Królowa Bohaterka i Zła Wróżka

Dawno, dawno temu, w zaczarowanej krainie Luminaris, rozpościerającej się wśród błękitnych jezior i pachnących lasów, żyła piękna i mądra Królowa Bohaterka.
na rysunku: Zła Wróżka Jej włosy skrzyły się jak wieczorne niebo, a spojrzenie iskrzyło się od dobroci i odwagi. Ludzie i zwierzęta kochali ją z całego serca, wszak w jej zamku zawsze czekało miejsce dla przyjaciół i niespodziewanych gości. Królowa nie była samotna.
na rysunku: Mors Jej najlepszymi towarzyszami były: zwinna Sarna, której delikatne kopyta z ledwością muskały miękki mech, dostojny Łoś z kadzidlaną, srebrzystą brodą, psotny Chomik zbanieczkowany w futerko tak puszyste, że aż prosiło się o pogłaskanie, oraz Morski Kieł – ogromny, wodny ssak, który czasem wyłaniał się z jeziora, wzbijając wokół kaskady tęczowych kropli. W tej krainie powietrze pachniało miodem, a o wschodzie słońca przelatywały nad nią stada błękitnych motyli. Ale, jak to w bajkach bywa, nie wszystko było tylko piękne i miłe.
na rysunku: Chomik Pewnego dnia nad Luminaris zawisły kruki, zwiastuny zła, a z ponurej mgły wyłoniła się Zła Wróżka. Jej długie, czarne szaty zdawały się chłonąć światło, a oczy, niczym dwa kawałki lodu, zabłysły chciwością. Latała na smudze dymu i podążała tam, gdzie ludzie byli szczęśliwi – aby ich szczęście zamienić w popiół.
na rysunku: Jeleń Nienawidziła Luminaris za miłość i radość, która tam kwitła. W nocy, kiedy gwiazdy drżały ze strachu, Zła Wróżka wykradła się pod okna zamku i rzuciła klątwę. Prądy powietrza nagle zaszumiały złowrogo, fontanny przestały tryskać, a po łąkach rozszedł się cień.
na rysunku: Jeleń Królowa Bohaterka natychmiast pojęła, że tylko jej odwaga i przyjaźń mogą uratować królestwo. Postanowiła poprosić o pomoc starych drużynników. Sarna zaproponowała, by szukać odpowiedzi u legendarnego Smoka z Wysokiego Urwiska, który, jak głosiły opowieści, posiadał sekrety starych magii.
na rysunku: Pustynia A zatem, rankiem, przy dźwiękach fletu granego przez Chomika, drużyna wyruszyła. Ich pierwsza przeprawa prowadziła przez las zwróconych drzew – każde drzewo było odwrócone korzeniami do góry i mieszało ścieżki. Smagani przez wiatr, musieli rozwiązywać zagadki drzew, które wołały: „Kto zna swoje serce, ten znajdzie drogę dalej.
na rysunku: Klif ” Musieli więc pamiętać, dlaczego pragną ocalić krainę. W końcu dotarli do stóp Wysokiego Urwiska, a tam czekał na nich smok. Wbrew plotkom miał łuski jak liście paproci, długą brodę i był tak stary, że pamiętał pierwszą wiosnę na świecie . Smok westchnął smutnie, dowiedziawszy się o klątwie, i oznajmił, że istnieje jeden sposób na pokonanie Złej Wróżki – magiczny amulet ukryty w Sercu Stromego Prądu. Otrzymali strzępek mapy i ostrzeżenie: „Strzeżcie się Pustyni Szeptów! Jej głosy kradną nadzieję.” Wędrówka przez pustynię była ciężka . Słońce prażyło, piach wbijał się do butów, a wiatr niósł ledwie dosłyszane szepty, które próbowały nakłonić wyprawę do powrotu. Łoś chronił drużynę szerokimi rogami, na których zawisły mokre gałęzie, by ochładzać powietrze. Gdy kończyła się woda, Sarna, najbardziej wytrwała, wypatrzyła pirytową oazę . Tam, wśród srebrzących się źdźbeł trawy i turkusowych kałuż, znaleźli kamienną skrzynkę. Na niej wyryto zagadkę: „Tam, gdzie słońce opuszcza się w słone toni, a ziemia oddycha głosem fali, spoczywa to, czego szukasz”. Chomik aż podskoczył: „To przecież złota plaża na krańcu świata! Tam morze całuje ląd!” Tak długo wędrowali przez ciemny las, wspinali się po mokrych skałach i przekraczali rzeki, aż wreszcie dotarli na brzeg światła i wody . Fale szumiały jak szept ukochanej mamy, a piasek iskrzył się jak kawałki księżyca. Pod wydmą, przykryta muszlami i bursztynami, leżała stara skrzynia. W środku spoczywał amulet – lśnił ciepłym światłem, niebieskim niczym niebo w bezchmurny dzień . Gdy Królowa założyła go na szyję, poczuła tętent mocy, a jej serce wypełniło się nadzieją. Każdy z przyjaciół poczuł falę odwagi. Wreszcie nadszedł czas ostatecznego starcia . Kiedy Zła Wróżka zjawiła się nad zamkiem unosząc się na chmurze kruków, Królowa i cała kraina byli gotowi. Nagle niebo przeciął tęczowy promień – to Morski Kieł, który wraz z wodnym ludem przesłał wsparcie. Sarna biegła wśród krzewów, myląc Wróżkę sprytem, Łoś taranował chmury zaklęć, a Chomik wymykał się przez szpary, by wykradać magiczne przedmioty . Królowa Bohaterka, chroniona amuletem, skierowała przeciw Wróżce promień światła, który rozproszył ciemność i roztrzaskał klątwę na tysiąc gwiazd. Zła Wróżka, osłabiona światłem i dobrą wolą mieszkańców krainy, uciekła w popłochu, a nad Luminaris znów zaświeciło słońce. Wielkie święto trwało w zamku aż trzy dni i trzy noce – tańczono, śpiewano i opowiadano legendy o odwadze i przyjaźni . Królowa Bohaterka i jej wierni przyjaciele stali się bohaterami wszystkich opowieści. Od tamtej pory mieszkańcy Luminaris wiedzieli, że żadne zło nie zwycięży tam, gdzie ludzie trzymają się razem. A Ty, moja kochana wnuczko, pamiętaj: najważniejsza jest odwaga, mądrość i to, że razem możemy zdziałać cuda, nawet gdy świat wokół wydaje się pełen cieni .