Syrena Mela, Wiedźma i przyjaciele z Magicznego Lasu

Dawno, dawno temu, gdy jeszcze na świecie istniały miejsca, w których rodziła się prawdziwa magia, a gwiazdy tańczyły na niebie do samego rana, żyła sobie syrena o imieniu Mela.
na rysunku: Mrówka Ach, cóż to była za syrena! Jej długie włosy lśniły srebrzystym blaskiem księżyca, a oczy miała błękitne jak największe głębiny oceanu. Mela lubiła pływać w krystalicznym, chłodnym morzu, gdzie muszle śpiewały delikatne pieśni, a wodorosty tańczyły na wietrze. Jednak najbardziej na świecie kochała odkrywać nowe miejsca, szukać przygód i rozmawiać z przyjaciółmi.
na rysunku: Zła Czarownica Niedaleko brzegu, tuż przy wysokim, pokrytym smukłymi sosnami klifie, zaczynał się Magiczny Las. To nie był zwykły las. Tu wszystko było możliwe! Drzewa szeptały sobie sekrety, strumień śmiał się, kiedy ktoś próbował przejść po kładce, a słońce codziennie malowało wśród liści tysiące złotych kropek.
na rysunku: Jeleń W Magicznym Lesie żyły rozmaite zwierzęta: poważna sarna, którą wszyscy nazywali Sarenką, bo choć była już dorosła, zawsze zachowywała się z figlarną gracją; drobniutka mrówka Antek, który miał zawsze pod pachą jakiś ważny listek do przeniesienia; Burek – wesoły, kudłaty pies o wiecznie merdającym ogonie, znany z żartów i opowieści, które każdemu poprawiały humor; oraz Rudolf, majestatyczny renifer z wieńcami rogów ozdobionymi dzwoneczkami, od których niosły się dźwięki jak z czarodziejskiej kołysanki. Było tam oczywiście jeszcze wiele innych niezwykłych stworzeń, ale to właśnie ta piątka często trzymała się razem. Pewnego letniego poranka, gdy świat budził się do życia w świetle różowego słońca, Mela wynurzyła się z wody, opierając się na wilgotnych kamieniach u podnóża klifu.
na rysunku: Klif Miała dzisiaj szczególną ochotę odwiedzić przyjaciół w lesie. Sięgnęła do kieszonki swojej muszlowej torebki po maleńki, opalizujący naszyjnik, który podarowała jej mama. Kiedy syrena założyła go na szyję i na chwilę zamknęła oczy, jej połyskujący ogon zamienił się w zgrabne ludzkie nogi.
na rysunku: Las Z radosnym śmiechem pobiegła w stronę lasu, zostawiając za sobą ślady stóp na srebrzystym piasku. Na leśnej polanie spotkała Burka. Pies jak zwykle kręcił się, szczekał na wszystko i wszystkim machał ogonem.
na rysunku: Pies Ich spotkanie było jak powitanie dawnych przyjaciół po długiej rozłące. Razem szli w głąb lasu, a promienie słońca bawiły się w ich włosach i sierści. Pod wielkim, starym dębem mrówka Antek walczyła z ogromnym liściem dębu.
