Dawno, dawno temu, wśród łagodnie falujących wzgórz i pachnących wiatrem pól, istniała niezwykła wioska, której mieszkańcy żyli ze sobą w wielkiej zgodzie.
na rysunku: Koza
Właśnie tam, pośród ciepła ognisk, szeptów starych drzew i śmiechu dzieci, mieszkał chłopiec o błyszczących oczach i figlarnym uśmiechu, imieniem Jasio. Zawsze miał głowę pełną pomysłów – to on wymyślił huśtawkę z konopnych lin i gościnne domki z wikliny dla ptaków. Dobrze znał wszystkich mieszkańców – ludzi i zwierzęta, a jego serce było czułe jak skrzydła motyla.
na rysunku: Tropikalna rybka
Najbliższe więzi łączyły go z czwórką wspaniałych przyjaciół: Kogutem, kędzierzawą białą Kozą o bursztynowych oczach, sprytnym Dzięciołem o lśniących skrzydłach i Rybką Tropikalną, która zamieszkała w ulubionym zakolu rzeki – była kolorowa jak tęcza i miała ogon, który iskrzył się nawet w cieniu. Razem przeżywali niezliczone przygody, podziwiając świat pełen tajemnic.
Pewnego parnego popołudnia, gdy Jasio wraz z przyjaciółmi wylegiwali się na brzegu rzeki, nagle zauważyli coś niezwykłego – woda, dotąd zawsze wartka i żywa, zaczęła cicho ustępować.
na rysunku: Dzięcioł
Plusk ucichł, a przez przezroczystą taflę błądziły tylko zaciekawione ryby. Zmartwiony chłopiec pogładził Rybkę Tropikalną po pyszczku i spojrzał na zwierzęta:
– Coś się dzieje z naszą rzeką! Muszę się dowiedzieć, co ją zatrzymało.
Zwierzęta natychmiast wyraziły gotowość do pomocy i wyruszyły wspólnie w głąb gęstego, ciemniejącego lasu.
na rysunku: Rzeka
Im dalej szli, tym wyższe piętrzyły się drzewa; ich pnie były grube i powykręcane, a liście połyskiwały srebrem i chłonęły każdy szelest. Pośród mgieł i paproci widzieli pląsające świetliki i czuli zapach wilgotnej ziemi.
Wreszcie dotarli do zagłębienia ukrytego między olbrzymimi kamieniami.
na rysunku: Kurczak
Drzwi do jaskini porastały splątane bluszcze, a przez niewielki otwór w skale wydobywał się niski, przeciągły pomruk. Gdy weszli do środka, ujrzeli widok, który aż zmroził im serca – oto w cieniu migocącego ognia drzemał Cyklop, olbrzym o jednym ogromnym oku, szerokich ramionach i włosach poplątanych jak mchowe zarośla. U jego stóp leżała ogromna, zbudowana z głazów tama, która całkowicie zastawiła bieg rzeki.
na rysunku: Jaskinia
Jasio, drżąc z emocji, szybko zrozumiał, że to przez Cyklopa rzeka wyschła, a cała wioska może wkrótce cierpieć z powodu braku wody. Olbrzym musi być bardzo silny i zły – ale chłopiec wiedział, że nie może się poddać. Zebrał wszystkich przyjaciół i szeptem ustalił plan:
– Musimy działać szybko.
na rysunku: Cyklop
Kogut, czy odważysz się swoim głośnym pianiem obudzić Cyklopa? Może to go rozproszy!
– Pieję mocno i donośnie – odparł Kogut, wypinając pierś i przygotowując się do zadania.
– Koza, twoje rogi są twarde, a nogi silne. Gdy Cyklop będzie zajęty, spróbujemy razem popchnąć największe głazy w tamie!
– Zrobię wszystko, co w mojej mocy! – zaryczała Koza, zadzierając głowę .
– Dzięcioł, ty czyń czujki na drzewach, a Rybka niech ostrzega nas, jeśli wyczuje ruch w wodzie!
Wszystko było gotowe na znak Jasia. Kogut, wspiąwszy się na pobliski kamień, rozwinął swoje piękne złociste pióra, nabrał powietrza i zaczął piać tak głośno, że aż echo poniosło się po wszystkich kątach jaskini:
– Ku-ku-rykuuuu!
Cyklop przeciągnął się, rozmasował ogromne czoło i uniósł swoje pojedyncze oko, mrugając sennie. Gdy zrozumiał, że nie może ponownie zasnąć przez straszliwy hałas, wpadł w straszliwy gniew! Tupał nogami, aż ziemia się zatrzęsła, a nietoperze z piskiem zerwały się pod sklepieniem . Jasio zebrał całą odwagę i zawołał:
– Cyklopie! Oddaj rzece wolność! Bez niej cała wioska uschnie!
Lecz Cyklop, zamiast słuchać, jeszcze bardziej tupnął – na szczęście wtedy Koza, korzystając z zamieszania, wsparła się rogami o wielką skałę n tamie, a Jasio z całych sił zaczął pchać razem z nią. Dzięcioł stukając ostrym dziobem, podważał drobniejsze kamyki, podczas gdy Rybka Tropikalna przeciągała się przez szczeliny, sprawdzając, czy woda zaczęła płynąć.
Cyklop nie mógł znieść piania Koguta, które odbijało się echem od ścian i drażniło jego jedyne ucho coraz bardziej . W końcu zawołał, brzmiało to jak grzmot:
– Niech będzie! Weźcie tę wodę! Chcę znów zasnąć w ciszy!
Z rozpaczą i wściekłością Cyklop podniósł wielką głazową pięść i przy jednym potężnym uderzeniu roztrzaskał tamę. Zgrzyt kamieni mieszał się z turlającymi się głazami, a woda omal nie porwała Jasia z Kozą. Rzeka z wesołym szumem popłynęła z powrotem ku wsi . Rybka zakręciła pirueta wśród bąbelków radości.
Dzięcioł triumfalnie zatańczył na pniu przewróconego drzewa, a Kogut napuszył się, dumny ze swojej odwagi. Jasio spojrzał na przyjaciół i poczuł, jak serce rośnie mu z dumy .
Wrócili do wioski umoczeni, pokryci mchem i błotem, lecz szczęśliwi. Ludzie wyszli im naprzeciw i urządzili ucztę, jakiej jeszcze nie widziano. Wszyscy dziękowali Jasiowi i jego niezwykłym przyjaciołom, śmiejąc się i opowiadając legendę o mądrym chłopcu, który przechytrzył złego Cyklopa .
Nocą Jasio leżał na miękkim sianie w swoim łóżeczku. Słuchał szumu rzeki, która znów śpiewała swoją pieśń, i czując ciepło w sercu, szeptał do swoich przyjaciół:
– Razem możemy pokonać każdego olbrzyma. ..
Tak kończy się baśń o Jasiu z wioski i złym Cyklopie. Zapamiętaj, kochanie, że mądrość, odwaga i przyjaźń są potężniejsze niż najstraszniejszy potwór . Dobranoc, śnij pięknie!
