Jagna, bohaterka z wioski

W małej, ukrytej między zielonymi wzgórzami wiosce żyła sobie dziewczyna o imieniu Jagna.
na rysunku: Rozgwiazda Jagna była ciekawa świata, miała w sobie tyle odwagi i marzeń, że aż trudno było zamknąć je w jednej chacie, choć ta wioska, w której mieszkała, była malutka i zdawała się sennie uśpiona pod ciężarem wiekowych dębów. Była niepozorna: włosy miała płowe jak dojrzałe łany zbóż, a oczy szerokie jak tafla pobliskiego jeziora. Ludzie mawiali, że jest w niej coś niezwykłego – iskra, która czeka, by zapłonąć.
na rysunku: Zła Czarownica Pewnego poranka, gdy wioska dopiero budziła się do życia, przyszła wiadomość, że na skraju wielkiego lasu zamieszkała okrutna czarownica. Mieszkańcom kury przestawały nieść jajka, mleko w dzbanach kwaśniało w jedną noc, a gęsi traciły pióra. W polach szeptał wiatr o niedoli i nikt nie odważył się już wypuszczać za płoty, bo mówiono, że czarownica nie lubiła zwierząt ani ludzi, a jej ciemny cień snuł się po miedzach.
na rysunku: Lew Jagna zaś tkwiła przy oknie i nasłuchiwała opowieści skrzatów i wróbli – bo rozumiała mowę każdego stworzenia. Gdy usłyszała, że i las płacze z rozpaczy, postanowiła wyruszyć i sprawdzić, co dzieje się w jego gęstwinie. Marzyła o wielkiej przygodzie i czuła, że właśnie ona nadchodzi.
na rysunku: Mysz Ruszyła o świcie, z chustką na głowie, torbą pełną krom chleba, kawałkiem sera i lilijką na szczęście, którą podarowała jej babcia. Ledwo weszła w poszycie lasu, trafiła na trzęsącego się pod paprocią malutkiego prosiaczka. Prosiaczek Mikuś, jak się później przedstawił, opowiedział jej, jak został wypędzony z własnego domku przez wstrętną czarownicę.
na rysunku: Królik Oczy miał duże, mokre od łez, a ogonek dosłownie trząsł mu się z bólu. – Pójdę tam z tobą, Mikuś – powiedziała Jagna z uśmiechem. – Przecież nie ma takiej czarownicy, która byłaby silniejsza niż odwaga i przyjaźń! Wędrowali więc razem, a las z każdym krokiem stawał się dziwniejszy – liście szeleściły tak, jakby szepcąc, ostrzegały ich przed niebezpieczeństwem.
na rysunku: Kojot Nagle z gęstwiny wyskoczyła koza o białej brodzie, która drżała na widok każdego cienia. Za nią dołączył roztrzepany kurczak Grzebcio, kret podziemny Jaś, oraz dziarskiego, choć trochę tajemniczego kojota Norberta. Każde stworzenie miało swoją własną historię krzywdy: czarownica przegoniła je, zabrała im domy, rodzinę czy też ukochane zabawki.
na rysunku: Koza Pod wielkim kasztanowcem Jagna zobaczyła gwiazdę morską, która – jak twierdziła – przyleciała tutaj na skrzydłach sennych marzeń, szukając pomocy, bo czarownica zatruła jej ocean. Dołączył do nich lew Leon, wygnany władca leśnej polany, królik Rusałek z łapką zabandażowaną po spotkaniu z wiedźmą, oraz myszka Tosia, która bała się już nawet własnego cienia. Razem tworzyli niesamowitą gromadkę przyjaciół, każdy inny, każdy z własną tajemnicą.
na rysunku: Świnia Przemierzali gęste zarośla i otchłanie dolin, zbierając odwagę niczym leśne jagody do koszyka. Opowiadali sobie historie o dawnych świętach i dniach, kiedy wszystko było jak dawniej, a czarownica była tylko strachem z opowieści. Wkrótce dotarli do wielkiej, ponurej doliny, gdzie powietrze było ciężkie, a niebo wydawało się ciemniejsze niż gdziekolwiek indziej.
na rysunku: Kret Wśród zamglonych chmur Jagna dostrzegła, jak czarownica miesza żółtą ciecz w wielkim kotle. Wokół wirowały chmary nietoperzy, a po ziemi pełzały czarne węże. Czarownica miała długie, kościste palce, twarz ostrą niczym szczyt góry i płaszcz zrobiony z cieni.
na rysunku: Kurczak Jagna wiedziała, że czas się zbliża. Zebrała zwierzęta i przemówiła: – Nasza siła jest w jedności. Każdy z was, choć się boi, jest odważniejszy niż najpotężniejsza czarownica! Razem stworzyli misterny plan . Myszka Tosia zakradła się, by związać naczynia czarownicy ogonkiem, kret Jaś podrzemał korytarz wprost pod jej dom, a gwiazda morska rozrzuciła wokół cudownie świecący piasek, by oślepić wiedźmę blaskiem marzeń. Lew Leon ryknął tak głośno, że góry się zatrzęsły. A Jagna zbliżyła się do czarownicy i zawołała: – Nie przychodzę walczyć dla siebie, lecz dla moich przyjaciół! Twoja siła jest strachem, a moja – sercem! Czarownica była zaskoczona i nie zauważyła, jak jej magiczna różdżka rozsypuje się w pył pod łapkami królika . Nietoperze odfrunęły, węże ukryły się w norach i zapanowała cisza. Siła przyjaźni i odwaga dziewczyny zdobyły przewagę. Czarownica – osłabiona, nie mogła już nikomu szkodzić i obiecała zniknąć na zawsze . Wioska od tej pory znów wypełniła się śmiechem, a Jagna została prawdziwą bohaterką. Nie nosiła korony, lecz każdy zwierzak, wracając do swego domku, wiedział, że dobro zawsze wygrywa ze złem, gdy to dobro ma odwagę w sercu. Jej opowieść przekazywano sobie od domostwa do domostwa, aż nawet w najdalszych puszczach szeptano o dziewczynie z wioski, która ocaliła las, pole i ocean, i uczyła, że nigdy nie należy się poddawać i warto walczyć o przyjaciół . I tak już zostało – bo jeśli nocą wsłuchasz się w szelest wiatru, może usłyszysz: „Jagna, bohaterka wioski”, niesie się pośród liści jak najpiękniejsza piosenka.