Dawno, dawno temu, pośrodku rozległej zielonej doliny, otoczonej górami i szeleszczącymi lasami, istniało królestwo tak piękne, że ptaki świtem śpiewały na cześć króla, a motyle tańczyły nad kwietnymi łąkami.
na rysunku: Borsuk
Król Aleksander był władcą nie tylko mądrym, ale i łagodnym jak letni wiatr – lecz ponad wszystko kochał swoje królestwo, którego bogactwem były nie złoto, lecz szczęście i harmonia mieszkańców.
Każdego ranka król witał się z pierwszymi promieniami słońca, spacerując boso po rosie pokrywającej Mądrą Łąkę. Nazywano ją tak, bo żyły tam zwierzęta wyjątkowej przenikliwości: gołąb śnieżnobiały, w którego oczach odbijał się błękit nieba; borsuk, z ogonem jak stóg siana i sercem jak dzwon; jeż, który swoje igiełki wykorzystywał raczej do malowania magicznych kręgów niż do obrony; i wreszcie złota rybka, która zamieszkiwała kryształowe oczko wodne pośrodku kwietnej oazy.
na rysunku: Oaza
Królestwo Aleksandra było miejscem niezwykłych przyjaźni, lecz pewnego popołudnia nad dolinę napłynęła dziwna mgła, zimna i ciężka jak smutek. W jej sercu kryła się Zła Wróżka – Filomena, którą mało kto widywał, lecz wszyscy znali z opowieści. Miała włosy jak zwinięte węże, o czarnym połysku, i oczy jarzące się blaskiem, który mącił serca.
na rysunku: Zła Wróżka
Filomena od zawsze zazdrościła królowi szczęścia i ukojenia, jakie dawał swoim poddanym. Skryła się za wierzbami łkającymi nad stawem i czekała, aż król nadciągnie ze swoim uśmiechem. Nagle runęła przez łąkę niby burza w kopercie i szeptem pełnym czarnej magii rzuciła urok na króla.
na rysunku: Jeż
W jednej chwili mądrość Aleksandra rozpłynęła się jak rosa w słońcu. Zamiast niej pojawiła się gmatwanina naiwnych myśli i zagubionych słów.
W krainie zapanowało zamieszanie jakiego dotąd nie znano.
na rysunku: Złota rybka
Zrozpaczeni poddani błąkali się, szukając rady, a zwierzęta Mądrej Łąki westchnęły zbiorowo – bo wiedziały, że przyszła chwila, by zwrócić się do najmędrszej ze wszystkich: Złotej Rybki.
Gołąb, borsuk i jeż postanowili podjąć się tej misji. Przedzierając się przez pola pachnące koniczyną, przekroczyli cień lasu, gdzie promienie słońca ledwie dotykały mchu.
na rysunku: Łąka
Wędrówka była długa i pełna przygód – napotkali szeptuchy-wiatrówki, które próbowały ich zwieść, zagadkowych chrabąszczy wymyślających łamigłówki oraz pajęczą wróżkę, która plecie nici niewidzialności. Dzięki współpracy pokonali jednak wszystkie przeszkody.
Wreszcie dotarli do oazy, gdzie kryształowa woda mieniła się złotymi refleksami.
na rysunku: Goląb
Tam, niczym królowa, czekała Złota Rybka. Miała na sobie łuski połyskujące wszystkimi odcieniami ranego poranka. Zwierzęta przedstawiły jej swój kłopot – i obiecały, że jeśli tylko jej pomoże, uwolnią wszelkie stworzenia dręczone przez złą wróżkę .
Złota Rybka skinęła głową z godnością. Wyznała, że Filomena zamknęła w ciemnym lesie także inne zwierzęta, więżąc im wolę niewidzialnymi pajęczynami. Trzeba było nie tylko uratować króla, lecz i wszystkich mieszkańców zaczarowanych zakątków doliny .
Rybka, korzystając ze swych czarów, przemieniła się w miękką, lśniącą chmurkę. Uniosła zwierzęcych sojuszników pod niebiosa, pozwalając im szybować ponad lasami, przepaściami i zwalonymi konarami. Z wysoka zobaczyli miejsce, gdzie las był czarny, a powietrze miało gorycz cienia – tam mieszkała Zła Wróżka .
Gdy wpadli do jej mrocznego gniazda, Filomena już czekała, z wachlarzem burz w dłoniach. Jej zaklęcia tańczyły jak błyskawice – lecz jeż wygiął grzbiet i odbił czary, borsuk zbudował podziemny korytarz, przez który wszyscy mogli bezpiecznie przejść, a gołąb krążył wysoko, patrząc czujnie na ruchy czarownicy.
Rozgniewana Filomena próbowała wszystkiego: szeptała słowa, od których usychały kwiaty, rzucała cienie, które czyniły rzeczy niewidzialnymi . Złota Rybka jednak wypowiedziała starożytną formułę: „To, co złe, niechaj wróci do źródła; to, co dobre, niechaj wzrośnie jak drzewo”. Ogromny, złoty blask przelał się przez krainę, rozrywając pajęczyny i rozpraszając mgły.
Czary Filomeny odbiły się od magicznych kolców jeża, a korytarze borsuka rozplątały zasadzki . W końcu Filomena uciekła, znikając niby noc w świcie, a z jej klątw zostały tylko drobne płatki powiewające na wietrze.
Wśród wyzwolonych zwierząt zapanowało święto. Król Aleksander powoli odzyskiwał przenikliwość umysłu i czuł, jak w sercu kiełkuje wdzięczność . Całe królestwo znowu było pełne śmiechu, ciepła i kolorów. Mądre zwierzęta z łąki zyskały niebywałą sławę – a i doradziły królowi, by co roku świętować dzień zwycięstwa przyjaźni i odwagi.
Od tej pory nikt już nie śmiał podważać siły współpracy między ludźmi i zwierzętami – a dolina, lśniąca nową nadzieją, stała się tak pogodna jak nigdy przedtem . I jeśli się dobrze przysłuchasz, może jeszcze dziś usłyszysz, jak echo tamtego święta niesie się między wzgórzami, opowiadając o Królu, Złej Wróżce i Zwierzętach Mądrej Łąki.
