Wesoła Wróżka i Zły Czarnoksiężnik – Odyseja Przyjaźni

Dawno, dawno temu, w samym środku magicznej krainy, którą promieniowały tęczowe barwy i wszechobecna radość, żyła wróżka o imieniu Lili.
na rysunku: Słoń Jej dom krył się między rozłożystymi liśćmi na największym drzewie lasu. Lili była niepozorną, filigranową istotą o skrzydłach mieniących się wszystkim kolorami świata. Jej śmiech przypominał świergot ptaków, a każde miejsce, w którym się pojawiała, od razu rozkwitało kwiatami i owocami.
na rysunku: Żółw Lili nie tylko była wesoła – jej serce przepełniała dobroć, a na czubkach palców tliła się magia niesienia pomocy wszystkim stworzeniom, które jej potrzebowały. Przyjaźniła się szczególnie z mieszkańcami pobliskiego lasu – w tym z radosną świnką Różą, przebiegłym kojotem Kubą, dostojnym słoniem Tadeuszem oraz spokojnym żółwiem Stefanem. Pewnego ranka — kiedy w powietrzu unosił się zapach świeżych poziomek, a słońce leniwie przeciskało się przez korony drzew — Lili usłyszała rozpaczliwe kwiczenie.
na rysunku: Czarownik Pod gałęziami leszczyny, z uszami zwisającymi niemal do ziemi, siedziała Róża. Jej różowe futerko było pobrudzone od błota, a w oczach błyszczały łzy. — O, Lili! — zaszlochała Róża.
na rysunku: Kojot — Zgubiłam swoją rodzinę! Poszłam za zapachem koniczyny, a potem… wszystko mi się pomieszało, ścieżki znikły, a teraz jestem sama! Wróżka dotknęła czułym gestem ryjka świnki i szeptała kojące zaklęcia. — Nie martw się, Różo. Znajdziemy twe bliskie.
na rysunku: Pustynia Przyjaźń i odwaga pomogą nam przejść każdą drogę! I tak rozpoczęła się ich wspólna przygoda. Lili i Róża ruszyły leśnymi ścieżkami, podziwiając promienie słońca tańczącego na liściach i słuchając śpiewu ptaków. Nagle z pomiędzy zarośli wyszedł Kuba, kojot o złotych oczach i zadziornym uśmiechu.
na rysunku: Świnia Znany był z tego, że potrafił znaleźć przejście nawet tam, gdzie nie było żadnej ścieżki. Kuba, kiedy dowiedział się o zgubionej rodzinie Róży, od razu postanowił pomóc. Wskazał ukryte szlaki, prowadził dziewczynki przez pnącza i mchy, omijał bajora i groźne wąwozy.
na rysunku: Las Po drodze opowiadał historie o dawnych przygodach oraz nauczył je, jak rozpoznawać odgłosy ptaków i tropić ślady zwierząt. W tym czasie, daleko za granicami lasu, na krańcach magicznej krainy, wśród szarozielonych bagnisk stał ponury zamek. Jego wieże wyginały się niczym pazury, a mury czerniały od złych czarów . W zamku tym mieszkał Boruta — czarnoksiężnik o oczach zimnych jak lód i płaszczu utkanym ze starych pajęczyn. Marzył o władzy nad całą krainą i chciał podporządkować sobie nie tylko zwierzęta, ale i ludzi oraz wszystkie rośliny. Boruta wiedział, że najbardziej przeciwstawić mu się potrafi Lili . Zaczął knuć plan podstępnego pojmania wróżki oraz jej przyjaciół. Wyczarował więc miraż — w oddali pojawiło się przed nimi jezioro, wokół którego rosły najbardziej soczyste poziomki. Przeszli przez nieznane ścieżki i wtem — ziemia pod ich stopami stała się sucha i gorąca, a drzewa znikły bez śladu . Przyjaciele znaleźli się na pustyni, na której świt pobłyskiwał srebrnym żarem, a piach parzył łapki. Pomimo zmęczenia, ruszyli dalej, nie poddając się trudnościom. W samym sercu