Dziewczynka z Wioski i Złośliwy Goblin: Niesamowite Przygody w Magicznym Lesie

Dawno, dawno temu, w urokliwej wiosce ukrytej pod rozłożystymi lipami i starymi dębami, mieszkała dziewczynka o imieniu Zosia.
na rysunku: Indyk Zosia miała złociste włosy jak zboże latem i niebieskie oczy pełne ciekawości. Każdego wieczoru wsłuchiwała się w opowieści snute przez babcię przy kominku, w których magiczny las za wioską tętnił niezwykłym życiem i niespodziankami. Cały las zdawał się być zaczarowany.
na rysunku: Orzeł Jeśli tylko w samo południe usiadło się nieruchomo na kamieniu przy strumieniu, słychać było echa szepty elfów, a z drzew spoglądały ptaki o różnokolorowych piórach, gniazdujące obok czujnych wiewiórek i śmigających jaszczurek. Często w opowieściach pojawiał się ogromny słoń z mądrymi oczami, radosny pies z czarną łatką na ogonie, przenikliwy orzeł i dumny, barwny indyk o ogonie, który mienił się niczym tęcza. Pewnego ranka Zosia obudziła się z duszą pełną nadziei na nową przygodę.
na rysunku: Słoń Założyła lnianą sukienkę i zabrała ze sobą woreczek z miodowymi ciasteczkami, które piekła z mamą. Wyruszyła w stronę lasu, gdzie mgła leniwie unosiła się nad ziemią, a promienie słońca igrały na liściach. Kiedy słońce wstało wyżej, Zosia poczuła, że las zaprasza ją do środka.
na rysunku: Las Nagle, zza gęstych paproci, rozległy się żałosne pochlipywania. Ostrożnie podeszła bliżej, a wtedy zobaczyła małe, zielone stworzonko z za wielkimi uszami i nosem jak orzeszek. To był goblin – nie taki straszny i groźny, jakiego się spodziewała, lecz zwyczajnie nieszczęśliwy.
na rysunku: Pies – Czego płaczesz, zielonoskóry przyjacielu? – zapytała łagodnie. – Ach, zgubiłem moją magiczną różdżkę..
na rysunku: Las . – wychlipał goblin. – Bez niej nie znajdę drogi do mojego domu.
na rysunku: Goblin A ja.. . ja tylko chciałem zrobić trochę psikusów w lesie, nikomu nie wyrządziłbym krzywdy, przysięgam! Zosia wzięła głęboki oddech. Znała opowieści o goblinach-psotnikach, ale ten wydawał się raczej zagubiony niż złośliwy. Postanowiła mu pomóc . – Las jest domem dla wszystkich – powiedziała pogodnie – a w domu trzeba sobie pomagać. Chodź, poprosimy naszych leśnych przyjaciół o wsparcie. Najpierw poszli do wielkiego słonia Bazylego, który był znany z mądrości i dobroci . Bazyli miał długie, srebrzyste kły i chodził powoli, jakby każdą łapę stawiał w rytm pradawnej melodii. – Witajcie, mali poszukiwacze – powiedział głębokim głosem. – Jeśli różdżka jest gdzieś w moim lesie, to najlepszym tropicielem będzie Puszek, pies o nosie czułym jak wiosenny deszcz . Zosia, Bazyli i goblin przeszli przez kwiecistą polanę, aż spotkali Puszka. Pies merdał ogonem z takim entuzjazmem, że wyglądał, jakby zaraz miał wystartować niczym rakieta. Po krótkim niuchaniu powietrza, wskazał ścieżkę wijącą się w głąb lasu . Wędrując za Puszkiem, spotkali orła o imieniu Iwo, szybującego wśród białych chmur. Iwo opowiedział, że z góry widział, jak coś błysnęło na szczycie starej, porośniętej mchem skały. – Tam właśnie udał się Indyk Teofil . Jest uparty i trochę zazdrosny o cudze piękności – dodał orzeł. By wspiąć się na skałę, wszyscy musieli działać razem: Bazyli ostrożnie podniósł Zosię i goblina na swoim grzbiecie, Puszek pilnował, by po drodze nikt nie pobłądził, Iwo nadlatywał z góry, podając wskazówki, a goblin starał się nie potknąć o własne nóżki. Na szczycie skały czekał Indyk Teofil z rozpostartym ogonem jak wachlarz . – Nie oddam tej różdżki! – zagdakał władczo. – Pragnę poczuć moc! Chcę, żeby wszyscy liczyli się ze mną! Zosia zatrzymała się tuż przed ptakiem i spojrzała mu głęboko w oczy. – Teofilu, moc, którą niesie różdżka, to tylko złuda . Prawdziwa siła tkwi w twoim sercu i w tym, jak potrafisz łączyć przyjaciół, a nie dzielić ich między sobą. Zobacz, jak wspólnie pokonaliśmy trudności! Indyk zamyślił się, jego ogon zadrżał niepewnie, aż wreszcie z dumą, lecz i ulgą oddał goblinowi różdżkę. „Przyjaźń to magia największa” – powtórzył cicho . Zosia, goblin i zwierzęta zatańczyli razem wśród mchów i paproci, ciesząc się ze wspólnego zwycięstwa. Goblin przyrzekł, że nie będzie już nigdy więcej psotliwy, a za to będzie pomagać leśnym zwierzętom. Bazyli obiecał organizować coroczne leśne uczty pojednania, Puszek został najlepszym stróżem w okolicy, Iwo zaś pilnował wszystkiego z nieba, a Indyk Teofil przyrzekł być przewodnikiem dla zagubionych . Zosia wróciła do wioski z goblinem i całą gromadą zwierząt. Mieszkańcy słuchali opowieści i długo wspominali dzień, w którym dziecięca odwaga i magia przyjaźni ocaliły las. Od tamtej pory Zosia zyskała miano Opiekunki Leśnego Kręgu . A jej imię przekazywano w bajkach, by przypominać, że prawdziwe cuda rodzą się tam, gdzie spotykają się serca otwarte na innych. I tak kończy się ta opowieść, moje kochanie. Zosia śniła później o nowych przygodach, a magiczny las już zawsze żył w zgodzie z wioską . Teraz czas zamknąć oczka i posłuchać, jak wiatr szepcze kolejną bajkę, pamiętając, że odwaga i dobro otwierają każde drzwi. Dobranoc, słodkich snów!