Dawno, dawno temu, za siedmioma górami i siedmioma lasami, w krainie utkanej z tysiąca barw, rozciągało się bajeczne królestwo, którym władała młoda księżniczka o imieniu Zuzanna.
na rysunku: Troll
Dziewczynka miała serce przepełnione dobrocią, a jej złociste włosy lśniły niczym promienie porannego słońca. Kiedy tylko mogła, wyruszała na długie spacery po zaczarowanych ogrodach otaczających jej zamek. Pewnego poranka, gdy rosa jeszcze ścieliła się srebrzystą mgiełką nad polanami, księżniczka zawędrowała głęboko do lasu, gdzie światło przesiąkało poprzez zielone liście tworząc magiczne wzory na ścieżkach.
na rysunku: Żyrafa
Tam, pod rozłożystym dębem, dostrzegła coś niezwykłego: starą mapę, wypisaną zwiną ręką na żółtym jak słoneczne pola pergaminie. Mapa mieniła się tęczowymi kolorami i prowadziła do miejsca opisanego jako "Kraina Magicznych Zwierząt". Zuzanna poczuła dreszcz ekscytacji – cóż za niezwykła przygoda ją czeka!
Nie tracąc czasu, wyruszyła śladem mapy.
na rysunku: Tropikalna rybka
Najpierw musiała przejść przez Ciężkie Bagna, gdzie spotkała pana Dzięcioła – rudego ptaszka o pięknym, kolorowym upierzeniu i mądrych oczach. Dzięcioł stukając w drzewo uczył Zuzannę słuchać opowieści lasu i rozmawiać w języku zwierząt, którym cykają świerszcze, pohukują sowy i szeptem śpiewają drzewa. To właśnie dzięki niemu dziewczynka rozumiała teraz każdego napotkanego mieszkańca tego niesamowitego świata.
na rysunku: Kangur
Następnym przystankiem była Góra Cudów. Na jej samym szczycie, pomiędzy hebanowymi gałęziami akacji, mieszkała Żyrafa o imieniu Greta. Jej szyja była tak długa, że mogła zaglądać do chmur, a oczy głębokie niczym jeziora, w których odbijało się całe niebo.
na rysunku: Bagno
Greta pokazała Zuzannie, jak sięgać po swoje marzenia, nawet te najbardziej odległe i niepozorne. Razem najpierw wspięły się na koronę drzewa, by spróbować najsmaczniejszych liści, a potem rozmawiały o wytrwałości i cierpliwości, jakich trzeba, by nie zrażać się pierwszym niepowodzeniem.
Gdy księżniczka zeszła z Góry, jej kroki skierowały się na Złote Równiny pełne wysokiej trawy, która falowała na wietrze niczym morskie fale.
na rysunku: Góra
Tam mieszkał Kangur Bonifacy – niezrównany skoczek i mistrz unikania wszelkich kłopotów. Pędząc w podskokach, nauczył Zuzannę sprytu, zręczności i tego, że nie każda przeszkoda musi być trudna, jeśli tylko spojrzymy na nią z innego, radosnego kąta.
Następnie, przy blasku zachodzącego słońca, Zuzanna dotarła do wielkiej, lśniącej jak lustro rzeki.
na rysunku: Dzięcioł
Jej tafla odbijała barwy nieba, a z głębi wody wytoczyła się Tropikalna Rybka, cała usiana łuskami połyskującymi jak klejnoty – ametysty, szmaragdy i rubiny. Rybka, lekka i zwinna jak samo marzenie, opowiedziała Zuzannie o odwadze, o tym, by nie bać się płynąć pod prąd, jeśli to prowadzi do czegoś dobrego i szlachetnego.
Jednak tuż za granicą tego magicznego świata, czaiło się niebezpieczeństwo . W ciemnej grocie, pośród korzeni i kamieni, żył Zły Troll zwany Grzmiącym Buńczukiem. Troll ten zazdrościł zwierzętom ich szczęścia i radości, pragnął zamienić kwitnące królestwo w ponurą twierdzę, gdzie nic nie rośnie i nikt się nie śmieje.
Gdy tylko Grzmiący Buńczuk dowiedział się o obecności księżniczki, postanowił wykorzystać swą moc i zatruć rzekę, żeby zniszczyć życie zwierząt . Ale Zuzanna już nie była sama! Razem z Dzięciołem, który przywołał pomoc lasu; z Żyrafą, która wytropiła kryjówkę Trolla; z Kangurem, który zmyślnie wywiódł go w pole; i z Rybką, która odważnie poprowadziła przez bystry nurt rzeki, stawiła czoła potworowi.
Wielka bitwa nie trwała długo – oto mądrość Dzięcioła pokonała podstęp Trolla, wytrwałość Żyrafy nie pozwoliła mu uciec, spryt Kangura zamknął go w pułapce, a odwaga Rybki odebrała mu ostatni cień nadziei. Wtedy Zuzanna, używając słów, których nauczyła się podczas swojej podróży, rzuciła na Trolla czar dobroci – i zły Buńczuk poczuł, że zmienia się w ogromny głaz, który teraz do końca świata miał przypominać o triumfie przyjaźni i odwagi .
Na pamiątkę tego wielkiego zwycięstwa, mieszkańcy Magicznego Świata Zwierząt urządzili wspaniałą ucztę pod tęczową kopułą dębowych liści. Królewskie ptaki śpiewały, motyle tańczyły w powietrzu, a cała okolica rozbrzmiewała szczęśliwym śmiechem. Zuzanna otrzymała w darze magiczną broszę, która pozwoliła jej rozumieć mowę zwierząt już na zawsze .
Gdy nadszedł czas powrotu, Zuzanna ze łzami wzruszenia żegnała swoich nowych przyjaciół. Obiecała, że nigdy nie zapomni nauk, jakie jej przekazali – by być mądrą jak Dzięcioł, wytrwałą jak Żyrafa, sprytną jak Kangur i odważną jak Tropikalna Rybka.
Po powrocie do królestwa, księżniczka przekazywała wszystkie te mądrości swoim poddanym . Z czasem całe jej państwo stało się sceną zgody, szacunku i harmonii z przyrodą. Od tego dnia wśród ludzi i zwierząt zapanował pokój, a Księżniczka Zuzanna była nie tylko ukochaną władczynią, ale też strażniczką wszystkich magicznych stworzeń.
A gdy wieczorem zapadał zmierzch, Zuzanna siadała w ogrodzie pod starym dębem i szeptała: „Dziękuję wam, przyjaciele, że uczyniliście mnie kimś lepszym!” .
Tak kończy się ta bajka, moja kochana wnuczko. Teraz, gdy zamkniesz oczy, niech w twoich snach pojawią się magiczne bagna, góry wysokie jak marzenia i przyjaciele, dzięki którym zawsze możesz być odważna, mądra, wytrwała i sprytna. Śpij spokojnie, w objęciach przygód i kolorów – może i ty znajdziesz kiedyś swoją mapę do magicznego świata!
