Dawno, dawno temu, gdy słońce wyglądało zza gęstych koron drzew niczym złoty pierścień, a wiatry niosły szept dawnych opowieści przez zielone borowiny, w sercu magicznej krainy żył rycerz o imieniu Wojtek.
na rysunku: Koń
Nie był to zwykły rycerz – od najmłodszych lat uwielbiał słuchać drzew, rozmawiać z mądrymi zwierzętami puszczy i śnić o wielkich przygodach.
Pewnego spokojnego popołudnia, gdy Wojtek przechadzał się leśną ścieżką, jego uwagę przykuł dziwny, srebrzysty błysk. Pod omszałym głazem znalazł tajemniczą mapę, narysowaną na starej, popękanej skórze, ozdobioną złotymi nićmi i tajemniczymi symbolami.
na rysunku: Żyrafa
Na jej końcu widniały ruiny zaklętego zamczyska, ukryte głęboko w czarnej puszczy – miejsce, gdzie mieszkać miał zły czarownik Kruk. Głos ziemi i szelest liści ostrzegały, że Kruk od lat przetrzymuje magię krainy, czyniąc ją coraz bardziej mroczną i smutną.
Decyzja zapadła błyskawicznie – Wojtek postanowił wyruszyć w podróż, by stawić czoła Krukowi i przywrócić spokój swojej ukochanej ojczyźnie.
na rysunku: Las
Nie był jednak samotny. Przy jego boku pojawiły się wyjątkowe zwierzęta puszczy. Najpierw był Błyskawica – czarny jak noc, szybki jak piorun koń, z grzywą lśniącą niczym srebrny wodospad.
na rysunku: Czarownik
To właśnie on uczył Wojtka poruszać się wśród drzew z lekkością i gracją, stając się cieniem pośród cieni, niezauważalnym dla czujnych oczu magicznego lasu.
Gdy słońce zaszło, a las spowijała gęsta, tajemnicza mgła, do drużyny dołączyła puszysta owca Puchatek. Miała ona niezwykłą moc – potrafiła rozpoznać niebezpieczeństwo, zanim ktokolwiek inny je dostrzegł, a swoim miękkim wełnianym noskiem wyczuwała ukryte pułapki.
na rysunku: Królik
Puchatek uczyła Wojtka trudnej sztuki współpracy i wspólnego pokonywania przeszkód.
Wysoko nad drzewami, tam gdzie liście głaskały niebo, mieszkała żyrafa Wysmukła. Jej długie szyje pozwalały dostrzec drogę nawet w najgłębszej mgle, a bystre oczy wypatrywały śladów magii i pęknięć w zbroi czarownika.
na rysunku: Owca
Przypomniała Wojtkowi, że czasem warto spojrzeć z innej perspektywy, by znaleźć nieoczekiwane rozwiązania.
Ostatnim towarzyszem był królik Skoczek, drobniutki i bystry jak żaden inny stwór w lesie. To dzięki niemu Wojtek nauczył się cenić spryt i zwinność, a skacząc po zdradliwych korzeniach i kamieniach, omijał zarówno magiczne sidła, jak i zdradliwe bagna.
na rysunku: Ruiny
Podróż prowadziła ich przez gęstwiny, w których drzewa szeptały o dawnych czasach, przez tajemnicze strumyki, gdzie wodniki opowiadały baśnie, aż do rozstajów, które wyglądały za każdym razem inaczej. Każdej nocy rozpalali ognisko, wokół którego snuli plany i wspólnie rozwiązywali zagadki, jakie pozostawił Kruk – zagadki, które miały zwieść ich z drogi.
Im bliżej byli ruin, tym ciemniej robiło się wokół – promienie słońca niknęły, a niebo przesłaniała gęsta sieć zaklęć . Wreszcie przed nimi wyrosły monumentalne, czarne ruiny, obrośnięte czarnymi różami i ciernistymi krzakami. Zamek Kruka stał wysoko, jego wieże wbijały się w chmury niczym szpony pradawnego ptaka.
W środku ruin czekał Kruk – postać wysoka, odziana w szatę z czarnych piór, z oczami lśniącymi czerwonym blaskiem . W jednej ręce ściskał różdżkę, która iskrzyła się purpurową magią. W sali tronowej spowitej mrokiem i pohukiwaniem niewidzialnych sow, rozgorzała niezwykła walka.
Wojtek, pamiętając nauki Błyskawicy, unikał razów różdżki z gracją i lekkością . Puchatek podsuwała mu pomysły, jak przejść przez magiczne zasłony i zmylić pułapki, które Kruk z sykiem rzucał pod nogi bohaterów. Wysmukła odkryła na wysokiej kolumnie kryształ – źródło mocy czarownika – a Skoczek, wykorzystując swój spryt i zwinność, przesmyknął się niepostrzeżenie pod nosem Kruka i przewrócił zaklętą kolumnę.
Gdy Kruk ujrzał, jak Wojtek zbliża się do kryształu, próbował go powstrzymać potężnym zaklęciem . Lecz wtedy wszystkie zwierzęta zebrały się wokół rycerza, tworząc magiczny krąg przyjaźni, który odbił czar jak zwierciadło. Wojtek chwycił różdżkę czarownika i z impetem uderzył nią o ziemię. Różdżka pękła, a moc Kruka rozwiała się po lesie niczym wiatr .
W tej samej chwili niebo rozświetliło się tysiącem gwiazd, drzewa zatańczyły w radosnym szumie, a cała kraina rozbrzmiała szczęśliwym śpiewem. Zły czarownik Kruk zniknął w wirze cieni, pokonany raz na zawsze.
Wojtek i jego przyjaciele wrócili do wioski, gdzie mieszkańcy urządzili wielkie święto . Na stołach pojawiły się złociste placki z miodem, świeże owoce i soczyste marchewki dla Skoczka, a przy ogniu snuto opowieści o odwadze i sile przyjaźni.
I choć od tej pory puszcza niosła już tylko dobre sny, Wojtek i jego drużyna pozostali czujni, gotowi nieść pomoc każdemu, kto zapuści się w głąb magicznych ostępów. A pamięć o tej przygodzie długo rozgrzewała serca wszystkich mieszkańców krainy .
Widzisz, kochanie, dzięki współpracy, mądrości i wierze w siebie można pokonać nawet największe zło. Każdy z nas ma w sobie trochę Błyskawicy, Puchatka, Wysmukłej i Skoczka – wystarczy tylko uwierzyć w swoje niezwykłe talenty i zaufać prawdziwym przyjaciołom. Śpij teraz słodko, a niech w twoich snach pojawi się Wojtek i jego zwierzęca drużyna, gotowi wyruszyć z tobą na kolejną magiczną wyprawę . Dobranoc, malutka gwiazdeczko!
