Zosia i Olbrzymi Pająk – cudowna przygoda w dolinie

Dawno, dawno temu, w maleńkiej wiosce ukrytej między wzgórzami pachnącymi ziołami i kwitnącymi jabłoniami, mieszkała niezwykła dziewczynka o imieniu Zosia.
na rysunku: Krab Miała burzę złotych warkoczy, policzki rumiane jak jabłuszko i zawsze figlarny uśmiech w kącikach ust. Chociaż była jeszcze bardzo młoda, jej mądrość zdumiewała nawet najstarszą wiejską zielarkę, a jej pomysłowość nieraz ratowała mieszkańców z opałów. Dzieci lubiły ją za zabawny charakter i żartobliwe zagadki, a dorośli.
na rysunku: Dolina .. za dobre serce i chęć niesienia pomocy.
na rysunku: Jeleń Pewnego pogodnego poranka Zosia wyruszyła na spacer do doliny, gdzie bąki grały w trawie, a motyle tańczyły wokół polnych kwiatów. Słońce śmiało przeciskało się przez liście starych drzew, barwiąc świat na złoto. Nagle, w cieniu ogromnej paproci, Zosia zauważyła coś niezwykłego: towarzystwo zwierząt, jakiego nikt w jej wiosce nie widywał.
na rysunku: Foka Krab z błyszczącym pancerzem, jeleń z przepięknym porożem, foka o miękkiej, lśniącej sierści i dostojny żółw z muszlą barwną jak tęcza. - Witajcie, drodzy przyjaciele! Jak się nazywacie i jak to się stało, że tak zgodnie tu siedzicie? – zapytała z ciekawością Zosia, grzecznie dygnąwszy. Krab popatrzył ostrożnie swymi oczkami i odrzekł: - Jestem Karol, z dalekiej, słonecznej zatoki.
na rysunku: Wioska To Jeleń Jacek, Foka Feliks i Żółw Zenon. Spotkaliśmy się w drodze do ciebie, bowiem mamy ważną sprawę. - Przybyliśmy cię ostrzec – Jeleń Jacek zniżył głos – W tej dolinie czai się Zły Olbrzymi Pająk.
na rysunku: Żółw Nikt w okolicy nie śmie się do niego zbliżyć. - Ten potwór porywa nocami dzieci z wiosek i więzi w swej mrocznej jaskini – dodała Foka Feliks szeptem, a jej syreni głos zabrzmiał smutno. Zosia poczuła dreszcz lęku, lecz szybko przywołała na twarz odważny uśmiech.
na rysunku: Olbrzymi Pająk - Dlaczego mielibyście mi o tym powiedzieć? Przecież jestem tylko dziewczynką. - Bo nie raz już ratowałaś innych z opresji – odpowiedział powoli Żółw Zenon, przesuwając się powoli bliżej Zosi. – Wierzymy, że tylko ktoś tak odważny i sprytny jak ty może uratować dzieci i nas wszystkich . Zosia przytaknęła, choć serce waliło jej niczym dzwon na wieży. Jej mama zawsze powtarzała, że prawdziwa odwaga nie polega na braku strachu, ale na działaniu pomimo niego. - Dobrze, posłucham waszego planu – powiedziała stanowczo, splatając dłonie na kolanach . Karol rozłożył mapę, narysowaną na liściu łopianu: - Złym olbrzymim pająkiem kieruje głód samotności i smutek. Zwabimy go, przygotowując dla niego pułapkę z sieci własnych uczuć. Ty, Zosiu, wykorzystasz swoją mądrość, by przemówić do jego serca i zmienić je z żaluzji w złote okno . Nazajutrz, jeszcze przed świtem, cała piątka ruszyła w stronę skalnych szczelin, gdzie słychać było echo pajączych kroków. Krab, dzięki swoim szczypcom, wyciął w piasku złudne ślady prowadzące prosto do pułapki, którą przygotował Jeleń – sprytną sieć z pajęczyny, splataną przez Fokę i Żółwia. Gdy Zosia ukryła się tuż za wielkim głazem, zwierzęta zaczęły śpiewać zaczepne piosenki, które podsłyszały od wiejskich dzieci: - Pająku, pająku, nie strasz nas dziś, lepiej zatańcz z nami i zrób miły wyścig! Olbrzymi Pająk, o ośmiu lśniących oczach jak czarne agaty i kudłatych łapach dłuższych niż cała Zosia, wyszedł z jaskini . Był naprawdę przerażający i mocarny, a pajęczyna zwisała mu z paszczy niczym broda starego czarodzieja. - Kto śmie mnie drażnić?! – zagrzmiał. Choć zwierzęta drżały, biegły zgodnie przed siebie, zwodząc Pająka wprost do pułapki ze smutku i tęsknoty . Gdy tylko jego olbrzymie łapy wplątały się w pajęczą sieć, Zosia wyszła z ukrycia, podniosła głowę i spojrzała Pająkowi w oczy. - Olbrzymi Pająku – zaczęła cicho, lecz stanowczo – wiem, że czujesz się samotny i niezrozumiany. Ale czy wiesz, że pająki są bardzo potrzebne światu? Jedzą groźne owady, pilnują równowagi w przyrodzie i potrafią być przyjaciółmi ludzi . Gdybyś spróbował pomagać zamiast siać postrach… Na słowa dziewczynki Pająk najpierw zamilkł w zdumieniu, potem łza wielka jak perła potoczyła się po jego owłosionym policzku. - Naprawdę… mogę być potrzebny? – zapytał z drżeniem w głosie głębokim jak burza. - Bardziej niż myślisz – odparła Zosia, tuląc go czule . – Pomóż nam chronić dolinę. Zostań jej strażnikiem. W tej samej chwili wszystkim dzieciom w jaskini odpadły strachy z serc, a ciemność zamieniła się w ciepłe światło . Olbrzymi Pająk zgodził się, a swoje pajęczyny zamienił w wiszące mosty łączące leśne polany, po których dzieci mogły biegać i śmiać się całymi dniami. Od tej pory dolina stała się bezpiecznym przystanią, gdzie ludzie i zwierzęta żyli w harmonii i przyjaźni. Zosia, Karol, Jacek, Feliks i Zenon często zasiadali na wielkich grzybach pod wieczór, opowiadając historie, śmiejąc się aż drzewa uginały się z radości . A Olbrzymi Pająk, dumny strażnik, nosił na głowie czapeczkę z mchu, jak każdemu prawdziwemu przyjacielowi przystało. To była dopiero jedna z przygód Zosi. A o kolejnych opowiem ci może jutro, mój skarbie…