pustyni, pod starym zadaszeniem powykręcanych palm, spotkali słonia Tadeusza . Słoń był ogromny i mądry, a gdy opowiadał, cała pustynia zamieniała się w salę pełną słuchaczy. Tadeusz znał każdy podmuch pustynnego wiatru, każdą ukrytą studnię, a nawet znał opowieści o czarodziejach. Ostrzegł Lili i jej kompanów przed podstępami Boruty — wiedział, że tylko współpraca i niegasnąca nadzieja mogą ich uratować . Ruszyli więc razem, prowadzeni potężnym krokiem Tadeusza, aż dotarli na skraj pustyni, gdzie spotkali Stefana. Był to żółw o skorupie poprzetykanej złotymi wzorami i oczach przenikliwie bystrych, choć sam poruszał się powoli, to każda jego myśl była szybka jak błyskawica. Zespół przyjaciół, bogatszy o nowych towarzyszy, dotarł krętymi ścieżkami do zamczyska Boruty . Drzwi zamku strzegły zawistne cienie i zdradliwe kolce, a mury szumiały głosami dawno schwytanych zwierząt. Stefan wyczuł ukryty mechanizm, który czynił zamek niezdobytą twierdzą — nauczył wszystkich, jak cicho i sprawnie przekroczyć pułapki, a Kuba użył swego sprytu, by zmylić leśne duchy Boruty. Tadeusz, dzięki swej sile, odsunął olbrzymi, żelazny zamek, a Róża — choć była najmniejsza — rozświetliła ciemność swoim śpiewem . W największej sali, pod sklepieniem pełnym pajęczyn i wiszących, tmowych kryształów, czekał Boruta. Podniósł swoje kostropate dłonie i zamierzał rzucić czar, który miał uwięzić całą krainę w mroku. Jednak Lili zebrała w sobie całą siłę przyjaźni oraz magii, która płynęła z serc jej przyjaciół . Jej skrzydła rozbłysły tysiącem światełek. Róża podbiegła i zaintonowała cichą pieśń, która otworzyła serce Boruty na dobre wspomnienia. Kuba zwinął się i przebiegł przez salę odciągając uwagę czarnoksiężnika . Tadeusz ryknął tak potężnie, że zadrżały mury, a Stefan powoli i cicho podsunął się pod tron Boruty, zdejmując fatalny amulet, bez którego zły czar prysł. W jednej chwili zamek rozjaśnił się promieniami słońca, cienie uciekły, a Boruta stracił wszelką moc. Jego czary opadły jak zwiędłe liście, a czarnoksiężnik sam rozpuścił się w delikatnej mgle . Przyjaciele wyszli z zamczyska zwycięsko. Cała kraina oddychała z ulgą – kwiaty wypuściły nowe pąki, ptaki zaśpiewały radosne pieśni, a drzewa wzrosły jeszcze wyżej. Róża odnalazła wreszcie swoją rodzinę – świnie biegły do niej z kwikiem, obdarzając ją uściskami . Lili i jej przyjaciele zostali powitani przez wszystkich mieszkańców lasu – byli bohaterami, a ich historia była powtarzana przez stare sowy każdej bezsennej nocy. Od tego czasu Lili, Róża, Kuba, Tadeusz i Stefan stali się nierozłączni. Każda kolejna przygoda uczyła ich czegoś nowego o sile przyjaźni, odwadze i mądrości . Gdy zapadał zmierzch, wszyscy siadali przy trzeszczącym ognisku. Tadeusz opowiadał o dalekich pustyniach, Kuba o sposobach przechytrzania drapieżników, Lili szeptała zaklęcia sprawiające, że noc była spokojna, a Stefan nauczał, że każdy dzień kryje w sobie niespodziankę, jeśli tylko się na nią otworzymy. A magiczna kraina rozświetlała się blaskiem marzeń i śmiechu… dopóki nasi bohaterowie, zawsze czujni, strzegli jej przed kolejnymi zakusami wszelkiego zła . Bo odwaga, mądrość i przyjaźń to magiczne moce, które nie gasną nigdy. Koniec.