Dawno, dawno temu, hen, pośród wzgórz porośniętych pachnącą lawendą i gęstych lasów, gdzie poranne mgły tańczyły wokół starych dębów, żył sobie krasnolud o imieniu Karolek.
na rysunku: Olbrzymi Kalmar
Nie był to zwykły krasnolud, o nie! Miał najpiękniejszą brodę w okolicy, lśniącą niczym poranne słońce, a jego policzki zawsze były rumiane, jakby właśnie zjadł największe truskawki w lesie. Karolek mieszkał w maleńkim, przytulnym domku ze ścianami wyplecionymi z wierzbowych gałązek, a dach ulepiony był z miękkiego mchu, który w nocy szeptał mu bajki do snu.
Każdego ranka Karolek wyruszał w świat — z koszykiem na grzyby i sercem pełnym ciekawości.
na rysunku: Oaza
Odkrywał sekretne zakamarki lasu: ukryte jaskinie, gdzie mieszkały śpiewające nietoperze, i polany, na których rosły najpiękniejsze paprocie. Lubił rozmawiać z dzięciołem, który zdradzał mu sekrety wysokich drzew, i z lisicą, która znała wszystkie ukryte ścieżki.
Pewnego popołudnia, gdy słońce złotym blaskiem rozlewało się po ziemi, Karolek, zbierając szyszki, natrafił na zapomnianą, leśną ścieżynkę.
na rysunku: Rozgwiazda
Pośród szeptów liści znalazł przejście między zwalonymi pniami. Za nimi rozciągał się bajeczny widok: rozświetlona promieniami oaza, o brzegach delikatnie falujących jak wstążki. Była tam woda czysta niczym kryształ, ze szmaragdowych głębin unosiła się delikatna mgiełka, a wokół rozsiadały się srebrzyste palmy powiewające liśćmi, które szeleściły niczym najłagodniejsza kołysanka.
na rysunku: Koza
W oazie mieszkała niezwykła gromada przyjaciół. Była tam Rozalka, wesoła koza o dzwoniącym śmiechu i miękkim futerku, które pachniało ziołami. Obok niej skakał Euzebiusz — kangur z sakiewką pełną orzechów, szybki jak wiatr i zawsze gotowy do psot.
na rysunku: Żółw
Najbliżej wody leżała Stella, mądra gwiazda morska o oczach głębokich niczym ocean, która opowiadała bajki o głębinach. Na brzegu, pod kępą paproci, krył się spokojny Gustaw — żółw, którego skorupa była usiana malutkimi, połyskującymi kamykami, jakby trzymał na niej cały kosmos.
Karolek od razu zaprzyjaźnił się ze zwierzętami, a one pokazały mu swoje ulubione zabawy.
na rysunku: Kangur
Rozalka, skacząc po kamieniach, nauczyła Karolka podskakiwać wyżej niż zwiewny motyl. Euzebiusz — robiąc śmieszne figle — pokazał, jak zwinnie biegać i chować się między paprociami. Stella, cicho szepcząc, zdradziła sekrety podwodnych skarbów i nauczyła, jak słuchać serca oceanu.
na rysunku: Las
Gustaw z rozmysłem i spokojem objaśniał, jak ważna jest cierpliwość i rozważność, bo tylko wtedy można odkryć prawdziwe cuda.
Lecz pewnego wieczoru, gdy niebo zapłonęło purpurą zachodu, ciszę oazy rozdarł potężny plusk. Z wody wyłoniła się olbrzymia kałamarnica . Ale nie była to zwyczajna kałamarnica, oj, nie! Miała macki grubsze od pni drzew, na których świeciły złowieszcze runy, a jej skóra połyskiwała różami i fioletami, jakby była utkane z mroku nocy. Wielgachne oczy kałamarnicy patrzyły złośliwie i groźnie, a jej macki zaczęły opleść palmy, kruszyć skały i mieszać wodę tak, że całe niebo zrobiło się ciemne.
Rozalka i Euzebiusz tulili się z przerażenia, Stella starała się ukryć najgłębiej, a Gustaw zamknął oczy i szeptał cichutko: „Odwaga rodzi się w sercu przyjaciół, nie w samotności .”
