Zosia i Olbrzymi Pająk – Tajemnica Doliny

Dawno, dawno temu, kiedy światem rządziła magia, a po polanach tańczyły cienie wróżek i elfów, w maleńkiej wiosce u stóp zielonej, rozległej doliny mieszkała dziewczynka imieniem Zosia.
na rysunku: Dolina Jej burza rudych loczków lśniła w słońcu, a oczy miała bystre jak dwa szmaragdy. Zosia była ciekawa świata i bardzo zabawna – nic więc dziwnego, że cała wioska ją kochała. Umiała rozweselić nawet najponurzejszego sąsiada, a jej dobre serce sprawiało, że chętnie pomagała każdemu, zarówno ludziom, jak i zwierzętom.
na rysunku: Olbrzymi Pająk Pewnego pogodnego poranka, gdy mgły jeszcze leniwie tańczyły na skraju lasu, Zosia postanowiła wybrać się na wycieczkę przez ukwiecone łąki. Śpiewała cicho i zrywała polne kwiaty, kiedy niespodziewanie usłyszała ciche głosy dobiegające z zagajnika nad rzeczką. Zajrzała między krzaki i aż zaniemówiła ze zdziwienia! Tuż przy szumiącym strumyku siedziały obok siebie cztery zaskakujące stworzenia.
na rysunku: Żółw Był tam Krab o imieniu Karol, uroczy i rumieniasty, którego pazurki połyskiwały jak najpiękniejsze korale. Obok niego stał wysoki, dumny Jeleń Jacek, a jego parostki ozdabiały kolorowe liście i drobne kwiaty. Foka Feliks – wiecznie uśmiechnięty żartowniś, rozkładała się na kamieniu, tuż przy leniwie sunącym Żółwiu Zenonie, którego pancerz połyskiwał mchem i odrobinkami błota.
na rysunku: Jeleń Nabrała odwagi i podeszła bliżej. – Witajcie, drodzy przyjaciele! – rzekła z uśmiechem. – Jak wy to robicie, że potraficie mówić jak ludzie? Krab Karol chrząknął i skłonił się nisko: – O! Zosiu, to magia tej doliny.
na rysunku: Krab My tu wszyscy uczymy się rozmawiać, by lepiej współżyć. Pozwolisz, że się przedstawimy: jestem Karol, to Jeleń Jacek, a tam Foka Feliks i Żółw Zenon. Foka Feliks aż klasnęła w płetwy z radości, a Żółw Zenon skinął powoli głową: – Zosiu, mamy ważną sprawę.
na rysunku: Wioska Przybyliśmy, by ostrzec cię przed strasznym niebezpieczeństwem… – Niebezpieczeństwem? – aż oczy jej rozbłysły ciekawością. Jeleń Jacek spojrzał poważnie: – W sercu tej doliny mieszka Olbrzymi Pająk. Ogromny, czarny jak noc, a jego sieci błyszczą wśród drzew niczym pajęczy jedwab.
na rysunku: Foka Od wielu lat sieje postrach – szczególnie wśród dzieci. Podobno porywa nieostrożnych i zamyka w swej jaskini… Foka Feliks westchnął smutno: – Olbrzymi Pająk wcale nie zawsze taki był. Ale teraz nikt nie czuje się tutaj bezpiecznie . Prosimy cię, Zosiu, pomóż nam! Twoja mądrość i odwaga są znane nawet po drugiej stronie wzgórza! Zosia poczuła, jak jej serduszko przyspiesza. Strach i ciekawość mieszały się w niej, lecz wiedziała, że nie może zostawić przyjaciół w potrzebie. – Jeśli mamy działać, musimy być sprytni – zauważyła, marszcząc nos . Wtedy właśnie Żółw Zenon, ze swoją powolną mądrością, przedstawił plan: – Musimy zwabić Pająka do starego dębu, gdzie rośnie Zaczarowana Roślina. Jej sok uśpi go na krótką chwilę. Wtedy to ty, Zosiu, powiesz mu coś ważnego… – Ale co mogę powiedzieć takiemu olbrzymowi? – zdziwiła się . – Ty znajdziesz właściwe słowa – mruknął Karol. – Liczymy na twój spryt. Zosia zgodziła się niezwłocznie . Cały dzień planowali, szyjąc linie z pajęczej nici i zanosząc Zaczarowaną Roślinę pod rozłożysty dąb. Noc zapadła cicho i miękko, rozświetlona milionem gwiazd, które misternie odbijały się w kroplach rosy. Nad ranem cztery zwierzęta podkradły się ostrożnie pod jaskinię Pająka . Zagrzmiały, hałasowały i śpiewały, czym ściągnęły jego uwagę. Bestia obudziła się – a była rzeczywiście przerażająca! Wielka jak wóz z sianem, z ośmioma połyskującymi oczami i tuzinem długich, owłosionych odnóży. Był zły, głośno syczał i rzucił się w pogoń za zwierzętami, które sprytnie umykały, aż poprowadziły go wprost pod stary dąb . Tam już czekała Zosia, ukryta pod liśćmi, trzymając przy sobie amulet szczęścia. Wszystko rozegrało się błyskawicznie: Pająk, zanim zorientował się, że to pułapka, wszedł w pole zaczarowanego soku i natychmiast zaczął ziewać. Zosia wyskoczyła zza drzewa i przemówiła: – Olbrzymi Pająku, nie musisz być postrachem doliny! Możesz łączyć mieszkańców, pomagać roślinom i zwierzętom . Przecież pająki są potrzebne – zjadają groźne muchy i komary, uczą być cierpliwym i pracowitym! Każdy z nas ma tu swoje miejsce. Pająk zdumiał się. Jego wielkie oczy napełniły się blaskiem zrozumienia . – Nikt mi tego nigdy nie powiedział, Zosiu – wyszeptał cicho. – Myślałem, że muszę być groźny, bo wszyscy się mnie boją… Zosia uśmiechnęła się ciepło i delikatnie ujęła jego łapę: – Jeśli pokażesz serce, mieszkańcy doliny docenią twoją opiekę. Każdy zasługuje na drugą szansę i przyjaźń . W tej chwili pętla pułapki się rozluźniła, a Zosia uwolniła Pająka. Karol, Jacek, Feliks i Zenon przyglądali się temu z bijącymi sercami. Pająk skłonił się przed Zosią i obiecał, że od tej pory będzie pilnował doliny, dbał o równowagę w przyrodzie i nikomu już nie uczyni krzywdy . Wioska i jej mieszkańcy szybko zauważyli zmiany. Zły Olbrzymi Pająk stał się ich przyjacielem, a z czasem nawet bohaterem, który pomagał rozplątywać ludzkie kłopoty z takim samym zapałem, z jakim tkał swoje sieci. Dzieci mogły bezpiecznie bawić się w lesie, a Zosia wraz z Karolem, Jackiem, Feliksem i Zenonem przeżyli jeszcze wiele niezwykłych, baśniowych przygód . Ale to – i o magicznych wieczorach nad rzeką w świetle świeczek – to już zupełnie inna historia…