Dawno, dawno temu, pośród szumiących liści i pachnących kwiatów, gdzie poranne mgły plątały się wokół pajęczyn, mieszkała wróżka imieniem Amelka. Choć wszyscy mówili na nią Królewna, nie była zwyczajną królewną z zamku i złotej karocy — lecz dobrą, mądrą i piękną czarodziejką, która opiekowała się całą dżunglą.
na rysunku: Foka
Amelka miała włosy koloru świeżego miodu i oczy tak błękitne jak letnie niebo po deszczu. Zawsze uśmiechnięta i troskliwa, potrafiła uleczyć złamaną gałązkę, przegonić burzę i sprawić, by nawet najbardziej nieśmiała jaszczurka napełniała się odwagą. Jej najlepszymi przyjaciółmi byli: Luna – zalotna krowa o aksamitnych oczach, Puszek – wesoły borsuk z łatką na nosie, Chmurka – najmądrzejsza owca w dżungli, Tuptuś – sprytny królik, Skramek – niezmordowana wiewiórka, Fika – ciekawska wydra, oraz Burza – wierny, złocisty pies z sercem wielkim jak cała pełnia księżyca.
na rysunku: Owca
Nie wszystko jednak było piękne w zaczarowanym lesie. Główna bohaterka miała bowiem przeciwniczkę – złą czarownicę Morgianę. Jej serce dawno już pokryło się lodem, a dusza stała się ciężka od zazdrości o urodę, dobroć i magiczne moce Amelki.
na rysunku: Krowa
Gdy tylko zapadła noc, Morgiana siadała na swoim sękatym kiju i obmyślała podstępne plany. Pewnego dnia postanowiła zniszczyć dżunglę i zdobyć władzę nad zwierzętami oraz magią, którą tak bardzo podziwiała w Amelce.
Gdy tylko pierwsze cienie padły pod drzewami, a wiatr zaniósł ponury krzyk czarownicy, Amelka zwołała swoich przyjaciół na naradę pod ogromnym, prastarym baobabem.
na rysunku: Wiewiórka
Słońce odbijało się w złocistych liściach, a zwierzęta z trwogą słuchały planu walki. Chmurka, żując źdźbło trawy, zamyśliła się, aż w końcu rzekła: – „Musimy działać razem, każda z nas ma ukryte moce!”
Zapadła więc decyzja:
- Luna, w magicznej chwili, przeobraziła się w potężnego byka, z rogami tak świetlistymi, że aż rozpraszały ciemność.
- Chmurka rozwinęła swoje futro, które rozjarzyło się jak płonący ogień, tworząc nieprzebytą barierę, przez którą zło nie mogło się przedostać.
na rysunku: Królik
- Tuptuś i Skramek, zwinni niczym błyskawice, wskoczyli w krzaki, by zorganizować zasadzkę.
- Wydra Fika i borsuk Puszek, z pomocą swoich mądrych łapek, wykopały ukryty rów, by odciąć Morgianie drogę odwrotu.
- Burza, pies, biegał wkoło i szczekał tak donośnie, że nawet nietoperze pochowały się w koronie drzew.
na rysunku: Jeleń
Czarownica, sądząc, że dzikie istoty jej się przestraszą, napotkała na coś zupełnie innego: spotkała się z odwagą i przyjaźnią. Kiedy spróbowała rzucić zaklęcie, Luna wystrzeliła w jej stronę oślepiający blask. Morgiana uciekła, lecz wpadła prosto do wykopanego przez Puszka i Fikę rowu.
na rysunku: Borsuk
Tam Tuptuś i Skramek zarzucili na nią sieć z pajęczej nici i leśnych winorośli.
Chmurka, otoczona ognistą aurą, stanęła nad czarownicą i rzekła głosem pewnym:
– Złość i zazdrość nigdy nie zwyciężą tam, gdzie rządzi przyjaźń i serce!
Wściekła czarownica próbowała się wyplątać, lecz przyjaciele stali zjednoczeni, a Amelka zaśpiewała pieśń miłości i przebaczenia. Ku zdziwieniu wszystkich, zły czar Morgiany ulotnił się jak mgła o poranku, a serce czarownicy zmiękło.
na rysunku: Pies
Wtedy Królewna uśmiechnęła się łagodnie i powiedziała:
– Każdy, nawet najbardziej zagubiony, może odnaleźć dobro, jeśli znajdzie przyjaciół.
Morgiana, wzruszona, wylała łzę — pierwszą łzę dobra. Królewna i przyjaciele pomogli jej wyjść z pułapki, a dżungla rozbłysła światłem radości i nadziei.
na rysunku: Zła Czarownica
Od tej pory wszyscy mieszkańcy dżungli, także Morgiana, żyli we wzajemnej przyjaźni i trosce, a Królewna-Amelka stała się bohaterką nie tylko zwierząt, lecz i całej krainy. Las nigdy nie był już zwykłą dżunglą – stał się magicznym miejscem, do którego odważni podróżnicy poszukujący przyjaźni przychodzili, by usłyszeć tę opowieść.
A morał tej bajki, kochanie, zapamiętaj dobrze: nawet najbardziej niepozorne stworzenie potrafi dokonać wielkich rzeczy, jeśli działa razem z innymi i wypełnia serce dobrocią oraz odwagą .
