Księżniczka Zuzia i Olbrzymia Ośmiornica: Przygoda w Górach, nad Jeziorem i Królestwem Zwierząt

Dawno, dawno temu, za siedmioma wzgórzami, w sercu zielonego, tętniącego życiem królestwa, mieszkała księżniczka imieniem Zuzia.
na rysunku: Jezioro Jej włosy połyskiwały złotem jak dojrzałe kłosy pszenicy, a dobry uśmiech rozświetlał twarz nawet w najpochmurniejsze dni. Zuzia była szczera, odważna i miała niezwykły dar zjednywania wszystkich wokół siebie – od najmniejszych wróbelków po największe słonie. Tego dnia słońce unosiło się wysoko na lazurowym niebie, a wiatr pachniał słodko kwitnącymi lipami.
na rysunku: Jeż Księżniczka postanowiła udać się na długi spacer, chcąc usłyszeć, jak bije serce jej ukochanego królestwa. Wędrowała przez ukwiecone łąki, gdzie motyle tańczyły z wiatrem, i przez ciche zagajniki, pełne zapachu mchu i świergotu ptaków. Po drodze spotkała dzieci, które poprosiły ją o nową bajkę.
na rysunku: Góra Obiecała im wrócić, ale najpierw chciała sprawdzić, czy wszyscy mieszkańcy są szczęśliwi. Idąc w stronę stawu, usłyszała z oddali niecodzienne zamieszanie. W trawie, pod rozłożystym dębem, zebrała się grupa zwierząt: wysoka i poważna żyrafa Matylda, energiczny jeżyk Franio, stateczny koń Bruno oraz mądry, doświadczony słoń Eugeniusz.
na rysunku: Olbrzymi Kalmar Ich oczy były wielkie, a pyszczki pełne troski. – Och, księżniczko Zuziu, czy możesz nam pomóc? – zaryczał Eugeniusz, trąbiąc donośnie. Zuzia usiadła obok nich na zielonej trawie.
na rysunku: Koń – Oczywiście, moi drodzy przyjaciele. Co się stało, że jesteście tacy zaniepokojeni? Matylda nachyliła swoją długą szyję: – W nasze spokojne strony przybyła straszliwa ośmiornica, Olbrzym! Jest wielka jak skała, czarna jak noc bez gwiazd. Porywa nasze rodziny i ukrywa je w straszliwej, ciemnej jaskini wysoko w Górach Grozy, nieopodal tajemniczego Jeziora Lazurowego.
na rysunku: Żyrafa Jeżyk Franio dodał drżącym głosem: – Zła ośmiornica zmusza ich do ciężkiej pracy. Snuje śliskie plany, a nikt nie wie, co kryje się w jej podwodnych laboratoriach. Wszyscy jesteśmy przerażeni.
na rysunku: Słoń W sercu Zuzi zapłonął ogień odwagi. – Obiecuję wam, że razem odnajdziemy waszych bliskich i uwolnimy ich spod władzy Olbrzyma. Ale będziemy musieli działać wspólnie i roztropnie! Przyjaciele, pełni świeżej nadziei, wyruszyli w górskie ostępy . Przedzierali się przez najdziksze knieje, gdzie świerki szeptały odwieczne tajemnice. Nad głowami roztaczało się niebo upstrzone chmurami kształtem przypominającymi łodzie. Wędrowali przez doliny, w których szemrały potoki, chłodne i czyste, i widzieli wodospady, spadające z hukiem z wysokich klifów, mieniące się w słońcu jak tęczowe wstęgi . Po drodze spotykali innych mieszkańców królestwa. Przystojny bóbr Cyprian ofiarował im świeżo zrobione mosty i kłody. Skromny szczurek Lucjan przyniósł mapy podziemnych tuneli, a sowa Matylda opisywała rozległą dolinę i groźne szczyty . Im bliżej byli Jeziora Lazurowego, tym bardziej kraina traciła blask. Wszystko wydawało się cichsze i bardziej ponure, a rześki wiaterek chłostał policzki. Kiedy dotarli na brzeg jeziora, ich oczom ukazała