Dawno, dawno temu, hen poza brzegami znanych mórz, tam, gdzie wiatr śpiewa wieczorne kołysanki, a poranne mgły malują pałace z pereł na falach, leżała Zaczarowana Wyspa.
na rysunku: Sowa
Wyspa ta była skarbem ukrytym wśród bezkresnych wód, jej brzegi ozdobione były miękkim jak puch piaskiem, a lasy pachniały słodkim zapachem bursztynu i rozgrzanych szyszek. Tutaj czas płynął inaczej—nieśpiesznie, niczym powolna fala głaszcząca brzeg.
W samym sercu wyspy, pośród splątanych pnączy i wysokich paproci, mieszkała dobra wiedźma Wanda.
na rysunku: Krowa
Miała gęste, siwe włosy, długie aż po biodra, splecione zawsze w warkocz z krasnymi dzwoneczkami akacji. Jej oczy błyszczały jasno jak dwa jeziora pod granatowym niebem, a miękkim głosem potrafiła ukoić zranione zwierzątko lub pokrzepić smutnego malinowego elfa. Codziennie chodziła przez las w sukni z listków i traw, zbierając zioła do magicznych mikstur i dzieląc się uśmiechem ze wszystkimi napotkanymi istotami.
na rysunku: Zły Czarownik
W głębi wyspy rozciągała się niezwykła Dolina Mądrych Zwierząt, nad którą świt wstawał różowy, a zachody słońca rozlewały złoto i pomarańcz nad szmaragdowe łąki. Doliny tej strzegły cztery szczególne stworzenia. Pierwsza była sówka o piórkach srebrnych jak nocne gwiazdy—mądra, rozważna, zawsze skora do rozstrzygania sporów i snucia bajek.
na rysunku: Żaba
Jej wielkie oczy widziały niewidzialne, a słuch wyłapywał najskrytsze szepty leśnych duchów. Drugą była Żabka, mała i zielona, z głową pełną pomysłów, zwinna jak wiatr i ciekawska—żadna tajemnica nie oparła się jej sprytowi. Trzeci był Wilk—silny, odważny, z futrem błyszczącym jak szron na świerku, który zawsze potrafił odnaleźć właściwą drogę nawet najciemniejszą nocą.
na rysunku: Wyspa
Ostatnia była Krowa—serdeczna, łagodna dusza o wielkich oczach pełnych czułości i sercu, które potrafiło ogrzać samotnika, nawet w największy mróz.
Wspólnie strzegli równowagi na wyspie, dzieląc się radą i pomocą. Królestwo Wandy i jej przyjaciół rozkwitało—ptaki śpiewały głośniej, woda w strumieniach była przejrzysta, a kwiaty zakwitały w barwach, których nie spotkał jeszcze żaden artysta.
na rysunku: Wilk
Ale pewnego ranka, gdy mgły jeszcze cicho płynęły nad jeziorem, nadszedł cień. Wyspę spowiła zimna, ciemna chmura, która unosiła się z oddali. To przybył Zgorzknik—czarodziej o złych oczach, których głębia była jak studnia bez dna.
na rysunku: Dolina
Szaty jego były czarne jak sadza na kominie, a palce długie niczym korzenie trującego drzewa. Dawno już przestał się śmiać i zapomniał, co znaczy dobroć. Chciał uczynić wyspę swoim królestwem, a jej szczęście ukryć przed światem .
Zgorzknik zazdrościł Wandzie jej darów, szczególnie tej tajemniczej mocy, którą zyskała od dobrego Ducha Lasu. Postanowił rzucić klątwę, która odbierze jej wszystko. Pewnego dnia, gdy słońce tańczyło w koronach drzew, Wanda usłyszała dziwne szepty . Nim zdążyła sięgnąć po swoją różdżkę z gałązki leszczyny, Zgorzknik wyskoczył zza paproci i rzucił na nią niszczycielski czar. Wanda skamieniała w hesperydowy posąg, a echo jej dobrego serca zamarło.
Czarodziej nie poprzestał na tym . W swojej przebiegłości rzucił zaklęcie zapomnienia na przyjaciół Wandy—czwórkę strażników doliny. Sówka zamilkła z niedowierzania, Żabka poczuła niepokój w małej głowie, Wilk zatracił swój instynkt, a Krowa nagle zwątpiła w siebie. Wiedzieli, że stało się coś niedobrego, ale nie potrafili przypomnieć sobie ani jak pomóc Wandzie, ani swojego daru . Do doliny zakradł się smutek, z ptasich gniazd ubyły pisklęta, a w ciągu dnia nad łąką unosiły się tylko sploty srebrzystych pajęczyn.
