Dawno, dawno temu, znacznie dalej niż sięga wzrok – za siedmioma lasami, przepastnymi górami i srebrzystymi jeziorami – rozciągała się cudowna kraina zwana Promienną Polaną.
na rysunku: Słoń
Było to miejsce magiczne, gdzie każdy kamień skrywał sekrety dawnych lat, a powietrze przesycone było lekkim zapachem kwitnących kwiatów i dziecięcej radości. Na jednej z barwnych łąk, usianych cyklamenami i niebieskimi dzwoneczkami, mieszkała młoda wróżka o imieniu Lili. Jej delikatne skrzydełka mieniły się wszystkimi barwami tęczy, a włosy, tak jasne jak poranne światło, wiły się w złotych lokach wokół twarzy zawsze uśmiechniętej.
na rysunku: Las
Lili nie była zwykłą wróżką – posiadła niezwykły dar rozumienia mowy zwierząt i wielką miłość do wszystkich istot zamieszkujących Promienną Polanę. Każdy dzień zaczynała od tańca wśród kropelek rosy i śpiewu ptaków, które chętnie siadały na jej ramionach. Miała wielu przyjaciół: miałałowłosą świnkę Różę o łobuzerskim spojrzeniu, sprytnego kojota Kubę – nieustraszonego podróżnika, dostojnego słonia Tadeusza, którego trąba była zawsze gotowa do pomocy – oraz żółwia Stefana, powolnego, lecz najrozumniejszego w całym lesie.
na rysunku: Kojot
Pewnej mglisto-różanej poranki, gdy słoneczko ledwie wystawało zza sosnowego boru, Lili usłyszała cichy płacz. Podeszła ostrożnie pod rozłożysty dąb. Tam, pośród konwalii, skulona, siedziała świnka Róża, której oczy były mętne od łez.
na rysunku: Świnia
Smutna i zdezorientowana, Róża rozpaczliwie rozglądała się dookoła – oddzieliła się bowiem od rodziny podczas spaceru i teraz samotność w wielkim lesie wydawała się jej nie do zniesienia. Lili, pełna współczucia, usiadła koło przyjaciółki. – Nie martw się, Różo – szepnęła niczym letni wietrzyk – pomożemy Ci wrócić do rodziny.
na rysunku: Czarownik
Razem damy radę!
I tak rozpoczęła się ich wspólna wędrówka. Przemykając po ścieżkach wijących się wśród paproci, spotkały na swej drodze Kubę – sprytnego kojota, znanego z tego, że w nocy potrafi przemykać przez zarośla tak cicho, iż nawet sowy nie słyszą jego kroków. Kuba, usłyszawszy historię Róży, pokiwał głową i uśmiechnął się szeroko.
na rysunku: Żółw
– Znam sekretny szlak, którym przechodzą wędrujące stada dzików! – zawołał z entuzjazmem. Trójka przyjaciół ruszyła, przedzierając się przez leśne ostępy, podziwiając promienie słońca filtrujące się przez liście i słuchając opowieści Kuby o nocnych przygodach.
Ale gdzieś, na krańcu Promiennej Polany, wśród ciemnych turni, wieczorami zaciskały się pięści złego czarnoksiężnika Boruty.
na rysunku: Pustynia
Oczy miał jak dwa świecące węgielki, a jego peleryna zdobiona była błyskawicami. Od lat knuł plany zdobycia władzy nad całą krainą. Dłonie miał długie, pełne czarnych pierścieni, a głos niósł echo strachu . Wiedział, że wróżka Lili przeszkodzi mu w realizacji mrocznych zamierzeń. Postanowił więc zastawić pułapkę.
