Dawno, dawno temu – lecz nie tak całkiem dawno, by nikt już nie pamiętał, bo wystarczy zamknąć oczy, by tam się dostać – za dalekimi górami i mrocznymi lasami, była kraina niezwykła.
na rysunku: Cyklop
Na jej południowych krańcach rzeka o błękitnych wodach wiła się leniwie, aż nagle zanikała wśród szerokiej, mroźnej tundry, gdzie wiatr śpiewał swoje pieśni od wschodu do zachodu słońca. W samym sercu tej krainy mieszkała maleńka wróżka o imieniu Zuzia. Miała skrzydełka jak płatki stokrotek i błyszczące oczy, w których widniała cała dobroć tego świata.
na rysunku: Borsuk
Zuzia była znana wszystkim zwierzętom – nie tylko przez swą magię, ale też przez czyste serce. To ona godziła niesforne króliczki z jeżami, naprawiała dziuple dzięciołom i uczyła zwierzęta, jak troszczyć się o las. Jednak największym marzeniem Zuzi było, by wszystkie stworzenia żyły w zgodzie i harmonii, bo wierzyła, że tylko wtedy jej magiczna kraina naprawdę zakwitnie.
na rysunku: Tundra
Pewnego ranka, gdy rosa jeszcze skrzyła się na źdźbłach trawy, a słońce leniwie wspinało się na niebo, Zuzia postanowiła wybrać się na spacer wzdłuż rzeki. Szelest liści i śpiew ptaków zwiastowały zwykły, spokojny dzień. Nagle jednak do jej uszu dobiegło stłumione pohukiwanie, a ziemia zadrżała lekko pod jej stopami.
na rysunku: Szop pracz
Zza jednej z wierzb wyłoniła się olbrzymia sylwetka Cyklopa – pokracznego stwora z jednym, wielkim okiem pośrodku czoła. Cyklop, o imieniu Igor, był znany jako złośliwiec i samotnik. Szeptano, że mieszka gdzieś w północnych górach i nie dba o niczyje uczucia, a jego stopy pozostawiają głębokie ślady w darni.
na rysunku: Indyk
Igor właśnie próbował zburzyć norę Bartka borsuka, przewracając ogromny kamień na ścianę leśnego domku. Bartek borsuk ukrył się w norce, trzęsąc się ze strachu. Zuzia nie zawahała się ani chwili – przefrunęła nad olbrzymią stopą Cyklopa i zatrzymała się tuż przed jego okiem, rozświetlona jak płomień świecy.
na rysunku: Rzeka
– Cyklopie, proszę! – zawołała głośno. – Zatrzymaj się!
Igor zamrugał zdziwiony. Jeszcze nikt tak odważnie z nim nie rozmawiał.
na rysunku: Żyrafa
– To tylko marna nora.. . – burknął, ale jego głos zdradzał niepewność.
– Dla ciebie może tak – odpowiedziała spokojnie Zuzia – ale dla Bartka to cały świat. Każdy zasługuje na bezpieczne miejsce – i Ty również! Ale jeśli zniszczysz czyjś dom, zostaniesz sam .
Wielkie oko Cyklopa pociemniało, a potem zapłonęła w nim iskierka zadumy. Igor nie był zły z natury – po prostu nie rozumiał jeszcze, jak ważna jest dobroć. Po chwili opuścił kamień i zrezygnowany przysiadł na głazie .
– Może masz rację – mruknął. – Ale jestem samotny. Nie znam się na przyjaźni i nie umiem żyć jak wy, zwierzęta . Nikt mnie nigdy niczego nie nauczył.
Zuzia poczuła wielkie współczucie. Zamiast złości, postanowiła Cyklopa czymś dobrym zaskoczyć .
– A jeśli dasz sobie szansę, obiecuję, że razem z moimi przyjaciółmi nauczymy cię wszystkiego, co trzeba, by czuć się tutaj jak w domu – powiedziała, patrząc prosto w oko giganta.
Igor po raz pierwszy w życiu usłyszał taką propozycję. Serce, do tej pory twarde jak kamień, zadrżało nieśmiało .
– Zgoda – rzekł. – Obiecuję, że się postaram.
