Królowa Bohaterka i Zła Wróżka – Opowieść o Odwadze i Przyjaźni

Dawno, dawno temu, kiedy gwiazdy tańczyły na niebie tak jasno, że oświetlały ścieżki leśnych wędrówek, istniała kraina zwana Jasnogrodem.
na rysunku: Mors Była to kraina bajecznie piękna, otoczona gęstymi, wiekowymig lasami. Z każdego konara zwieszały się girlandy kwiatów, a słońce bawiło się na polanach z wiewiórkami i motylami. Serce tego królestwa biło w zamku zbudowanym na wzgórzu ze szmaragdowych skał, które połyskiwały nawet nocą.
na rysunku: Jeleń Rządziła tam Królowa Bohaterka – kobieta nie tylko piękna i dobra, ale i nieustraszona. Miała długie ciemne włosy, które lśniły jak nocne niebo, a jej oczy odbijały światło jak dwa kryształy. Jej poddani kochali ją za serce przepełnione dobrocią i sprawiedliwością, a także za niestrudzoną odwagę.
na rysunku: Chomik Przy boku Królowej zawsze czuwali jej najwierniejsi przyjaciele: sprytna Sarna z szyją ozdobioną koralikami z żołędzi, Morski Kieł – foka o srebrzystej sierści i rozbrajającym uśmiechu, dostojny Łoś ze złotymi porożami oraz zwinny Chomik, który był mistrzem znajdowania ukrytych przejść i sekretów. Wszyscy stanowili rodzinę zżytą mocniej niż korzenie największego dębu w Królestwie. Pewnego burzowego popołudnia, gdy niebo nad Jasnogrodem stało się nagle granatowe, pojawiła się Ona.
na rysunku: Klif Zła Wróżka – postać osnuta mrokiem, o oczach zimnych jak zimowy wiatr i sukni utkanej z cieni. Niosła ze sobą powiew strachu, a wszelkie ptaki milkły na jej widok. Jej serce było twarde jak kamień, a chęć czynienia zła – ogromna.
na rysunku: Jeleń W złości na szczęście i pokój, postanowiła rzucić klątwę na Królową i jej przyjaciół. — Nigdy już nie zaznacie spokoju! — zawołała, a jej głos odbił się echem od gór. — Mrok spowije waszą krainę! Królowa, widząc strach w oczach swych poddanych, podniosła rękę i przemówiła głosem cichym, lecz pewnym – — Nie pozwolę na to.
na rysunku: Zła Wróżka Nasza siła tkwi w przyjaźni i odwadze. Przetrwamy i tę burzę. Wkrótce zebrała swoich najwierniejszych towarzyszy i opracowali plan podróży.
na rysunku: Pustynia Wiedzieli, że gdzieś daleko, na krańcu ziem Jasnogrodu, mieszkała stara istota nazywana Władcą Wiatru i Ognia – smok, który znał tajemnice dawnych klątw. Droga do Wysokiego Urywu była długa. Przemierzali magiczne lasy, gdzie drzewa rozmawiały ze sobą, a strumienie śpiewały pieśni nocy . Sarna prowadziła drużynę przez plątaninę ścieżek, Morski Kieł nurkował w rwących rzekach, pomagając przebyć głębokie wiry. Łoś rozgarniał gęste zarośla, a Chomik zawsze znajdował schronienie, kiedy trzeba było odpocząć. U stóp Wysokiego Urywu powietrze pachniało siarką, a skały połyskiwały kolorami tęczy . Smok, olbrzymi jak legendy starych bardów, miał łuski w kolorze popiołu z błękitnym połyskiem. Gdy przemówił, jego głos rozbrzmiał echem: — Amulet Świtowego Przymierza to jedyna rzecz, która może zniszczyć złą magię. Opowiedział im o Pustyni Szeptów – nieskończonym morzu piasku, gdzie wiatr przynosił echa minionych rozmów . Kto rozwiąże zagadkę duchów pustyni, ten znajdzie drogę do amuletu. Podróż przez Pustynię Szeptów była próbą wytrwałości. Żar lał się z nieba, a wiatr targał płaszcz Królowej . Zwierzęta co noc tuliły się do siebie, śniąc o chłodnym poranku i kropli wody. Po kilku dniach na horyzoncie zamajaczyła zielona oaza otulona zapachem jaśminu wśród piasków. Tam staruszek – duch pustyni – krzyżował ich drogę, wręczając kamienną tabliczkę: „Tam, gdzie słońce kończy taniec, a fale szepcą swoje opowieści, kryje się światło i nadzieja .” Mądrą Sarnę olśniło – muszą podążyć na zachód, nad brzeg morza, gdzie światło i woda spotykają się o zmierzchu. Wędrówka przez góry, mgły i gąszcze lasów pełnych ukrytych oczek zwierząt doprowadziła ich nad morskie wybrzeże. Słońce zanurzało się powoli w fale, a złota plaża rozciągała się po horyzont . Pod wiatrem zakopaną skrzynię odnalazł sprytny Chomik. Amulet błyszczał na dnie, pulsując magicznym światłem. Kiedy Królowa założyła go na szyję, poczuła cudowną moc – jej serce, umysł i ciało wypełniła nadzieja i odwaga . Wiedziała, że teraz mogą pokonać każde zło. Nadszedł czas ostatecznego starcia. W pałacu pełnym migoczących kryształów, Królowa stanęła naprzeciw Złej Wróżki, otoczona przyjaciółmi i wszystkimi, którzy przyszli walczyć o wolność . Zła Wróżka rzuciła potężne zaklęcia – szkarłatny dym wypełnił salę, powietrze falowało od magii. Lecz Królowa, wspierana przez przyjaciół, skupiła moc amuletu i jak świetlisty piorun rozproszyła zło. Morski Kieł osłonił towarzyszy wodnym murem, Łoś odpierał cienie porożem, Sarna przechytrzała wróżkę swą zwinnością, a Chomik zakradł się pod pelerynę czarownicy i wyrwał jej różdżkę . Zła Wróżka zniknęła w chmurze dymu, a nad Jasnogrodem znów rozbłysło słońce. Każdy mieszkaniec świętował przez tydzień i noc, a Królowa wraz z przyjaciółmi opowiadali dzieciom o przygodzie, która ocaliła ich świat. I tak żyli długo i szczęśliwie, doceniając, że tylko wspólnymi siłami można pokonać przeciwności . A Ty, kochana wnuczko, pamiętaj: kiedy z Tobą są przyjaciele, odwaga i mądrość, nawet największa burza nie straszna!