistej góry . Tam, na najstarszym konarze dębu, czuwała Sowa Przodków, jej pióra iskrzyły się srebrzystym światłem, a w oczach odbijały się dawne czasy. Słuchała uważnie opowieści przybyszy, kiwając z łagodnością głową. „Aby odzyskać swe moce,” rzekła melodyjnym głosem, „musicie wykazać się czterema cnotami – mądrością, odwagą, współpracą i sercem . Gotowi?” Zwierzaki bez wahania podjęły wyzwanie. Sówka musiała rozwiązać zagadkę, która brzmiała: „Co wzrasta, gdy się dzieli?” Po krótkim namyśle odpowiedziała: „Przyjaźń!” Żabka musiała przeskoczyć fosę wypełnioną lustrzanymi liśćmi – udało jej się, gdy tylko uwierzyła w siebie. Wilk, stojąc przed rozwidleniem ścieżek, dzięki swej roztropności wybrał tę właściwą, prowadzącą przez łąkę pełną leczniczych roślin . Krowa została postawiona przed płaczącym jeżem, którego ukołysała i rozweseliła śpiewem. Sowa Przodków uśmiechnęła się łagodnie i unosząc skrzydła, uniosła ku nim promień księżycowego światła. „Macie w sobie moc! Nigdy o tym nie zapominajcie .” Stary dąb wydał z siebie tajemniczy dźwięk i z jego kory wyłoniła się magiczna różdżka, misternie zdobiona listowiem i błękitnym kryształem. Zamieniając wdzięczność w odwagę, czwórka przyjaciół ruszyła biegiem na polanę, gdzie skamieniała Wanda stała wśród uwiędłych, lecz wciąż pięknych kwiatów. Ustawili się dookoła posągu, splecionymi łapami, skrzydłami i kopytami przekazując sobie siłę . Różdżka zajaśniała, gdy Sówka wypowiedziała słowa pieśni uzdrawiania. W tym momencie zza drzew wypadł Zgorzknik, rzucając w ich stronę ciemną chmurę. Ale przyjaźń zwierząt była tak silna, że jego zaklęcia prześlizgnęły się, nie czyniąc szkody . Światło wspólnej siły rozproszyło ciemność, Wanda powoli zrzuciła kamienne okowy, a radosny dźwięk jej śmiechu powędrował przez wyspę. Zgorzknik, widząc, że nie ma szans z mocą miłości i współpracy, uciekł, a od czasu do czasu mieszkańcy wyspy widywali tylko jego cień na horyzoncie, który szybko zamieniał się w obłok smutku i rozczarowania. Wanda przytuliła każdego ze swoich przyjaciół, dziękując im od serca . Przysięgła, że już nigdy nie pozwoli, by zło zakradło się do ich domu. Razem wrócili do Doliny Mądrych Zwierząt, gdzie długo świętowali przy ognisku, śpiewając pieśni i opowiadając historie. Powróciła radość, a wszyscy mieszkańcy wyspy wiedzieli już, że nie ma silniejszej magii nad przyjaźń, współpracę i odwagę . Od tamtej pory Zaczarowana Wyspa stała się miejscem, gdzie każde stworzenie czuło się mile widziane. Wanda wraz z Sybillą, Felicją, Hubertem i Melanią czuwali nad kolejnymi pokoleniami, ucząc je, że nawet wtedy, gdy spotka je coś złego, razem mogą przezwyciężyć wszystko. Zgorzknika dawno już na wyspie nie było, ale lekcja o tym, że dobro wraca, pozostała żywa na zawsze – niczym echem w śpiewie porannych ptaków i cichych opowieściach kamieni . A jeśli kiedyś popłyniesz daleko za morza i znajdziesz tę wyspę, być może spotkasz kogoś, kto opowie ci tę historię jeszcze raz.