Rycerz, Zły Olbrzym i Zwierzęta Magicznej Góry

Dawno, dawno temu, za siedmioma wzgórzami, w miejscu, gdzie rosa pachniała jak kwiaty leśne, a gwiazdy co noc mrugały do ludzi ze swej niebiańskiej przystani, istniała kraina zwana Lśniącą Doliną.
na rysunku: Oaza Mieszkańcy tej krainy wierzyli, że w każdej źdźble trawy mieszka cząsteczka magii, a w każdym podmuchu wiatru śpiewają duchy starych bajek. W Lśniącej Dolinie żył młody rycerz o sercu czystym jak górski potok – Maksymilian. Chłopak o kasztanowych włosach i oczach błękitnych jak niebo po burzy, słynął nie tylko z odwagi, ale i wyjątkowej dobroci.
na rysunku: Jastrząb Pomagał starszym, ratował ptaki ze szponów drapieżników, a dzieci kołysał do snu swymi opowieściami o smokach i czarach. Niejedno zwierzę przychodziło do jego chaty, bo Maksymilian rozumiał mowę leśnych istot lepiej niż wielu ludzi. Lecz w cieniu gór czaiło się wielkie zło.
na rysunku: Pies Na najwyższym szczycie Magicznej Góry żył olbrzym Gargamel. Jego oczy płonęły purpurowym blaskiem, a głos drżał niczym grzmot. Podczas burz Gargamel stąpał po szczycie swej góry i śmiał się szyderczo, aż echa tego śmiechu płoszyły jelenie w dolinie.
na rysunku: Kret Olbrzym był zazdrosny o dobre serce Maksymiliana, bo nie doświadczył nigdy życzliwości – jego serce otoczone było lodową skorupą samotności. Pewnej burzowej nocy, kiedy pioruny oświetlały niebo, Gargamel zakradł się do zamku króla i wykradł stamtąd magiczną koronę, królewską potęgę zamkniętą w szlachetnych kamieniach.