Dawno, dawno temu, kiedy świat był jeszcze pełen cudów i nikomu nawet nie śniły się te wszystkie nowoczesne wynalazki, znajdowała się kraina, o której szeptały fale i szumiały drzewa – Kraina Szeptów i Cudów.
na rysunku: Zła Czarownica
Tam, gdzie błękitny ocean stykał się z majestatycznym, urwistym klifem, a gęsty, magiczny las rozciągał się aż po horyzont, mieszkała syrena o imieniu Mela.
Mela nie była zwyczajną syreną. Miała długie, skrzące się w słońcu włosy, tak lśniące, że wydawały się utkane z pereł i morskiej piany.
na rysunku: Las
Jej łuski, mieniące się kolorami tęczy, mieniły się nawet w pochmurne dni, a jej głos mógł oczarować największego smutasa. Każdego ranka przyglądała się, jak mgły snują się nad lasem, a wieczorami śpiewała oceanowi kołysanki, które odbijały się echem po całej krainie.
W głębokim, czarującym lesie mieszkały istoty niezwykłe – sarna o imieniu Sarenka, która tańczyła lekkimi susami między drzewami, mrówka Antek, najmądrzejszy inżynier wśród mrówek, wesoły pies Burek oraz dostojny renifer Rudolf, który słynął z opowieści o pradawnych czasach.
na rysunku: Pies
Zwierzęta te potrafiły rozmawiać jak ludzie, pomagały sobie w codziennych zmaganiach i dbały o swój las tak, jakby był ich własnym domem.
Pewnego poranka, gdy słońce jeszcze nieśmiało zaglądało przez korony drzew, Mela poczuła dziwne mrowienie w swoim sercu. Postanowiła odwiedzić przyjaciół w lesie i zobaczyć, czy wszystko u nich w porządku.
na rysunku: Klif
Zanurzyła się głęboko i zgrabnym ruchem wynurzyła na powierzchnię, a kiedy dotknęła klifu, nałożyła na szyję magiczny naszyjnik od mamy, który pozwolił jej przemienić ogon w zgrabne nogi.
Przeskakując korzenie i zanurzając palce w miękkim mchu, dotarła na polanę, gdzie czekał już Burek – czujny jak zawsze, z błyskiem w oku i wesołymi uszami sterczącymi na baczność. "Mela! Co za niespodzianka! Mam dla ciebie najnowszą historyjkę! Tym razem o tym, jak próbowałem ścigać własny ogon i… no cóż, wpadłem do kałuży!" – zaśmiał się, a jego śmiech rozbrzmiał echem wśród drzew.
na rysunku: Jeleń
Spacerowali we dwoje przez las, aż w pewnej chwili usłyszeli cichutkie jęki. Wśród paproci i kłębów listowia mrówka Antek ciągnęła trzykrotnie większy od siebie liść dębu. "Oj, co za ciężar!" – sapnął Antek, przekładając liść z łapki do łapki.
na rysunku: Renifer
Burek natychmiast zamachał ogonem, Mela podniosła liść delikatnie jak piórko i wspólnie pomogli go zanieść do mrowiska. "Dziękuję wam serdecznie, przyjaciele! Można na was liczyć! Dołączę do was, może będzie jakaś przygoda!" – zachichotał Antek.
Idąc coraz głębiej, spotkali majestatycznego Rudolfa.
na rysunku: Mrówka
Renifer miał w oczach mądrość całej pradawnej puszczy. "Ach, moi mili, znacie już legendę o Złej Wiedźmie, która rzuciła klątwę na nasz las? Przez nią nikt z nas nie może go opuścić, a co dzień musimy oddać jej część naszego jedzenia! Sarenka widziała ją ostatnio, gdy zbierała tajemnicze zioła na południowym bagnie."
Zapadła cisza . Po chwili Sarenka wyłoniła się zza krzewu. Jej oczy odbijały blask księżyca. "Znam ścieżkę do chaty wiedźmy, ale droga nie jest łatwa – pełna splątanych korzeni i niespodziewanych zakrętów ." Przyjaciele spojrzeli na siebie, czując, że tylko razem mogą przeciwstawić się złym czarom.
Leśna wyprawa zaczęła się tuż po zmierzchu. Powietrze gęstniało od zapachu mchów i prastarych paproci . Gałęzie drżały, a w koronie drzew szemrały niewidzialne ptaki. Na każdego z nich czekało wyzwanie. Sarenka prowadziła ich cichutko przez tajne przejścia, Antek ostrzegał przed ukrytymi gniazdami pająków, a Burek wypatrywał niebezpieczeństw .
Wreszcie dotarli na polankę, gdzie wśród pokrzyw i jeżyn stała chata wiedźmy, opleciona bluszczem i ostrymi różami. Z komina unosił się fioletowy dym, a wokół fruwały świetliki, tworząc magiczny wir. Z wnętrza usłyszeli cichy śmiech i szelest tajemniczych eliksirów .
Mela zadrżała, ale w jej oczach pojawiła się odwaga. "To czas na naszą mądrość i spryt!" Wspólnie wymyślili plan: Mela zaśpiewa swoją najpiękniejszą pieśń, która rozproszy czar wiedźmy, a Antek z przyjaciółmi zbuduje pułapkę z pajęczyn i powalonych gałązek. Burek miał pilnować, by nikt nie podszedł zbyt blisko .
Mela wystąpiła na środek i zaczęła śpiewać pieśń, w której opowiedziała o nadziei, tęsknocie i leśnych marzeniach. Długo nie trzeba było czekać – wiedźma wyszła na zewnątrz, zaczarowana dźwiękiem, i… wpadła prosto w zgrabnie zastawioną pułapkę. Krzyknęła zaskoczona, lecz zamiast złości pojawiło się w jej oczach zdumienie .
Wtedy Rudolf odczytał pradawną formułę ze starych tablic leśnych. Klątwa pękła jak bańka mydlana, a ciężar spoczywający na wszystkich zwierzętach prysł. Sarenka odprowadziła je do środka lasu, gdzie czekały już uwolnione sarny, wiewiórki i borsuki . Nawet drzewa zdawały się oddychać z ulgą.
Zła Wiedźma, widząc dzielność i współpracę przyjaciół, popłakała się i przemieniła w dobrą czarodziejkę. Z jej rąk popłynęły kolorowe iskierki, które ozdobiły cały las . "Byłam samotna – szukałam uwagi, ale wy pokazaliście mi wartość prawdziwej współpracy i przyjaźni. Obiecuję, że już nigdy nikogo nie skrzywdzę!"
Od tego dnia Mela, Burek, Antek, Rudolf i Sarenka zostali bohaterami lasu. Rozpoczęły się dni śmiechu, wspólnego świętowania i nauki, a leśni mieszkańcy odkryli, że nawet największe zło można pokonać dobrem i zjednoczeniem sił .
I to już koniec tej czarownej opowieści. Gdy położycie główki na poduszkach, przypomnijcie sobie, że w sercu każdego z nas jest trochę mądrości i magii – i jeśli tylko będziemy dbać o siebie nawzajem, nawet najciemniejszy las rozświetli blask przyjaźni.
Dobranoc, kochana wnuczko… i niech w twoich snach pływają syreny, tańczą sarny i opowiadają bajki też mrówki!
