Dobroczynna Czarownica i Zły Demon

Dawno, dawno temu, w sercu rozległej doliny spowitej delikatnym szumem wiatru i tęczowym kobiercem kwiatów, żyła czarownica o imieniu Agata.
na rysunku: Pies Nie była to jednak zwyczajna czarownica, jaką znamy z mrocznych opowieści – ach, gdzieżby tam! Agata, wysoka i smukła, z lśniącymi, srebrzystymi włosami, które skręcały się niczym sznurki mrozu, miała serce łagodne jak letni wieczór. Zawsze chodziła w szmaragdowym płaszczu, a w jej oczach tliły się iskierki figlarnej dobroci. Każdego dnia pomagała mieszkańcom doliny: leczyła chore rośliny, łatała dziurawe skrzydełka motylom i czuwała nad spokojem wszystkich stworzeń.
na rysunku: Statek Nie była jednak sama. Przy jej chatce – misternie uplecionej z gałęzi wierzby i pokrytej kwiatowymi girlandami – mieszkały jej cztery urocze towarzyszki i towarzysze. Były to zwierzątka, każde o niezwykłym charakterze.
na rysunku: Demon Amelia, różowa świnka z łaciastym noskiem i oczkami pełnymi pomysłów, była nie lada mądralińska i zawsze pierwsza zgłaszała się do rozwiązywania zagadek. Borys, złotobrązowy piesek o aksamitnych uszach i żywym spojrzeniu, miał wspaniały węch i nieustraszone serce. Klara – rudowłosa wiewiórka z rozkosznym puchatym ogonkiem – była sprytna i zwinna, potrafiła wspiąć się nawet na najwyższą gałąź wiekowego dębu.
na rysunku: Dolina Maks, niepozorny, ale energiczny chomik, słynął zaś z wyjątkowego wyczucia smaku i niepohamowanej ciekawości świata. Pewnego dnia, na pograniczu lata i jesieni, gdy nad doliną zasnuwały się już pierwsze, fioletowe cienie zachodzącego słońca, na niebie pojawił się szum wielki i dziwaczne błyski. Nadciągnął on – statek, jakiego nikt nigdy nie widział! Wysoki i czarny jak noc bez gwiazd, pokryty migoczącymi runami i ostrymi, skrzącymi się jak stal żaglami.
na rysunku: Wiewiórka W środku krył się Zgorzel – potężny demon z oczami czerwonymi jak rozpalone węgle i twarzą, której nie oświetlał nigdy uśmiech. Przybył z odległego, zimnego świata, gdzie radość znana była tylko z opowieści, a serca biły lodem, nie miłością. Pragnął on zniszczyć piękną dolinę i rozsiać wokół strach oraz smutek.
na rysunku: Chomik Agata, widząc niebezpieczeństwo, zebrała swoje zwierzątka wokół ognia, który trzaskał wesoło przed chatką. Owinięci płachtami ciepła i nadziei, wspólnie zastanawiali się, jak pokonać Zgorzela. Wiedzieli, że tylko razem mogą sprostać tak groźnemu przeciwnikowi.
na rysunku: Świnia – Posłuchajcie – zaczęła cicho Agata, trzymając w drobnej dłoni połyskującą różdżkę z gałęzi jarzębiny. – Wyczaruję wam dar mowy, byście mogli dzielić się pomysłami jak nigdy dotąd. Machała różdżką wśród wirujących gwiazd, a iskierki spadły na Amelię, Borysa, Klarę i Maksa, przemieniając ich głosy w słowa ludzkie, pełne uczuć i myśli . Amelia wzniosła się na palcach i pisnęła z ekscytacji: – Demony są łasuchami, szczególnie gdy czują zapach słodkich wypieków. Z czym by tu przywabić Zgorzela? – Musimy znaleźć szczególne zioła – zawarczał Borys, już wąchając powietrze i kręcąc się jak bączek. Klara pobiegła pośród koron drzew, przeskakując z gałązki na gałązkę, szukając lawendy, macierzanki i mięty – ziół, o których krążyły legendy, że mogą osłabić nawet najmroczniejsze moce . Maks, oblizując pyszczek, pomagał Agacie odmierzać składniki, przykładając swoje maleńkie łapki do każdego listka, by ciasteczka były nie tylko smaczne, lecz i czarodziejskie. W kuchni czarownicy zapachy mieszały się w spienionym powietrzu. Wanilia, miód i zioła wirowały, a ciasteczka piekły się złote i puszyste, aż w końcu były gotowe – wyglądały niepozornie, lecz niosły w sobie magię opiekuńczości i nadziei . O świcie Agata założyła płaszcz z pereł rosy, a zwierzątka ruszyły za nią z koszami wypieków. Jak to się stało? Agata wyczarowała przed demonicznym statkiem iluzję: na niebie zatańczyły smoki, ogromne cienie zionęły ogniem i wyły, aż powietrze drżało jak tafla jeziora przed burzą. Zgorzel, choć był demonem straszliwym, nie mógł znieść tej wizji . Wyszedł ze statku – płaszcz miał z czarnego dymu, a stopy nie zostawiały śladów – gotów stawić czoła bestiom. W tej samej chwili zwierzątka rozrzuciły dziesiątki ciasteczek dokoła. Zapach otoczył demona, omotał go, przywabił… Zgorzel, nie opierając się pokusie, sięgnął po pierwsze, drugie, trzecie… Z każdym kęsem jego moc gasła, jakby gasił go ciepły, letni deszcz . Ręce zaczęły mu drżeć, oddech zwolnił, a cienie na twarzy zbladły. To był znak! Przyjaciele wspięli się razem na pokład statku, gdzie Agata, odważna niczym lewica, uniosła różdżkę i szepnęła zaklęcie z języka pradawnych czarownic. Z nieba spłynęła złota wstęga światła, która opleciona wokół Zgorzela zmieniła się w łańcuchy z kwiatów . Zwierzątka, szybkie i sprytne, znalazły w kajutach zaklęty portal – lśniący, wirujący krąg, przez który można było odesłać złego przybysza z powrotem do jego krainy. Z wielką mocą, ale i współczuciem, Agata przemówiła do Zgorzela: – Nie potrzeba zniszczenia, by znaleźć miłość i ciepło. Odpocznij od zła, znajdź własne słońce . Wtedy demon zniknął; wiatr rozproszył ciemność po dolinie, a w powietrzu zatańczyły motyle. Na niebie rozbłysło tęczowe światło, a mieszkańcy doliny – leśne skrzaty, krasnale i ptasie rodziny – wybiegli z kryjówek, wiwatując radośnie. Przyjaciele świętowali do późnej nocy – były tańce, śpiewy, a nawet wyścigi na liściach tataraku po srebrnym jeziorze . Każdy chciał choć przez chwilę uściskać dzielnych bohaterów, a wieczorem mieszkańcy doliny zasypiali spokojnie, otuleni opowieścią o czarownicy Agacie i jej dzielnych zwierzęcych przyjaciołach. I tak kończy się nasza bajka, promyczki. Niechaj zawsze pamiętacie: tam, gdzie jest mądrość, odwaga i prawdziwa przyjaźń, nikt nie musi bać się ciemności, bo razem jesteśmy silniejsi niż największe zło . Dobranoc — niech Agata, Amelia, Borys, Klara i Maks strzegą waszych snów, aż do pierwszych promieni słońca.