Przygody Krasnoludka Zefira i Złego Czarodzieja w Krainie Zwierząt

Dawno, dawno temu, gdy na świecie nie było jeszcze dróg ani samochodów, a gwiazdy świeciły na niebie wyraźniej niż dzisiaj, na jednym ze szczytów wysokich jak marzenia dzieci, mieszkał mały Krasnoludek o imieniu Zefir.
na rysunku: Pszczoła Zefir miał śmieszny, wirujący jak śmigło kapelusik i kędzierzawą brodę, która połyskiwała w słońcu srebrzystymi refleksami. Swoją chatkę zbudował z igliwia i kamyków, a z okna podziwiał poranne obłoki malowane na niebie przez wschodzące słońce. Życie Zefira płynęło spokojnie – każdą wolną chwilę spędzał na zbieraniu jagód, słuchaniu śpiewu ptaków, a gdy nastała zima, zjeżdżał na własnoręcznie zrobionej sankach po ośnieżonych zboczach góry.
na rysunku: Góra Gdy jednak pewnego dnia na złocistej plaży u stóp góry pojawił się Zły Czarodziej – Grimgor z Zakręconego Kapelusza – cała okolica zadrżała ze strachu. Jego długi, czarny płaszcz powiewał na wietrze jak chmura burzowa, a jego głos był groźny jak pomruk niedźwiedzia. Grimgor znany był wszędzie z figli – lecz niestety nie tych, które wywołują śmiech.
na rysunku: Zły Czarownik Lubił zamieniać kwiaty w pokrzywy, rozplatać warkocze dzieciom i powodować, że mleko w miseczkach zwierząt zsiadało się na kwaśno. Najbardziej lubił siać chaos podczas codziennych spraw, sprawiając, że nikt nie mógł poczuć się bezpiecznie. Zefir wiedział, że nie można pozwolić łotrowi psuć radości codziennych chwil.
na rysunku: Krowa Postanowił zejść ze swej góry i znaleźć sposób na przepędzenie Złego Czarodzieja z ich krainy. Gdy dotarł nad brzeg morza, tam właśnie, gdzie złote słońce całowało leniwie taflę fali, spotkał Mądrą Kozę. Była to zwierzątka, o siwej brodzie i przenikliwym spojrzeniu, które widziały setki wschodów i zachodów słońca.
na rysunku: Renifer Koza siedziała nad pianą fal i żuła spokojnie trawę, która wyrastała spod samego piasku. – Mądra Kozo, poradzisz mi, jaką drogą iść, by pokonać Złego Czarodzieja? – poprosił Zefir. Koza przemówiła powoli, łagodnym głosem, który szumiał jak przybrzeżne fale: – Zło można zwyciężyć jedynie wspólną siłą tych, którzy kochają dobro.
na rysunku: Koza Poszukaj pomocy u zwierząt zamieszkujących nasze lasy i łąki. Każde z nich kryje w sobie niezwykły dar. Z tą radą Zefir ruszył w podróż pełną przygód.
na rysunku: Plaża Najpierw dotarł na pachnącą łąkę, gdzie stale bzyczała Pracowita Pszczółka o imieniu Bercia. Cały dzień latała między kwiatami, zbierając słodki nektar i śpiewając piosenki pszczół. Miała żółto-czarne skrzydła lśniące w słońcu jak kryształki . – Bercio, pomożesz mi ochronić naszą krainę? Bercia zatrzepotała skrzydełkami i uśmiechnęła się: – Pomogę, ale najpierw musisz wspiąć się na najwyższe drzewo i zebrać dla mnie najwspanialszy nektar – dla Królowej Pszczół, która obchodzi dziś urodziny! Zefir wdrapał się zręcznie na wierzchołek starej lipy, omijając lepkie pajęczyny i grzejące się w słońcu jaszczurki, aż w końcu zdobył nektar o zapachu marzeń. W nagrodę Bercia dołączyła do jego drużyny. Idąc skrajem lasu, spotkał Przyjaznego Renifera, Rudka, z miękkim futrem i rogami rozpostartymi jak korony drzew jesienią . Rudek był szybki, silny i znał każdy zakamarek puszczy. – Reniferze, przyjacielu, czy staniesz wraz ze mną przeciwko Złemu Czarodziejowi? Przyjazny Renifer westchnął: – Pomogę ci, ale musisz mi pomóc odnaleźć moje zaginione poroże. Bez niego czuję się taki ... nagi! Zefir długo szukał wśród mchów i paproci, wypytywał wiewiórki i dzięcioły, aż natrafił na poroże zatknięte na czubku starego klonu – tam, gdzie poprzedniej nocy Grimgor zawiesił je dla żartu . Razem zdjęli poroże i śmiali się aż do łez, a Renifer dołączył do drużyny. Kolejną towarzyszkę spotkali nad strumieniem: była to Radosna Krowa, Balbinka, o łatkach tak czarnych i miękkich, jak puchate chmurki. Balbinka zawsze była roześmiana, a śpiew, który niósł się z jej pyska, słyszano aż po drugi brzeg jeziora . – Balbinko, czy pójdziesz z nami na spotkanie z losem? – Pójdę, ale pod jednym warunkiem! Nauczysz mnie tańczyć, Zefirze! Marzę, by zatańczyć na wietrze jak liście! Zefir podjął się zadania. Lekcje tańca przy zachodzie słońca rozbawiły wszystkich, a Balbinka wirowała na polanie w rytm muzyki grzmotu i deszczu, radośniejsza niż kiedykolwiek. W końcu cała gromadka wróciła nad morze, gdzie Grimgor z Zakręconego Kapelusza rozstawiał już swoje złowieszcze pułapki . Drużyna nie dawała się jednak zastraszyć! Bercia uplotła sieć z klejącego nektaru i przylepiła oczy czarodzieja. Rudek otoczył go swoim potężnym porożem, uniemożliwiając ucieczkę. Balbinka wylewała balie mleka, w którym Grimgor zanurkował, ślizgając się po pianie jak żaba na lilijce . Wtedy pojawiła się Mądra Koza i wypowiedziała starożytne zaklęcie: “Niechaj zło się przemieni W przyjaciela tej ziemi!” Grimgor zaskrzypiał, zaskwierczał i.. . zalśnił zielonym światłem, po czym wyłonił się z mleka jako mały, niezdarny żółw o smutnych oczach. Nie mógł już nikomu szkodzić, a z czasem nauczył się, że radość jest lepsza od zamętu i zaprzyjaźnił się ze zwierzętami. Ach, jak hucznie wtedy świętowano! Zwierzęta pląsały na plaży, a Zefir tańczył z Balbinką polkę pod gwiazdami . Mieszkańcy krainy przynieśli koszyki słodkich jabłek, miodu i kosze z jagodami. Wszyscy dziękowali sobie wzajemnie, bo największą siłą w tej magicznej krainie okazała się przyjaźń i współpraca. Od tego dnia spokój i radość znów zapanowały pod śnieżnymi szczytami . Krasnoludek Zefir, Mądra Koza, Bercia Pszczółka, Rudek Renifer, Balbinka Krowa i nawet żółw Grimgor żyli długo i szczęśliwie, ucząc pokolenia, że razem można pokonać każdy kłopot, a dobrym zawsze się opłaca być najserdeczniej na świecie. I tak, kochanie, kończy się nasza bajka. Senne mrzonki niech poniosą cię w krainę, gdzie nawet największe zło można przemienić w coś pięknego, jeśli tylko serce jest po właściwej stronie .