Tak zaczęła się niecodzienna przygoda Cyklopa w świecie małych zwierząt . Bartek borsuk, początkowo nieufny, nauczył Igora przekopywać ziemię, by znajdować najsmaczniejsze korzenie i grzyby – a przy okazji kilka razy schował mu się pod ziemię na żarty, co rozśmieszyło nawet poważnego Cyklopa.
Rysio szop pracz, sprytny łobuziak, pokazał mu, jak zbierać owoce, łupać orzechy i chować je na zimę. Organizowali konkursy w zwinności, w których Igor – choć ociężały – stopniowo nabierał wprawy .
Turek indyk, niezwykle gadatliwy ptak z najbarwniejszym ogonem w całym lesie, uczył Cyklopa rozumienia leśnych piosenek, dźwięków i sygnałów. Inscenizowali rozmowy, podczas których Igor ćwiczył swoje nowo nabyte umiejętności: czasem głosem naśladował sowę, a czasem śmiech sarenek.
Żaneta żyrafa przywędrowała znad rzeki, wysoko unosząc głowę nad wierzchołkami drzew . Pokazała Cyklopowi, jak dbać o zieleń, podlewać delikatne pędy i sadzić nowe drzewa. Igor, mimo swojej siły, stał się wyjątkowo delikatny dla roślin, ucząc się ostrożności.
Z każdym dniem Cyklop zmieniał się na oczach wszystkich . Tam, gdzie wcześniej były łzy i strach, pojawiły się śmiech i radość. Igor poznał, jak piękne jest życie wśród innych, i sam zaczął pomagać. Budował mostki z bali, usuwał przewrócone pnie i zawoził małe zajączki na swoich ramionach – wszyscy go pokochali .
Jednak pewnego wieczora nad tundrą zawisły czarne chmury. Z gęstego lasu nadciągnęła banda zgorzkniałych stworów – zamglone wilki, trujące ropuchy, lisy o błyszczących oczach – które postanowiły zniszczyć krainę zwierząt. Miały własny, mroczny cel – zapanować nad całą okolicą i zapędzić zwierzęta w strach .
Igor, widząc niebezpieczeństwo, zapomniał o dawnych urazach. Zebrał odważnych przyjaciół. Bartek borsuk i inni kopali tunelami ścieżki ucieczki pod ziemią . Rysio szop pracz przygotował sprytne pułapki na mrocznych napastników. Turk indyk rozesłał wieści daleko i szeroko, a kiedy przyszło co do czego, zwierzęta wspólnie wydały przerażający dźwięk, który przeraził złe stworzenia. Żaneta żyrafa, najsilniejsza i najwyższa, przewodziła przez rzekę tym, którzy musieli uciekać .
Walka była długa i ciężka, ale dzięki przyjaźni i współpracy, leśna drużyna pokonała napastników. Złe stwory zniknęły w oddali, rozproszone dobrocią i odwagą.
Po zwycięstwie cała kraina pogrążyła się w radosnym świętowaniu . Zuzia rozświetliła polanę magicznym światłem, a zwierzęta rozłożyły pachnący leśny stół pełen pysznych przysmaków – jagód, orzechów, miodu i soczystych owoców. Na scenę wskoczył Turek i zaintonował pieśń przyjaźni, a Igor pierwszy raz zatańczył, unosząc w górę Bartka, który śmiał się, aż łzy leciały mu z oczu.
Igor, już nie samotny i nie zły, podziękował Zuzi:
– Dzięki Tobie wiem już, co to dom i przyjaciele . Obiecuję, że będę strzec tej krainy i pomagać każdemu, kto potrzebuje wsparcia.
Wszyscy otoczyli Cyklopa i Zuzia wiedziała, że już nikt nie będzie samotny ani smutny. Tak oto, dzięki magicznej wróżce i sile przyjaźni, zwierzęta i nawet dawny złoczyńca znaleźli swoje miejsce na ziemi .
A jeśli kiedyś nadepniesz w lesie na wielki, miękki ślad, kto wie? Może Igor wciąż tam mieszka, śmiejąc się z Bartkiem i Zuzką, patrząc, jak ich kraina żyje w zgodzie i pokoju.
Koniec.