na rysunku: Renifer Sapał i stękał, próbując przemieścić go pod swoje mrowisko. Mela pochyliła się i z pomocą Burka lekko podnieśli liścia, aż Antek mógł szczęśliwie dokończyć swoje zadanie. Uradowany mrówczek dołączył do przyjaciół, opowiadając im o ostatnim wielkim deszczu, który zamienił mrowisko w statek piratów . Im głębiej szli w las, tym robiło się tajemniczej. Powietrze było nasycone zapachem kwiatów, a na każdym kroku można było dostrzec pulchne, przysadziste króliki, liski z puszystymi ogonami albo śpiące jeże. W pewnej chwili zza kępy paproci wyłonił się Rudolf . Jego poroże wyjątkowo połyskiwało w blasku słońca, a spojrzenie było bystre. – Witajcie, mali odkrywcy – powiedział głębokim, łagodnym głosem. – Mam dla was coś ważnego do przekazania . Przyjaciele uwagę wytężyli po uszy, a Rudolf opowiedział im starą legendę o Złej Wiedźmie, która zamieszkała w głębokim mroku lasu. To ona rzuciła ponurą klątwę na las: zwierzęta nie mogły go opuszczać, a codziennie musiały przynosić wiedźmie część swoich zapasów. Las, choć piękny, w cieniu tej klątwy był pełen zmartwień . Mela poczuła, jak serce jej mocniej bije. "Nie pozwolę, by moim przyjaciołom działo się coś złego!" – pomyślała. Zwołali naradę pod największym dębem w lesie, gdzie spotkała ich Sarenka, szybka i rezolutna, z błyszczącym noskiem . Sarenka znała każdą ścieżynę i każdą tajemnicę lasu jak własne podkopy. – Znam małe, ukryte przejście, które prowadzi do chaty Wiedźmy – szepnęła. – Ale będziecie potrzebować odwagi i trochę sprytu . I tak, otoczeni świeżą rosą, przyjaciele ruszyli za Sarenką. Przeszli przez tunel ukryty wśród korzeni i przedostali się pod niewielką, krzywą chatę otoczoną kłębiącymi się bluszczami. Z komina unosił się zielonkawy dym, a za okienkiem migotało światło świec . W powietrzu czuć było zapach czegoś bardzo, bardzo starego… Wiedźma siedziała przy wielkim kotle i szeptała niezrozumiałe słowa. Miała krzywe okulary, kreśląc nimi dziwne znaki w powietrzu, i kapelusz większy niż sam dzbanek herbaty. Wyglądała groźnie, ale też trochę… smutno . Mela odważyła się wejść pierwsza. Głęboko zaczerpnęła powietrza i zaśpiewała pieśń, która przypominała śpiew fal, szum wiatru i szept liści. Melodia była tak piękna, że Wiedźma aż przestała mieszać w kotle, zapatrzyła się w syrenę . Jej złość wolniutko znikała, ustępując miejsca wzruszeniu. W tym czasie Antek i jego cała rodzina mrówek wspólnie zbudowali sprytne pułapki z leśnych lian, liści, i przemyślnych tuneli. Sarenka migusiem obiegła chatę, nadając sygnały zajączkom i jeżom, by w razie czego byli gotowi do pomocy . Kiedy Wiedźma zatraciła się w śpiewie, wpadła w mrówkową pułapkę. Zaskoczona, próbowała się wydostać, ale nie mogła ruszać się ani na krok. – Dlaczego jesteś taka smutna, czemu krzywdzisz las? – spytała ją łagodnie Mela . Wiedźma spojrzała ze łzami w oczach. – Jestem samotna – wyszeptała – a kiedy jesteś sam przez długi czas, łatwo zapomnieć, jak to jest być dobrym. Rudolf delikatnie odczarował klątwę specjalnym zaklęciem, które znały tylko najstarsze renifery . Burek i Sarenka natychmiast pognały roznieść po lesie wieść o wolności. A Wiedźma… Wiedźma zrozumiała, czym jest prawdziwa przyjaźń. Przyjaciele odczarowali ją z samotności – zaprosili na leśne przyjęcie, gdzie wszyscy razem tańczyli pod gołym niebem . Z kufrów wyciągnięto wstążki, z leśnych jagód upieczono pachnące ciasto, a pod dębem śpiewano pieśni aż do rana. Od tego dnia Zła Wiedźma stała się Dobrą Czarodziejką, opiekującą się wszystkimi, którzy potrzebowali pomocy. A Mela, Burek, Antek, Sarenka i Rudolf – już zawsze, bez względu na pogodę, dzień czy noc – spotykali się w lesie na rozmowy, zabawy i wspólne przygody . Bo najważniejsze są przyjaźń, odwaga i dobroć – to one przeganiają nawet największe czary. No i cóż, moje kochanie – gdy zamkniesz oczka i zanurzysz się w sen, pamiętaj, że prawdziwa magia mieszka w sercu. Dobranoc, niech piękne sny ukołysają cię do snu ...