Dawno, dawno temu, za siedmioma lasami i siedmioma górami, rozciągało się szczęśliwe królestwo, mieniące się wszystkimi kolorami tęczy.
na rysunku: Koń
Tu, wśród kwitnących łąk, szemrzących strumieni i rozśpiewanych zagajników, żyła piękna, mądra i dobra królowa Izabela. Miała złote włosy lśniące w blasku słońca i oczy tak błękitne, jak letnie niebo. Królowa kochała wszystkich mieszkańców swego królestwa – szczególnie zwierzęta, które mądrze radziły jej w wielu sprawach.
na rysunku: Olbrzymi Kalmar
Najbliżej serca miała cztery wierne zwierzęta: zwinnego Kozę Leonarda, rezolutną Żabę Klaudię, pełnego energii Konią Jarka oraz wiernego Psa Fafika.
Pewnego upalnego poranka, kiedy świat zalewały promienie słońca, nad królestwem zawisła groźba. Słychać było szepty, że z morskich głębin wynurzył się straszliwy potwór – Zła Gigantyczna Kałamarnica.
na rysunku: Oaza
Była ogromna i silna, a jej macki sięgały aż po dalekie brzegi. Woda pieniła się i burzyła, rybacy bali się wypływać w morze, a ptaki przestawały śpiewać z trwogi. Nawet stare dęby zaczęły szeptać o zagrożeniu.
na rysunku: Pies
Królowa wiedziała, że tylko odwaga, rozwaga i przyjaźń mogą uratować jej poddanych. Postanowiła wyruszyć w daleką wyprawę, by stawić czoła kałamarnicy. Wioska żegnała ją wzruszonym sercem, a wraz z nią w drogę ruszyli najmądrzejsi i najodważniejsi – Koza Leonardo, której zwinność nie znała granic, Żaba Klaudia słynąca z mądrych rad, Koń Jarek szybki jak wiatr oraz Pies Fafik, który nigdy nie zawiódł swej pani.
na rysunku: Koza
Wędrowali przez słoneczne doliny i ciemne zagajniki, aż dotarli do zielonej oazy otulonej palmami, gdzie szumiała chłodna fontanna, a powietrze pachniało kwitnącymi lotosami. Wszyscy ukryli się w cieniu, by odpocząć - lecz nie byli sami. Z gałęzi spoglądała ciekawska Wiewiórka Marta, barwna Papuga Pedro donośnie śpiewała, a pod kamieniem drzemał powolny Żółw Bonifacy i dumny Lew Leon.
na rysunku: Żaba
Słysząc o wyprawie królowej, od razu postanowili przyłączyć się do drużyny i służyć pomocą.
W oazie mędrcy zwiastowali, że do pokonania kałamarnicy niezbędne są trzy magiczne przedmioty: Złoty Kompas – który wskazuje drogę nawet we mgle zwątpienia; Srebrna Harfa – której dźwięk potrafi uśpić każdą złość; oraz Bursztynowe Lekarstwo – zdolne oczyścić serce z ciemności i dać nadzieję temu, kto ją utracił.
Dzielna drużyna ruszyła trop w trop za Złotym Kompasem.
na rysunku: Klif
Prowadził ich przez pustynię, gdzie złoty piasek parzył w łapki, a powietrze drgało od upału. Koza Leonardo, przemierzając spękane ziemie, odnalazła ukrytą pod kamieniem studnię, ucząc wszystkich, że nawet w największej suszy można znaleźć źródło ratunku. Żaba Klaudia, widząc jak droga jest trudna, pocieszała towarzyszy żabimi opowieściami o wytrwałości i odwadze . Koń Jarek ciągnął wóz, niosąc zmęczonych podróżników, a Pies Fafik, czujny i wierny, pilnował wszystkich nocą.
W końcu dotarli na skraj wysokiego Klifu – pionowa ściana opadała prosto do szmaragdowego morza, gdzie fale z łoskotem rozbijały się o skały. Tu, pośród mgieł i silnych wiatrów, ukryta była Srebrna Harfa . Strzegł jej olbrzymi smok – o łuskach połyskujących jak grafit i oczach żarzących się niczym węgle. Wszystkie zwierzęta drżały ze strachu, lecz królowa śmiało wyszła przed niego, a jej głos był łagodny jak letni deszcz. Przypomniała smokowi, jak cenne jest serce wolne od gniewu . Smok wzruszył się piękną opowieścią i ofiarował Harfę, prosząc, by jej dźwiękiem łagodziła spory i smutki.
Pozostał tylko jeden artefakt: Bursztynowe Lekarstwo, ukryte na tajemniczej wyspie wśród fal. Wyruszyli więc łodzią, a morze szumiało im pod łodzią pieśń odważnych . Wśród piany i muszli spotkali Syreny o długich, lśniących włosach i Delfiny, które skakały w blasku słońca. Syreny ofiarowały swe łzy – kryształki szczerości, a Delfiny nauczyły wszystkich radości płynącej z zabawy. By zdobyć Lekarstwo, każdy musiał podzielić się swoją najcenniejszą cechą . Koza przekazała wytrwałość, Żaba mądrość, Koń siłę, Pies wierność, Papuga głos nadziei, a Lew odwagę. Bursztynowa łza zakwitła na środku wyspy!
Teraz wreszcie, kiedy nastała najczarniejsza noc, królowa z drużyną powróciła nad morze. Z głębin wynurzyła się Zła Gigantyczna Kałamarnica . Jej macki sunęły po piasku, a oczy błyszczały złowrogo. Królowa użyła Złotego Kompasu – prowadząc wszystkich do jaskini potwora. Koza i Lew dzielnie odciągały uwagę kałamarnicy, Koń i Pies zorganizowali ratunek dla uwięzionych ryb, Żaba grała na Srebrnej Harfie, której kojące dźwięki zaczęły usypiać potwora . Wtedy Królowa, z pomocą Bursztynowego Lekarstwa, pokropiła macki potwora, które powoli przestały być złe i okrutne. Kałamarnica skruszała, łza zakręciła się w jej ogromnym oku.
Zła Kałamarnica przestała być zła – jej serce zostało oczyszczone, a ona sama przysięgła pilnować, aby już nigdy nikomu nie zagrażać . Królowa i jej drużyna powrócili do królestwa wśród wiwatów wszystkich zwierząt, śpiewu ptaków i tańca barwnych motyli.
Od tej pory w królestwie rozbrzmiewały pieśni o odwadze, przyjaźni i mocy wspólnego działania. Królowa, Koza Leonardo, Żaba Klaudia, Koń Jarek, Pies Fafik oraz wszyscy nowi przyjaciele żyli długo i szczęśliwie, każdego dnia dzieląc się swoimi przymiotami ze światem .
A gdy babcia skończyła opowieść, przytuliła wnuczkę, która już z uśmiechem na ustach zasypiała, śniąc o tym, jak kiedyś sama wyruszy na przygodę swojego życia.