Wtedy Karolek, choć serce podskakiwało mu jak piłka, postanowił nie dać się lękowi. Wiedział, że każda nauka, którą mu przekazano, może teraz ocalić oazę. Zebrali się wszyscy na naradzie pod palmą . Po chwili ożywionej rozmowy uknuli niezwykły plan:
- Rozalka miała odwracać uwagę kałamarnicy, skacząc zawadiacko nad jej mackami.
- Euzebiusz miał biegać wokół kałamarnicy w zawrotnym tempie, robiąc tyle zamieszania, by stwora zakręciło się w głowie.
- Stella, podkradając się cichutko, miała wykorzystać swoją znajomość słabych punktów morskich stworzeń i znaleźć miejsce, gdzie kałamarnica jest najdelikatniejsza .
- Gustaw miał zachować spokój i wskazać najlepszy moment, by Karolek przeszedł do działania.
Noc ścieliła się nad oazą, a gwiazdy błyszczały, jakby same chciały pomóc przyjaciołom. W świetle księżyca plan ruszył w życie . Rozalka śmigała z gracją, śmiejąc się w nos potworowi; Euzebiusz biegał tak szybko, że aż woda zawirowała; Stella cicho szeptała zaklęcia utulone przez fale, a Gustaw powoli podążał za wydarzeniami.
W chwili, gdy cała uwaga olbrzymiej kałamarnicy skierowała się na tańczące zwierzęta, Gustaw spokojnie skinął Karolkowi głową. Krasnolud, z sercem walącym jak dzwon, wdrapał się zwinie na najwyższą palmę . Stamtąd, widząc pląsającą Rozalkę, biegającego Euzebiusza i migoczącą Stellę, wypatrzył różowy, niezwykle wrażliwy punkt za lewym okiem kałamarnicy. Otworzył swój sakiewkę z magicznym pyłem, którą dostał kiedyś od dobrego ducha lasu, i rzucił garść prosto w słaby punkt stwora.
Kałamarnica zaskowyczała, zaczęła wirować, a macki opadły zmęczone . W jej oczach pojawiły się łzy — nie ze złości, lecz smutku. Okazało się bowiem, że kałamarnica była samotna, odtrącona przez inne morskie stwory i zła, bo nigdy nie zaznała przyjaźni.
Karolek przystąpił bliżej i wyciągnął dłoń . — Każdy może być czyimś przyjacielem, jeśli tylko się tego nauczy — rzekł łagodnie. Zwierzęta podeszły niepewnie, a Stella przemówiła głosem spokojnym i ciepłym jak fale: — Każdy, kto umie kochać, znajdzie swoje miejsce na świecie.
Kałamarnica otarła łzy swoimi mackami i obiecała, że nigdy już nie skrzywdzi oazy . Zwierzęta, widząc zmianę w jej oczach, przyjęły ją do grona przyjaciół. Wspólnie przeprosili się za strach i zniszczenia, a przez całą noc tańczyli pod gwiazdami.
Odtąd oaza była nie tylko miejscem radości, ale i symbolem przebaczenia . Kałamarnica okazała się świetną opiekunką morskich głębin, a Karolek stał się bohaterem i najwierniejszym przyjacielem wszystkich mieszkańców oazy. Każdy dzień przynosił nowe przygody — odkrywali tajemnicze ścieżki lasu, pływali z kałamarnicą po morskim ogrodzie i śpiewali piosenki przy ognisku na plaży aż do świtu.
A kiedy nocą rozbrzmiewał szum wody i szept drzew, wiadomo było, że dzięki sile przyjaźni i mądrości, nawet z największego wroga można uczynić najwierniejszego kompana .
I tak kończy się ta opowieść o odważnym krasnoludzie, jego wspaniałych przyjaciołach i złowrogiej kałamarnicy, która odnalazła swoje miejsce w sercu oazy. A może, moje kochane dziecko, zamkniesz teraz oczka i przyśni ci się własna kraina, pełna niezwykłych stworzeń, gdzie dobroć i przyjaźń zawsze zwyciężają?
Dobranoc, śnij najpiękniej!
