Rycerz, Demon i Zwierzęta z Magicznej Łąki

Dawno, dawno temu, za siedmioma górami i siedmioma lasami, w krainie utkanej z najcudowniejszej magii, stał jeden z tych zamków, o których opowiada się przy cichym trzasku kominka, rozplątując skrawki najpiękniejszych snów. W zamku tym mieszkał rycerz imieniem Sir Kacper.
na rysunku: Łąka Był to młodzieniec o łagodnym uśmiechu, stalowym spojrzeniu i sercu większym od najprzestronniejszej sali balowej. Każdy poranek zaczynał od spaceru po łące rozświetlonej perłami rosy, gdzie pośród aksamitnych traw śpiewały słowiki, a dzwonki polnych kwiatów brzęczały niczym delikatne srebrne dzwoneczki. Jednak pewnego ranka słońce jakby zbladło, ptaki przestały nucić swoje pieśni, a wiatr przyniósł ze sobą chłód niepokoju.
na rysunku: Las Sir Kacper zauważył, że wszystkie zwierzęta łąki kryją się po kątach – lisek skulony pod paprocią, zając przykleił łapki do swojej norki, a sarenka odwracała się nerwowo za siebie. Czuł, jak wśród traw czai się coś złowieszczego, nieodgadnionego. Wtedy z norci wyjrzał mądry królik o srebrzystych wąsach i oczach błyszczących jak dwa księżyce.
na rysunku: Żyrafa Powiedział rycerzowi, że w sercu tajemniczego lasu zamieszkał demon – czarna istota z rogami niczym stare dęby, ognistymi oczami i pazurami ostrzejszymi od stali. Od chwili jego pojawienia się każdej nocy wiatr niósł lament przestraszonych zwierząt, a nocne cienie wydłużały się, sięgając nawet po marzenia sennych dzieci. Słysząc to, Sir Kacper wstał w pełnej zbroi, chwycił swój miecz lśniący jak zorza polarna i przysiągł sobie, że nie dopuści, by kraina pogrążyła się w smutku.
na rysunku: Demon Królik postanowił mu towarzyszyć – bo wiedza bywa ostrzejsza niż miecz. Przyłączyła się do nich także szybka jak wiatr żyrafa, której szyja sięgała gałęzi najwyższych drzew i dzięki niej mogli dostrzec to, co ukryte przed ludzkim wzrokiem. Ostatnim sojusznikiem był zachwycający odwagą, choć maleńki, chomik o futerku złotym jak miodowe światło.
na rysunku: Królik Wspólnie wkroczyli w mrok lasu, gdzie drzewa były tak stare, że pamiętały jeszcze pierwsze dni świata. Musieli pokonać rwącą jak lawina, zimną rzekę – żyrafa ułożyła swój długi kark jako most, królik wskazał drogę przez kamienie, a chomik, trzymając się rycerzowego płaszcza, dodał wszystkim odwagi, opowiadając żart po żarcie. Przedzierali się przez gęste paprocie i pajęczyny lśniące mleczną rosą, aż dotarli do drzewa, które szumiało zagadkami.
na rysunku: Chomik Aby przejść dalej, musieli rozwiązać zagadkę: „Co śmierci się nie boi, czym światło się rodzi, a w sercu zamku zawsze o świcie gości?” Królik podumał i mruknął: „To nadzieja!” Drzewa rozstąpiły się, ukazując dziś ukrytą ścieżkę prowadzącą do skały, w której czarna szczelina zionęła niczym paszcza smoka – wejście do jaskini demona. Jaskinia była mroczna i wilgotna, ściany połyskiwały rudym blaskiem, a na samym środku siedział demon, skulony wokół dziwnie błyszczącego naszyjnika. Wystając spod jego ciała, magiczny kamień pulsował tajemniczym światłem – czuło się, jak rozpiera go moc . Sir Kacper nie dał się zastraszyć. Uniósł tarczę i zawołał: „Stań do walki, demonie! Twoje czasy strachu dobiegły końca!” Demon zaryczał, cieniami rozbiegły się po ścianach, a jego pazury przecięły powietrze niczym błyskawice. Rozpoczęła się walka: miecz rycerza zderzał się z pazurami potwora, tarcza odbijała języki ognia, a echo pojedynku niosło się przez głębię lasu . W tym samym czasie przyjaciele Sir Kacpra działali na własną rękę. Żyrafa zwinęła się w sprężynę i jednym ruchem usunęła przeszkadzające skały, chomik dostał się w pobliże demona, by rozproszyć jego uwagę żwawymi podskokami, a królik dokładnie przyjrzał się magicznemu kamieniowi. I wtedy, przez zaciśnięte zęby, królik wykrzyknął: „Sir Kacprze! Rozbij kamień na jego szyi, to źródło jego ciemnych czarów!” Bez wahania rycerz wykonał zamach . Miecz uderzył w kamień z impetem. Jaskinia rozjaśniła się błyskiem oszałamiającego światła, a demon zaczął się kurczyć, tracić barwy, a ogniste oczy zmatowiały niczym popiół. „Nieeeee!” – lamentował . „Moja moc… już jej nie mam…” Zamiast jednak zionąć ogniem, spojrzał błagalnie i cicho poprosił: „Nie wyrzucaj mnie na zawsze. Zostałem zły przez samotność.” Sir Kacper popatrzył uważnie, a potem odezwał się łagodnie: „Może kiedyś powrócisz, ale już jako przyjaciel . Ta kraina przygarnie nawet zagubionego demona – jeśli tylko zechce być dobry.” Demon zniknął wśród cieni i nigdy więcej nie wrócił, a może, kto wie, przemienił się w nocnego cieńka strzegącego snów mieszkańców? Na łące czekało na nich prawdziwe święto! Pszczoły wirowały nad kwiatami, bociany krążyły po niebie, najsilniejszy jeleń pucharem żołędzi wzniósł toast za bohaterów. Zwierzęta tuliły się do Sir Kacpra, królika, żyrafy i chomika . Z ich zwycięstwa narodziły się nowe bajki opowiadane dzieciom. Od tamtej pory rycerz i jego mali przyjaciele żyli w zgodzie ze światem, gotowi zawsze bronić słabszych i strzec magicznych sekretów łąki. I gdy zamykacie oczka, pamiętajcie, że nawet najmniejszy chomik i najodważniejszy rycerz mogą wspólnie czynić cuda – a dobroć, mądrość i odwaga zwyciężą każdą ciemność . Dobranoc, kochanie…