Dawno, dawno temu, za siedmioma lasami, siedmioma rzekami i siedmioma wzgórzami, istniała kraina szczególna, pełna tajemniczych zakątków, skrzących się poranną rosą polan, oraz lasów, w których liście szumiały melodyjnie nawet podczas bezwietrznych dni.
na rysunku: Papuga
Zwierzęta tej krainy mówiły własnym językiem, jednak pewien czarodziej, imieniem Gwidon, potrafił rozumieć każde ich słowo. Miał siwą brodę długą, jak wstęga pajęczyn rozwieszonych pomiędzy gałązkami wierzb, a oczy błękitne niczym najczystsza rzeka, która przecinała krainę.
Gwidon był dobrotliwy i mądry.
na rysunku: Ciemny Czarodziej
Nigdy nie odmawiał pomocy żadnemu stworzeniu i zawsze miał czas, by posłuchać ich trosk. Lecz w tym samym świecie żył też czarnoksiężnik – Księżycowy Cień. Był on ponury, ukryty daleko w leśnych szuwarach, a duszę miał pełną zazdrości.
na rysunku: Rzeka
Odkąd usłyszał, że Gwidon rozumie mowę zwierząt, zapragnął posiąść tę umiejętność dla siebie i zapanować nad krainą.
Pewnego złocistego poranka, kiedy mgła jeszcze leniwie snuła się pomiędzy źdźbłami traw, Gwidon wpadł na pomysł zorganizowania wyprawy rzecznej. Pragnął odkryć nowe zakamarki, a przede wszystkim poznać rzadkie gatunki mieszkańców, o których istnieniu dotąd tylko słyszał w opowieściach Starego Dębu.
na rysunku: Kruk
Zaprosił najbliższych przyjaciół: rozgadaną Papugę w barwach tęczy, figlarnego Motylka z najdelikatniejszymi skrzydłami w lesie, Jeża – zawsze opiekuńczego i rozsądnego, oraz mądrego Kruka, który znał każdy zakamarek nieba.
Przyjaciele z entuzjazmem wybrali się na pokład Gwidonowego statku – niewielkiej, drewnianej łodzi z żaglem utkaną z kwiatowych płatków i pajęczyny, która w słońcu mieniła się wszystkimi kolorami. Gdy tylko łódź odbiła od brzegu, świat nabrał nowych dźwięków i zapachów: plusk ryb, szept trzcin, pikanie żab, a nawet podmuchy ciepłego wiatru niosły ze sobą opowieści.
na rysunku: Statek
Tymczasem Księżycowy Cień snuł swój nikczemny plan. Zamieniwszy się w postać pogodnego kapitana z przepasanym u pasa westą, szerokim uśmiechem i furażerką zdobioną bursztynem, zapukał do Gwidonowej łodzi. – Witajcie wędrowcy! – zawołał.
na rysunku: Ćma
– Poprowadzę was przez zawiłe nurty tej tajemniczej rzeki!
Gwidon z radością przyjął tę pomoc, nie domyślając się, że wśród nich zagościło zło. Przyjaciele wyruszyli w drogę, podczas której dzielili się swoimi talentami. Motylek wirował nad pokładem, rozsiewając świetliste pyłki, które rozświetlały cień w środku dnia.
na rysunku: Jeż
Papuga, używając barwnych słów i magicznej melodii, nauczała Jeża mowy skrzypiących liści i szemrzących strumyków. Kruk, który w dzieciństwie śnił o astralnych podróżach, pokazywał Gwidonowi sekrety nieba: jak odnaleźć drogę kierując się blaskiem Wenus czy wskazówkami Wielkiego Wozu. Jeż uczył wszystkich o ostrożności, nucąc starą piosenkę „Nie wszystko, co świeci, to złoto” .
Rzeka okazała się być pełna niespodzianek. Mijali wspaniałe polany skąpane w świetle księżyca, wyspy pełne leśnych jagód i wrzosowisk, a nawet magiczny most utkany przez bobry, który pojawiał się tylko o zmierzchu.
Tymczasem Księżycowy Cień, ukryty w cieniu nadbudówki, przyglądał się uważnie . Na rozległych mokradłach, kiedy łódź była zaledwie kroplą wśród trzcin, zstąpił nań mrok. Czarnoksiężnik rozpętał wichurę zaklęć i, korzystając z zamieszania, wypowiedział podstępne czary. Lśniąca mgła zaczęła oplatać serce Gwidona, a złośliwy śmiech niósł się echem po rzece .
Gwidon nagle osłabł, oczy zaszły mu mgłą, nie był w stanie już zrozumieć swoich przyjaciół. Zwierzęta poczuły, że coś jest nie tak. Jeż, choć drobny, był bystry i zaraz dostrzegł, że kapitan nie jest tym, za kogo się podaje . – To Księżycowy Cień! – syknął do reszty. – Nie pozwólmy mu zwyciężyć!
Przyjaciele zebrali się na pokładzie. Papuga, przypomniawszy sobie tajemne zaklęcia Jeża, zaczęła powtarzać je donośnym głosem, który niósł się rymem i echem przez wodę i trzciny . Motylek, wirował tak prędko, że jego skrzydła zaczęły iskrzyć ogniem błękitnych płomyków, tworząc tarczę wokół statku. Kruk wzleciał wysoko, wypatrując na niebie światła przewodniego. Dzięki temu znalazł gwiazdę Oporu, dawny symbol dobra, i śpiewając jej imię, przesłał siłę pozostałym .
Ich moce złączyły się, utworzyły potężny wir światła i dźwięku, który rozerwał czarny kokon czarnoksiężnika. Kraina rozświetliła się, zewsząd rozległy się okrzyki radości dotąd uśpionych zwierząt. Gwidon odzyskał przytomność, a choć był wyczerpany, z uśmiechem patrzył na dzielnych przyjaciół .
Księżycowy Cień, pozbawiony mocy, został porwany przez wir światła i zniknął w otchłani czasu. Jego dawne czary zgasły, a rzeka znów rozbrzmiała melodyjnym pluskiem i śpiewem żab.
Wdzięczny czarodziej wyciągnął magiczne prezenty: Motylkowi podarował nowe skrzydła o barwie zorzy polarnej, które pozwalały mu latać nawet ponad chmury . Papuga zyskała dar mówienia dowolnym językiem świata, nawet tym najstarszym, którego używają dęby w nocy. Jeż dostał kolce mieniące się jak tęcza, które zmieniały barwy zależnie od nastroju i sprawiały, że nikt nigdy nie odważyłby się go skrzywdzić. Kruk dostał pióro, którym wystarczyło nakreślić coś na niebie, a powstawała przepowiednia wśród gwiazd .
Dalsza wyprawa była pełna radości i śmiechu – zwierzęta, czarodziej i jego przyjaciele śpiewali piosenki i żartowali, a rzeka prowadziła ich przez kolejne tajemnicze miejsca. Od tamtej pory wszyscy mieszkańcy krainy wiedzieli, że przyjaźń, odwaga i współpraca są silniejsze niż najczarniejsza magia. Czarnoksiężnik zaś przepadł bez śladu i już nigdy nie usłyszano o nim w spokojnych wioskach tej pełnej cudów krainy .
I tak kończy się opowieść o czarodzieju Gwidonie i jego niezwykłej, rzecznej wyprawie, która raz na zawsze zmieniła losy tej zaczarowanej krainy.