się ogromna jaskinia, przyczajona u stóp olbrzymiej, czarnej góry . Strażniczka jaskini – sama zła ośmiornica Olbrzym – odpoczywała, wijąc się leniwie swoimi potężnymi, lśniącymi mackami. Przyjaciele schowali się za trzcinami i zaczęli naradzać. Burza mózgów trwała długo . Każdy chciał pomóc: bóbr Cyprian wiedział, jak splatać tratwy, koń Bruno był mistrzem sztuki szybkiego galopowania, a słoń Eugeniusz miał siłę nie do pokonania. Nagle żyrafa Matylda przemówiła z rozmarzeniem: – Jeśli zbudujemy ogromną tratwę i popłyniemy nocą, przechytrzymy Olbrzyma. Może mu się wydawać, że jesteśmy tylko cieniami na wodzie… I tak się stało . Cała drużyna – zdeterminowana i pełna nadziei – rozpoczęła budowę wielkiej tratwy z kłód, gałęzi, sitowia i liści lilii. Bóbr, szczur i koń spleceniem kształtów budowali silny pokład. Żyrafa podawała gałęzie z wysokich drzew . Słoń Eugeniusz uklepywał i wzmacniał całość, a jeż Franio sprawdzał, czy wszystko jest stabilne. Gdy księżyc odbił się w srebrzystych falach, przyjaciele wsiedli na tratwę i popłynęli powoli przez jezioro. Cisza wisiała w powietrzu, przerywana tylko pluskiem wioseł i skrzypieniem kłód . Gdy dotarli pod jaskinię, ośmiornica nadal spała, wydając głębokie bulgotanie przez mackowate usta. Teraz nadszedł czas odwagi. Zuzia, mając serce pełne wiary w przyjaciół, zaczęła śpiewać . Jej głos był piękny i łagodny, niczym wiosenny wiatr. Melodia wirowała nad taflą jeziora, niosąc ukojenie i magię. Ośmiornica, oczarowana śpiewem, podniosła powoli swoje głowy, zapominając na moment o złych zamiarach . W tej chwili słoń Eugeniusz ruszył naprzód i złapał największą mackę Olbrzyma. Koń Bruno pomknął wokół przeciwnika, oszałamiając go sprytnymi unikami. Żyrafa Matylda złapała długą szyją klucz do podwodnej celi . Jeż Franio, zwinny i drobny, zakradł się pod macki i podziękował kolcami Olbrzymowi za jego złośliwość, przebijając gumową skórę. Ośmiornica Olbrzym, zaskoczona sprytem i jednością przyjaciół, odpuściła. Z jej mackowych objęć wypłynęły zmęczone, ale uśmiechnięte zwierzęta – rodziny i przyjaciele wszystkich obecnych . W jaskini rozległ się śmiech uwolnionych. Przyjaciele przytulali się, śpiewali i tańczyli, ciesząc się wolnością. Zuzia spojrzała ośmiornicy prosto w oczy: – Prawdziwa siła tkwi w jedności i dobroci, nie w strachu i przemocy . Olbrzym zrozumiała swój błąd. Obiecała zmienić się na lepsze i pomagać innym. Od tej pory przyjaźń, odwaga i współpraca panowały w całym królestwie . Gdy nasi bohaterowie wrócili do zamku – tym razem w towarzystwie uratowanych rodzin i nawet Olbrzyma, który postanowił się poprawić – dzieci wysłuchały bajki do końca z biiiiitymi serduszkami. Rodzice dziękowali księżniczce za odwagę, a cała opowieść stała się legendą przekazywaną z pokolenia na pokolenie. Tak oto księżniczka Zuzia i jej dzielni przyjaciele na zawsze pozostali wzorem i otuchą dla wszystkich mieszkańców magicznego królestwa . A pod rozgwieżdżonym niebem królestwo rozbrzmiewało śmiechem, szczęściem i melodią mądrości bijącej z serca. I pamiętaj, moja wnuczko: dobro, przyjaźń i odwaga zwyciężają nawet najstraszliwsze macki zła…