Z pomocą zaklętych zwierciadeł przywołał złudzenie – przed Lili, Różą i Kubą pojawiła się nagle rozległa pustynia, której wcześniej nie znała żadna mapa . Piasek skrzył się jak złoto, niebo było pomarańczowe od zachodzącego słońca, a powietrze gęste i pełne tajemniczych szmerów. Jednak Lili nie zawahała się ani chwili. Z ufnością trzymała przyjaciół za łapki i ruszyła naprzód . Na skraju pustyni siedział stary, majestatyczny słoń Tadeusz. Zmarszczone czoło i prastare oczy pełne były troski. – Przestrzegam was, dzieci – powiedział powagą, która przyprawiała o dreszcze – Boruta jest niebezpieczny, jego pułapki mogą być bardzo podstępne .
Wędrując przez pustynne wydmy, przyjaciele spotkali żółwia Stefana, który szedł niespiesznie, delikatnie uśmiechnięty, choć wokół panował skwar. Wbrew pozorom Stefan świetnie orientował się w topografii pustyni, znał skróty i miejsca odpoczynku, gdzie rosły najbardziej soczyste kaktusy i kwitły nocne kwiaty. Dzięki połączeniu jego mądrości, sprytu Kuby i magii Lili udało się ominąć wiele niebezpiecznych miejsc: wiry z piasku, lepkie ciemne kałuże i kolczaste krzewy, które próbowały zagrodzić im drogę .
Na horyzoncie pojawił się w końcu mroczny zamek Boruty. Był zbudowany z czarnego bazaltu, a jego wieże wznosiły się aż pod chmury, które stale kłębiły się gwałtownie wokół szczytów. Każde okno jarzyło się sinym blaskiem, a dziedziniec pełen był zarośli, w których kryły się złowieszcze cienie .
Przyjaciele przygotowali się do spotkania z Borutą. Kuba rozpoznawał niebezpieczeństwa, Tadeusz swą potężną trąbą torował drogę przez pajęczyny magicznych zaklęć, Stefan wskazywał, które kamienie ukrywają tajne przejścia, a Lili śpiewała cichutko pieśni, które wypełniały serca nadzieją. Gdy wreszcie znaleźli się w komnacie Boruty, ten szykował właśnie zaklęcie mające zniewolić całą Promienną Polanę .
Boruta wrzasnął, a jego peleryna zaczęła falować jak wzburzone morze. Błyskawice przecinały powietrze, a cienie tańczyły wokół przyjaciół. Lili stanęła odważnie, rozwinęła swoje tęczowe skrzydła, a dłonie rozjaśniły się blaskiem czystej magii dobroci . Boruta próbował rzucać czarne zaklęcia, ale Róża odbiła je lustrzanym kamykiem, Tadeusz stawiał się tam, gdzie były najtrudniejsze chwile, Kuba zwodził Borutę sprytnymi manewrami, a Stefan recytował prastare zaklęcia ochronne. Na koniec Lili użyła swego najpotężniejszego czaru – Promiennego Uśmiechu, którego moc była silniejsza od najciemniejszej magii.
Boruta zniknął w błysku światła, a jego zamek strzaskał się i przemienił w pył . Cała kraina rozbłysła radośnie, mroczne chmury rozstąpiły się, a ciepłe promienie słoneczne oświetliły nowo odzyskaną wolność. Przyjaciele osłupieli z radości, a Lili z wdzięcznością przytuliła Różę, która właśnie zauważyła, że jej rodzina czeka na skraju lasu, rozglądając się z troską.
Razem powrócili na Promienną Polanę, a uroczyste powitanie zgotowali im wszyscy mieszkańcy: ptaki śpiewały najpiękniejsze melodie, wiewiórki wirowały na gałęziach, a łanie przystroiły się w polne kwiaty . Przez długi czas snute były opowieści o ich odwadze, pomysłowości i sile przyjaźni, która pozwalała pokonać nawet najgorszą ciemność.
Wieczorami cała piątka siadała razem przy rozgwieżdżonym ognisku, gdzie cienie tańczyły na twarzach, a języki ognia szeptały historie o przyjaźni i marzeniach. Odtąd każdy dzień w Promiennej Polanie był pełen śmiechu, wspólnej zabawy i nadziei – bo już wszyscy wiedzieli, że razem mogą przezwyciężyć wszystko .
Koniec.