Zwierzątka zebrały się pod wielkim dębem. Po długiej naradzie postanowiły, że muszą odnaleźć starą i mądrą Sowę, która mieszkała samotnie wysoko na Skale Chmur . To ona znała sekrety o groźniejszych czarach niż pory roku i była ostatnią nadzieją na uratowanie Wyspy.
Wędrówka przez wyspę była niczym opowieść z tysiąca i jednej nocy. Gdy dotarli do rzeki, okazało się, że nurt stał się rwący i bystry, jakby strumień także uległ zaklęciu Zgorzknika . Żabka, mimo że zapomniała o swej zwinności, kiedy zauważyła na drugim brzegu smutną koniczynę, przebiegła lekko po kamieniach, pomagając pozostałym odnaleźć odpowiedni rytm skoków. Idąc dalej, napotkali gęsty las, w którym drzewa wydawały się szeptać o dawnych krzywdach. Wilk tam, słuchając własnych kroków, zaczął przypominać sobie leśne melodie i znalazł wśród zarośli ukrytą ścieżkę .
Kiedy dotarli pod samą Skałę Chmur, u stóp porośniętego bluszczem urwiska, powitała ich wiekowa Sowa. Jej upierzenie było białe jak śnieg latem, a oczy świeciły jak dwie świeczki w mosiężnej latarni. Usiadła na gałęzi i z uśmiechem powiedziała:
"Zdolniście dotrzeć aż tutaj, choć wasze moce są uśpione . Wyspa was potrzebuje, musicie jednak udowodnić, że wasze serca są gotowe przyjąć najważniejsze dary świata—odwagę, współpracę, mądrość i serce. Każde z was musi przejść próbę."
Sówka odpowiadała na zagadki—zapytano ją, co jest najważniejsze: wiedza czy dobroć? Żabka musiała skakać przez rosiste pajęczyny, nie gubiąc równowagi, bo każdy zły ruch mógł splątać jej ścieżkę . Wilk musiał znaleźć drogę przez zaczarowaną mgłę, która myliła zmysły i kusiła fałszywymi światłami. Krowa natomiast opiekowała się rannym ptaszkiem, który wypadł z gniazda, ogrzała go swoim ciepłem, zanim wróciła do przyjaciół.
Próby się udały; wiekowa Sowa spojrzała na nie z dumą i, trzepocząc skrzydłami, odmówiła stary rytuał . Nagle, świat jakby się rozjaśnił—a w dłoniach sówkowych pojawiła się śliczna różdżka z kryształem. Przekazała ją przyjaciołom i rzekła:
"Teraz wasza moc wróciła, a w waszych sercach tli się ogień, którego nie zdmuchnie nawet najgłodniejszy podmuch zła. Ale pamiętajcie—siła przyjaźni zawsze jest większa od najsroższej magii ."
Wzięli różdżkę i ruszyli tam, gdzie kamienna Wanda spoglądała pustym wzrokiem na las. Nagle, spomiędzy krzewów, wyłonił się Zgorzknik, ciskając w nich wiązkami cienia. Zwierzęta ciasno się otoczyły, połączyły swoje moce, a różdżka rozbłysła blaskiem silniejszym niż słońce . Strumień światła spłynął na Wandę.
W tej samej chwili, wokół posągu zawiał pachnący wiosną wietrzyk, a kamienne serce pękło z cichym dźwiękiem. Wanda odtworzyła oczy, a z jej palców trysnęły iskry radości . Uwolniona spod złego czaru, uściskała przyjaciół, a Zgorzknik, oślepiony światłem dobra i przyjaźni, uciekł ponad wzgórzami, by już nigdy nie powrócić.
Na wyspie znów zapanował pokój, a Wanda nie zapomniała już nigdy, jak wielką moc ma przyjaźń i współpraca. Świętowali razem przez siedem nocy i siedem dni, wyplatając girlandy i opowiadając historie . Od tej pory Wanda, Sówka, Żabka, Wilk i Krowa żyli szczęśliwie i nauczyli wszystkie pokolenia wyspiarskich stworzeń, że czułość, współpraca i radość to najważniejsze dary, jakie można ofiarować światu.
A Zaczarowana Wyspa stała się słynna, przyciągając marzycieli i podróżników z całego świata, którzy wracali stamtąd milsi, mądrzejsi i lepsi.
I choć wieść o Zgorzkniku przepadła, legenda pozostała, by nigdy nikomu nie brakło wiary w siłę dobra .
I tak kończy się bajka, lecz jej czar trwa nawet wtedy, gdy zamkniesz oczy i zanurzysz się w sennych marzeniach.. .
