Dawno, dawno temu, za siedmioma wzgórzami, tam gdzie srebrzysta rzeka splatała się z ośnieżoną tundrą i szeleszczącym lasem, rozciągała się niezwykła Kraina Zwierząt.
na rysunku: Indyk
To miejsce tętniło magiczną aurą – głęboko zielone mchy rozpościerały się pod paprociami, a w powietrzu mieszały się zapach lawendy i świeżych liści. Każdego ranka na świtaniu kwiaty otwierały płatki, witając słońce, a tysiące ptaków urządzały koncerty na gałęziach starych dębów.
W tej właśnie krainie mieszkała maleńka wróżka o imieniu Zuzia.
na rysunku: Tundra
Miała włosy jak nici pajęcze, które lśniły skrzącym się blaskiem, a jej skrzydła połyskiwały barwami mgły i tęczy zarazem. Zuzia była nie tylko mądra, lecz przede wszystkim miała ogromne serce – zawsze gotowa była pomóc każdemu napotkanemu stworzeniu. Najbardziej na świecie marzyła, by jej ukochana kraina była pełna radosnych, zgodnie żyjących razem zwierząt.
na rysunku: Żyrafa
Pewnego ranka, gdy świat skąpany był rosą, a las pachniał świeżością, Zuzia wybrała się na spacer brzegiem rzeki. Przechadzając się pod wachlarzykami liści, dotarła nagle do kępy wikliny, gdzie usłyszała straszliwy rumor. Nagle spomiędzy trzcin wynurzył się olbrzymi Cyklop – miał jedno ogromne oko, skórę szarą jak chmury przed burzą i ogromne dłonie, którymi właśnie podważał dach lisiej nory! Ale dom nie należał do lisa, tylko do starego borsuka Bartka.
na rysunku: Borsuk
Bartek, mały, okrągły borsuk o oczach jak dwa czarne koraliki, wydobywał się spod zwalonej gałęzi. Cały trząsł się ze strachu, bo jego nora była dla niego nie tylko schronieniem, lecz domem pełnym wspomnień. Zuzia natychmiast podleciała Cyklopowi niemal do nosa i z mocą w głosie powiedziała:
– Proszę, nie niszcz tego domu! Bartek mieszka tu od setek wschodów słońca.
na rysunku: Szop pracz
Każdy zasługuje na bezpieczne miejsce.
Cyklop, przyzwyczajony do tego, że inni się go boją, zamarł zaskoczony. Jedyny raz ktoś odważył się spojrzeć mu prosto w oko! Jego serce zadrgało – pierwszy raz od dawna poczuł, że może zamiast siać zniszczenie, mógłby otrzymać… coś innego?
– Jeśli mi pokażesz, jak żyć inaczej, obiecuję – rzekł rustykalnym głosem – że nie tknę już żadnego domku w tej krainie.
na rysunku: Rzeka
I tak Cyklop został przyjęty do Zwierzęcej Drużyny. Przez kolejne dni Zuzia zapoznawała go ze swoimi przyjaciółmi. Najpierw odwiedzili Rysia, sprytnego szopa pracza w prążkowanej pelerynie.
na rysunku: Cyklop
Rysio miał niezwykły dar – potrafił znaleźć orzech w nawet najbardziej zarośniętym zakamarku. Nauczył Cyklopa rozpoznawać smaki, dzielić się jedzeniem i przygotowywać zapasy na zimę.
Potem Zuzia wprowadziła go do Turka, bardzo rozmownego indyka . Turek miał pióra tak barwne, że wyglądał jak wschód słońca nad sawanną, a głos donośny niczym dzwony w oddali. Uczył Cyklopa wyrażać myśli, rozmawiać i słuchać – bo przecież nawet największy głos staje się piękniejszy w harmonii z chórami innych stworzeń.
Jednego pogodnego popołudnia Cyklop poznał Żanetę, dostojną żyrafę o najdłuższej szyi i łagodnych oczach . Żaneta była strażniczką drzew i krzewów, każdą gałązkę traktowała jak mały skarb. Pokazała Cyklopowi, jak troszczyć się o leśną roślinność – razem sadzili młode listki i podlewali korzenie, a świat wokół zdawał się rozkwitać pod ich troskliwą opieką.
Każdego dnia Cyklop okazywał coraz więcej dobroci . Jego ogromne dłonie z pomocą zwierząt budowały domki, zamiast je burzyć. A w olbrzymim oku pojawił się błysk nadziei i radości.
Aż pewnej nocy, gdy na niebie pojawiła się zorza polarna i wszystko mieniło się zielonymi i niebieskimi smugami, nadeszła burza smutnych wieści . Grupa złośliwych stworów – cieni akuratów i żmijowych wietrów – postanowiła zrujnować Kraine Zwierząt. Cyklop poczuł, że czas pokazać, czy naprawdę potrafi już żyć w zgodzie z innymi.
Szybkim krokiem zebrał Bartka, Rysia, Turka, Żanetę, Zuzię i całą leśną gromadkę . Wspólnie wymyślili nie lada plan:
Bartek wydrążył podziemne tunele, by wszyscy mogli schronić się bezpiecznie i umknąć w razie potrzeby. Rysio, przy wsparciu małych wiewiórek, rozmieścił pułapki – ślizgające się liście i pajęcze nici, co natychmiast wiązały nogi napastników. Turek zwołał ptasie chóry, które z łoskotem i śpiewem odstraszały cienie, aż echo rozchodziło się po lesie . Żaneta nisko schyliła swoją długą szyję, by malutkim zwierzątkom pomóc przejść przez wezbraną rzekę.
A Cyklop? Zamiast walczyć z wściekłością, zaczął śmiać się donośnie – śmiech był tak potężny i ciepły, że cienie wokół złagodniały, a żmijowe wiatry uciekły z krainy na sam kraniec świata. Zwierzęta zrozumiały, że moc współpracy i dobra jest potężniejsza niż jakakolwiek siła grozy .
Zuzia była tak dumna ze swego wielkiego przyjaciela, że postanowiła urządzić nocną ucztę. Zewsząd schodziły się zwierzęta – jeżyki przynosiły leśne malin, niedźwiedzie beczki z miodem, a radosne ptaki rozdawały pestki i ziarna. Blask ogniska odbijał się we wszystkich oczach, a śmiech, śpiew i taniec rozbrzmiewały aż po odległe wzgórza .
Od tego czasu Cyklop nigdy już nie był samotny. Odnalazł swoje miejsce pośród leśnych przyjaciół, a serce, które kiedyś było ciężkie jak głaz, stało się jasne i miękkie. Kraina Zwierząt na zawsze już pozostała bezpieczna, wypełniona zgodą, muzyką i słodkim zapachem dzikich kwiatów .
A gdy ktoś zapyta, gdzie mieszka szczęście – niech poszuka w miejscu, gdzie prawdziwa przyjaźń zwycięża każdy cień.
Koniec.
