Księżniczka Zuzia i Ośmiornica z Jeziora: Legenda Tęczowych Dolin

Pewnego wiosennego poranka w Królestwie Tęczowych Dolin księżniczka Zuzia wstała wyjątkowo wcześnie.
na rysunku: Żyrafa Słońce dopiero zaczynało muskać szczyty zielonych wzgórz złotawymi promieniami, a nad jeziorem unosiły się mgiełki, delikatne niczym koronka na starej sukni. Księżniczka spojrzała przez okno swojego pałacu z białego marmuru, z wieżami ozdobionymi turkusowymi dachami, i westchnęła z radością. Wiedziała, że to będzie dzień pełen przygód.
na rysunku: Góra Zuzia była uwielbiana przez poddanych nie tylko za sprawiedliwość, z jaką rządziła, ale także za gorące serce i nieustanną gotowość do pomocy. Ubrana w błękitną suknię, z warkoczem oplecionym stokrotkami, ruszyła na spacer. Krok za krokiem przemierzała królestwo popod rozłożystymi dębami i obok strumyków, których tafle połyskiwały jak srebro.
na rysunku: Olbrzymi Kalmar Wkrótce natknęła się na niecodzienny widok: na rozświetlonej polanie zebrała się grupa zwierząt. Byli tam: żyrafa z aksamitnymi rzęsami i dumnie uniesioną głową, jeżyk o kolcach lśniących łagodnym blaskiem, koń z czarną grzywą rozwianą przez wiatr i słoń, którego łagodne oczy były pełne smutku. Zwierzęta szepczące między sobą zauważyły księżniczkę i natychmiast do niej podeszły.
na rysunku: Jeż – O Księżniczko Zuzio! – zawołał zatroskany słoń, szeroko rozkładając uszy. – Nad nasz ukochany dom nadciągnęło wielkie niebezpieczeństwo! Olbrzymia, zła ośmiornica pojawiła się nagle w naszych wodach. Jej macki są długie jak wierzby nad jeziorem, a oczy świecą w ciemności niczym dwa czerwone rubiny.
na rysunku: Koń Terroryzuje królestwo, porywając naszych najbliższych. – Zmusza ich do niewolniczej pracy w jaskini pod górą – szepnął drżącym głosem jeż. – Znikają kolejni bracia i przyjaciele, a nikt dotąd nie odważył się stanąć jej na drodze.
na rysunku: Słoń Księżniczka ujęła małą łapkę jeża i odparła pewnym głosem: – Nie bójcie się, moi mili. Razem stanowimy siłę, której nic nie pokona. Obiecuję, uwolnimy waszych przyjaciół i przegnamy ośmiornicę z naszego królestwa! I tak oto począł się marsz przez knieje i doliny, na czele którego kroczyła odważna Zuzia.
na rysunku: Jezioro Po drodze spotykali coraz to nowe stworzenia: świstaki, wiewiórki, a nawet sarnę o srebrnych rogach. Każdy chciał pomóc, każdy dołączał z własnymi pomysłami i opowieściami o tym, jak bardzo boją się o swoich bliskich. Wędrowali przez wysokie góry, gdzie strumienie spadały w dół niczym przezroczyste wstęgi i gdzie echo powtarzało imiona ich towarzyszy . Przeszli przez łąki pełne motyli oraz lasy pachnące żywicą i miodem. Kiedy zmęczenie zaczęło im doskwierać, Zuzia śpiewała pogodną piosenkę – jej głos był niczym ciepły szal, otulający wszystkich otuchą. Wreszcie, u stóp największej góry, trafili nad Jezioro Lustrzane . Jego powierzchnia odbijała niebo tak wyraźnie, że można było pomylić chmury z obłokami waty cukrowej. Po drugiej stronie wznosiła się ponura grota. W jej wnętrznościach mieniły się tajemnicze światła i można było dostrzec ciemne, grube macki olbrzymiej ośmiornicy, czatującej przy wejściu . Zwierzęta zatrzęsły się z niepokoju, lecz żyrafa rzekła łagodnie: – Zbudujmy tratwę. Każdy z nas ma inne talenty – razem stworzymy coś, czego nawet ośmiornica się nie spodziewa. Słoń wyrywał najgrubsze konary i układał z nich belki, koń zręcznie układał je jeden na drugim, a żyrafa przytrzymywała największe gałęzie wysoko, by łatwiej było je wiązać . Jeżyk, choć najmniejszy, zgrabnie przeplatał winoroślą i trawą, splatając całość niczym najzmyślniejszy krawiec. Gdy tratwa była gotowa i uniosła całą drużynę, zwierzęta i księżniczka ostrożnie popłynęły na drugą stronę jeziora. Cisza zapadła niepokojąca, przerywana tylko pluskiem wioseł i świergotem kilku nieustraszonych wróbli . Dotarłszy do brzegu, przyjaciele schowali się za wielkimi głazami. Ośmiornica spała, lecz nawet w śnie wyglądała groźnie: jej ciało falowało jak ciemna chmura, a macki drgały spomiędzy skał. Zuzia zebrała wszystkich i szepnęła: – Nasza siła leży w naszej różnorodności . Spróbujmy zmylić ją sprytem, nie siłą. Wówczas jeżyk wspiął się cicho do wejścia do jaskini, by naostrzyć na kamieniu swoje kolce, koń zebrał dzikie jabłka jako przynętę, słoń napełnił swoją trąbę wodą, by w razie potrzeby zmoczyć macki potwora, a żyrafa stanęła na czatach. Zuzia zaczęła śpiewać melodię tak piękną, że rozbrzmiała jeszcze echem w najdalszych zakątkach groty . Melodia była pełna nadziei i odwagi oraz opowiadała o powrocie tych, którzy zagubili się w ciemności. Ośmiornica, zdezorientowana i poruszona, na chwilę zapomniała o swej złości. Nagle z jaskini wybiegli uwięzieni przyjaciele – lisy i zające, borsuki i wiewiórki – i rzucili się w ramiona bliskich . Wtedy reszta drużyny szybko otoczyła stwora: słoń ochlapał go wodą, jeż przetoczył się pod jej stopami, turlając się i strasząc kolcami, koń odbierał mackom równowagę, a żyrafa odciągała uwagę stukaniem kopytem w skały. Wspólnymi siłami sprawili, że ośmiornica, zawstydzona i osłabiona, wycofała się w głąb jaskini. Księżniczka podeszła do niej i powiedziała cicho: – Każdy zasługuje na drugą szansę, nawet ty . Może zamiast krzywdzić, zechcesz pewnego dnia pomagać? Ośmiornica pochyliła głowę i wypłynęła z jaskini w głębiny jeziora, znikając z dala od królestwa. Radość była ogromna – przyjaciele tańczyli na łące, a Zuzia podziękowała wszystkim za odwagę. Wrócili do domów, opowiadając o swej wyprawie . Księżniczka została jeszcze na chwilę na brzegu jeziora, patrząc, jak słońce odbija się złotem w falach. Od tego dnia każdego ranka nad jeziorem słychać było śpiew Zuzi, a jej imię stało się symbolem nadziei i przyjaźni dla wszystkich stworzeń. I tak właśnie powstała legenda o Księżniczce i Złej Ośmiornicy, którą przez pokolenia opowiadano w Królestwie Tęczowych Dolin przy cieple ogniska i światła gwiazd .