Królowa Bohaterka i Zła Wróżka

Dawno, dawno temu, daleko za siedmioma górami i szerokimi rzekami, rozciągała się cudowna kraina zwana Świetlistą Doliną.
na rysunku: Jeleń Była to ziemia soczystych lasów, lśniących jezior, wzgórz pełnych kwiatów i tęczowych wodospadów, gdzie ptaki śpiewały słodkie melodie, a niezwykłe stworzenia żyły w harmonii. Nad tą cudowną krainą panowała Królowa Bohaterka — mądra, łagodna i odważna, której serce biło dla każdego mieszkańca. Królowa Bohaterka była kobietą o włosach jak miodowe światło i oczach błękitnych jak najczystsze niebo.
na rysunku: Jeleń Ceniła śmiech dzieci, dobro każdego zwierzęcia i nigdy nie bała się stanąć w obronie słabszych. Jej najwierniejszymi towarzyszami były: bystra Sarna, której delikatność i spryt przewyższały niejednego rycerza; Morski Kieł — foki wojownik z zamorskich krain, którego płetwy nosiły blizny wielu bitw; mocarny Łoś, łagodny olbrzym z lasu, i Chomik — malutki, lecz niezrównanie odważny, często chowający się w królewskich rękawach. Pewnej nocy, gdy księżyc jaśniał srebrnym światłem na niebie i cała kraina spała spokojnie, do Świetlistej Doliny przybyła Zła Wróżka.
na rysunku: Klif Była niczym cień — postać otoczona mgłą, ze skręconymi palcami i skrzypiącym, szeptem głosem. Jej włosy przypominały dym, a oczy płonęły rubinowymi błyskami. Nienawidziła wszelkiego szczęścia i postanowiła je zniszczyć, szepcząc klątwę, by światło i radość zgasły na zawsze.
na rysunku: Zła Wróżka Nad pałacem rozszalała się burza, a z nieba posypał się popiół. Królowa i jej przyjaciele poczuli, że na ich ziemię padł cień – ptaki przestały śpiewać, wodospady spowolniły, a radość zamarła na ustach dzieci. Nieustraszona Królowa nie pozwoliła, by rozpaczyła nawet jedna łza.
na rysunku: Mors Zwołała swoich przyjaciół i przy blasku świec naradzili się: “Musimy znaleźć sposób, by złamać tę klątwę. Trzeba działać, zanim mrok pochłonie nas wszystkich!” – rzekła stanowczo, wyprostowując się na królewskim tronie. Tak rozpoczęła się ich wielka wyprawa, pełna niezliczonych niebezpieczeństw.
na rysunku: Pustynia Pierwszym wyzwaniem było Wysokie Urywisko, górujące niczym kamienny smok tuż nad lasami. Legenda głosiła, że mieszka tam stary, łuskowaty smok o imieniu Smaragdon, który zna wszystkie sekrety świata. Królowa i jej drużyna wspinali się dniami i nocami po stromych zboczach, aż wpadli w objęcia gęstej mgły.
na rysunku: Chomik W pewnej chwili skały zaczęły drżeć i zza szczytu wychynęła olbrzymia, zielonooka głowa. Jednak zamiast straszyć, smok przemówił głosem dobrotliwym jak letni wiatr: “Czcigodna Królowo, widzę, że w twoim sercu ogień silniejszy niż zło. Pomogę wam, lecz konieczne będzie odnalezienie magicznego amuletu . Tylko on złamie uroki Złej Wróżki.” Przyjaciele wsiedli na smoczy grzbiet, a ten uniósł ich ponad chmury, zasłony deszczu i daleko poza znane ścieżki. Smok złożył ich miękko przy brzegu Pustyni Szeptów — miejsca, gdzie piasek śpiewał zagadki nocą, a wiatr opowiadał starożytne historie . Tam żar był jak ogień, a cieni nie było gdzie szukać. Sarna znalazła w cieniu wielkiego kaktusa kamień z wyrytym napisem. Napis głosił: “Nie szukaj na wschodzie, ni na północy, lecz tam, gdzie słońce zstaje dumnie do morza, a piasek spotyka chłód wody . Tam śpi amulet.. .” Przyjaciele ruszyli przez palący piach, zmagając się z żarem, śledzeni przez figlarne fatamorgany i ukryci pod peleryną cierpliwości. Gdy sił wszelakich im już brakowało, ujrzeli pośród wydm bujną oazę, ziejącą zielenią i śpiewem ptaków, a pośrodku niej rosła stara palma oplatająca srebrną skrzynię. By ją otworzyć, trzeba było rozwiązać tajemną zagadkę . Chomik, choć mały, miał zmysł detektywa i szybko rozpoznał melodyjny kod wygrywany przez ptaki na gałęziach palmy. Ułożyli magiczne słowa i skrzynia otworzyła się, odsłaniając błyszczący, złoty amulet inkrustowany klejnotami. Gdy Królowa Bohaterka założyła go na szyję, poczuła nagły przypływ ciepła, jakby cała moc jasności przepłynęła przez jej duszę . Drużyna ruszyła brzegiem morza, gdzie złote słońce chowało się co noc. W końcu — na perłowej plaży, gdzie fale szeptały ich imiona — czekało ostatnie wyzwanie. Zła Wróżka, dowiedziawszy się o ich sukcesach, pojawiła się niczym czarny sztorm . Z nieba lunęła burza, a nad piaskiem zatańczyły cienie. Statki grzmotów i błyskawic przecinały niebo. Królowa Bohaterka stanęła naprzeciw Wróżki z amuletem lśniącym mocniej niż tysiąc gwiazd . Morski Kieł, gotów do obrony, rzucił się z falami na napierające złe moce. Łoś taranował czarne cienie, osłaniając Królową. Sarna zwinnie myliła magię Wróżki, biegając po wzorach światła i ciemności . Chomik przesmykiwał się między kamieniami, uszkadzając magiczne zaklęcia. Wielka bitwa trwała całą noc. Dzięki sile amuletu, odwadze i sercu przyjaciół Królowa zdołała pokonać Złą Wróżkę . Jej klątwa rozpadła się niczym popiół na wietrze, a mrok zniknął, ustępując miejsca porankowi pełnemu śpiewu i nadziei. W całej krainie rozbrzmiały śpiewy, ludzie tańczyli na ulicach, ognie rozbłysły na wzgórzach, a dzwony biły radośnie. Królową Bohaterkę i jej przyjaciół witano jak bohaterów, bo przecież odwaga, mądrość i prawdziwa przyjaźń pokonały najgorsze zło . Odtąd w Świetlistej Dolinie panował pokój, a dzieci wieczorami zasypiały przy bajkach o Królowej, która nigdy nie bała się ciemności, bo zawsze miała przy sobie światło — i przyjaciół. Zapamiętaj, moja kochana wnuczko, że największa siła drzemie w miłości, odwadze i serdeczności. Nigdy nie trać wiary w siebie i w przyjaciół – razem możecie pokonać nawet najstraszniejsze burze świata!